Πλυντήριο… εξπρές

Με εύλογη καχυποψία βλέπει σύσσωμη η αντιπολίτευση τη βιασύνη της κυβέρνησης να «ξεμπερδέψει» με την εκποίηση της «μικρής ΔΕΗ», ανοίγοντας τον δρόμο για τη νομοθετική κατοχύρωση νέων «προαπαιτούμενων», όπως αυτό της εκχώρησης του αιγιαλού σε ιδιωτικά συμφέροντα…
Η κοινοβουλευτική διαδικασία τείνει πλέον να μετατραπεί σε θεσμικό «πλυντήριο-εξπρές» δεκάδων αξιώσεων που προβάλλονται από τους δανειστές και οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με τη βελτίωση στους δείκτες της ελληνικής οικονομίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πώληση της «μικρής ΔΕΗ», που γίνεται, υποτίθεται, εις όφελος του απλού οικιακού χρήστη, καθώς θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση των τιμών. Τα ίδια αναίσχυντα ψέματα που έλεγε ο Χατζηδάκης και για το γάλα. Οπως και για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές…
Η κυβέρνηση προβάλλει το πρόσθετο επιχείρημα ότι είναι αναγκασμένη να πωλήσει τμήμα της ΔΕΗ, κατ’ επιταγήν ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας που επιβάλλει το άνοιγμα στην αγορά ενέργειας. Μα η απελευθέρωση της αγοράς, την οποία ενθαρρύνει η Κομισιόν, έχει ως σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων του καταναλωτή. Οχι του παραγωγού!

Επιπλέον το άνοιγμα στη λιανική του ρεύματος το είδαμε πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκαν πράγματι ιδιωτικές εταιρίες που εμπορεύονταν το ηλεκτρικό ρεύμα φθηνότερα από τη ΔΕΗ, εις όφελος του ανταγωνισμού. Ομως το σε πρώτη όψη υγιές αυτό εγχείρημα κατέληξε στο «σκάνδαλο» Energa, με τους ιδιώτες επιχειρηματίες να βρίσκονται στη φυλακή (σ.σ.: δικαίως ή αδίκως, θα αποφανθεί η τακτική Δικαιοσύνη).

Ανοιχτή είναι επίσης και η αγορά στην παραγωγή ρεύματος: από τους μικροπαραγωγούς (φωτοβολταϊκά) έως τους κολοσσούς που κατέχουν μονάδες φυσικού αερίου. Σήμερα οι ιδιώτες παραγωγοί ελέγχουν περίπου το 30% της συνολικής πίτας. Αυτό που δεν είναι τόσο… ανοιχτό είναι η κατοχή πλουτοπαραγωγικών πηγών (π.χ. ορυχεία και κοιτάσματα λιγνίτη) δημόσιου χαρακτήρα, τα οποία θέλουν να βάλουν στο χέρι κάποιοι ξένοι από κοινού με τους ντόπιους «βαρόνους» της ενέργειας. Και αυτό εξηγεί προφανώς την επείγουσα φύση του… προαταιτούμενου.

Επομένως, για να αρθεί η ευεξήγητη καχυποψία ως προς τα κίνητρα αυτής της πρεμούρας, θα έπρεπε η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι το «φιλέτο» της «μικρής ΔΕΗ» δεν θα καταλήξει ούτε σε γαλλογερμανικά συμφέροντα των δανειστών ούτε ασφαλώς στα χέρια «πρόθυμων» local partners… Kι επειδή τέτοιες εγγυήσεις είναι αδύνατο να δοθούν, η συνδιαλλαγή απλώς ξεπλένεται στο πλυντήριο της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας θλιβερών εντολοδόχων…
 

Γιώργος Χαρβαλιάς