Τον νέο υπουργό Οικονομικών δεν θα βιαστώ να τον κρίνω. Γνωστή η πορεία του κι ακόμη γνωστότερη η στενή διασύνδεσή του με τους Κώστα Σημίτη και Λουκά Παπαδήμο.
Τουλάχιστον όμως, ως επικεφαλής τμήματος μελετών συστημικής τράπεζας, ο κ. Χαρδούβελης τήρησε τα προσχήματα και, σε αντίθεση με άλλους νεοφιλελεύθερους τσανακογλείφτες (τύπου Μασουράκη), που έσπευσαν να αποθεώσουν τις προσταγές του Μνημονίου, προέταξε κάποιες επιφυλάξεις. Και ως προς τη συνταγή και ως προς το αποτέλεσμα…
Η απόλυτη ταύτισή του με τον αρχιτέκτονα του καταστροφικού PSI αλλά και τον τέως υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, που κατέστησε επίσημη μακροοικονομική θεωρία της χώρας τη βιωσιμότητα του χρέους στο 170% του ΑΕΠ(!), δεν αφήνει ασφαλώς ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Ακόμη κι αν από τη θέση ενός ανεξάρτητου παρατηρητή ο κ. Χαρδούβελης απέφυγε να εξωραΐσει τα πράγματα, ως υπουργός πιθανότατα θα αναγκαστεί να το κάνει.
Ολα αυτά θα φανούν στην πορεία. Αλλά το μήνυμα της επιλογής ενός τέτοιου προσώπου ήταν σαφές και εξαιρετικά ηττοπαθές για την αυτοπεποίθηση μιας ολόκληρης παράταξης στον νευραλγικό τομέα της οικονομίας. «Παιδιά, εμείς δεν το κατέχουμε. Ας φωνάξουμε πάλι κάποιο από τα παιδιά του Σημίτη να καθαρίσει την μπουγάδα» μας είπαν και πάλι…
Ολόκληρη Νέα Δημοκρατία δεν έχει άνθρωπο κατάλληλο για την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών. Πλήρης ομολογία ένδειας σε ανθρώπινο δυναμικό. Και ταυτόχρονα παράδοση άνευ όρων σε μια παρέα που βαρύνεται με πολλές αμαρτίες. Από το «μαγείρεμα» των στατιστικών στοιχείων που επέτρεψαν την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, έως το σκάνδαλο του ’99 με τη «φούσκα» της Σοφοκλέους.
Η ίδια παρέα εξακολουθεί λοιπόν να διαφεντεύει την τύχη της ελληνικής οικονομίας, φορτωμένη όμως στην πλάτη μιας άλλοτε κραταιάς κεντροδεξιάς παράταξης που σήμερα παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και αναζητεί μεταγραφές στο επιτελείο του Σημίτη!
Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να θεωρείται κολακευτική εικόνα για τη Νέα Δημοκρατία ή απλώς πρόκειται για ωμή ιδεολογική διολίσθηση, υπό το κράτος πιέσεων και μέσα από τον μανδύα ενός υποτιθέμενου ρεαλισμού.
Από τον ανασχηματισμό πάντως κρατώ ως στοιχείο αιφνιδιασμού την… εκτόξευση του παντελώς άγνωστου μέχρι τις περιφερειακές εκλογές του 2010 Βασίλη Κικίλια. Χωρίς να έχει περάσει από άλλο ουσιαστικό πόστο Δημόσιας Διοίκησης και χωρίς να έχει δοκιμαστεί έξω από τα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου κατέγραφε μετριότατες επιδόσεις, ο κ. Κικίλιας βρέθηκε ουρανοκατέβατος σε κορυφαία (και εξαιρετικά κρίσιμη) υπουργική θέση. Εδώ πραγματικά ισχύει μια προσφιλής πρωθυπουργική ρήση: Βοήθα, Παναγιά μου…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120