Στις δηλώσεις των επισήμων με την ευκαιρία της (περιορισμένης) παρέλασης για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου κυριάρχησε η έννοια του κύρους. Για να αποκτήσει και πάλι κύρος η Ελλάδα δεν φτάνει η δυνατότητα να μπορεί να χρηματοδοτείται από τις αγορές. Ούτε να αποχωρήσει η τρόικα ως όργανο της Ευρωπαϊκής Ύπατης Αρμοστείας που της έχει επιβληθεί. Ούτε καν μέσα σε κάποιους μήνες από σήμερα να βγει με διάγγελμα ο Αντ. Σαμαράς και να δηλώσει ότι ανακτούμε την εθνική κυριαρχία μας. Ολα αυτά μπορεί να είναι προαπαιτούμενα, όμως δεν μπορούν να οδηγήσουν στο τελικό ζητούμενο. Τι είναι αυτό;
Πρώτον, εμείς οι Ελληνες να αποφασίσουμε τι Ελλάδα θέλουμε. Είναι αυτό κάτι που μπορεί να προκύψει από συλλογική διαδικασία, μαζική; Κάτι σαν εκλογή κυβέρνησης; Οχι. Η πολιτική ηγεσία αλλά και ο κύκλος των δημόσιων διανοουμένων, των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών, των Ελλήνων της διασποράς θα πρέπει να μιλήσουν για αυτό το βασικό ζητούμενο. Να περιγράψουν το όραμα του έθνους όχι με όρους παρελθόντος, αλλά παρόντος και μέλλοντος. Μπορούν αυτοί όλοι να κάνουν κάτι τέτοιο; Ποιοι όλοι;
Φυσικά, δεν μπορεί με Ρεπούσηδες, Δήμου, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «πορτοκαλί» ΜΚΟ να προκάνει η χώρα. Φυσικά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα με αργυρώνητους καθηγητάδες πανεπιστημίου, επιδοτούμενους επιχειρηματίες, κοντόφθαλμους τραπεζίτες-τοκογλύφους, εκδότες που κοιτούν να εξυπηρετήσουν τις κρατικοδίαιτες παράλληλες δουλειές τους, συνδικάτα που εξυπηρετούν κόμματα, προνόμια και «προστατευτικά» πλαίσια. Θα μείνουμε εδώ. Μια «μικρή» Ελλάδα στη διάθεση του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού.
Αυτό που θα φανεί καθαρά τους ερχόμενους μήνες είναι ότι η Ελλάδα, στις διεθνείς συνθήκες που διαμορφώθηκαν πλέον στις αρχές του 2014 και με όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, θα μπορεί να βρει κεφάλαια για να λειτουργήσει. Κεφάλαια παραγωγικά για επενδύσεις και όχι επιδοτήσεις ευρωπαϊκού χαρακτήρα για να καταστρέψει την παραγωγή της. Από εκεί και πέρα αρχίζει η συζήτηση για το τι Ελλάδα θέλουμε. Πώς θα διαμορφωθούν η ζωή, η καθημερινότητα, οι δυνατότητες για αυτούς που ζουν εδώ; Το έθνος, ο λαός, το όραμα δεν θα εξυπηρετηθούν από «ανθρωπάκια» όπως αυτά που δεσπόζουν στα κοινωνικά πρότυπα των μίντια για παραπάνω από 20 χρόνια.
Η Ελλάδα της επόμενης φάσης, για να υπάρξει, θα συμβεί ως αποτέλεσμα από τη συλλογική παρουσία των Ελλήνων. Φυσικά και έχουμε πλεονεκτήματα πάνω στα οποία μπορούμε να πατήσουμε. Είμαστε σχεδόν αταξική κοινωνία, με μια τόσο διευρυμένη μέση τάξη στις κεντρικές πόλεις και την περιφέρεια, που ελάχιστες χώρες στην αναπτυγμένη Δύση έχουν. Διαθέτουμε υψηλό μορφωτικό επίπεδο και την ευστροφία, την προσαρμογή, την ευελιξία και τις προσωπικές δυνατότητες που χαρακτήρισαν τη ράτσα των Ελλήνων στο πέρασμα των αιώνων. Εχουμε ιδιοκτησία, υποδομές, κοινωνικά μοντέλα, όπως η οικογένεια, φιλελεύθερη θρησκεία, παράδοση πολιτισμού με έντονα τα λαϊκά στοιχεία – τέτοια που μας επιτρέπουν να μετεξελιχθούμε γρήγορα σε κάτι μεγάλο ηθικό, δυναμικό. Αντέξαμε τους πολέμους, τους διωγμούς, τις σφαγές, την υποτέλεια και τώρα θέλουν να μας πείσουν ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ειρήνη, την ευημερία, την ελευθερία.
Κυριαρχούν στη ζωή μας και μας σύρουν στον γκρεμό οι αναξιόπιστοι. Ολοι αυτοί που τις τελευταίες δεκαετίες μάς μιλούσαν για ανάπτυξη, για απελευθέρωση, για χρηματιστήρια, για μοντερνισμό στον τρόπο ζωής, για κοινωνίες της ανοχής, για παγκοσμιοποίηση, για νέο πλούτο. Ολοι αυτοί που μας οδήγησαν στην ενορχηστρωμένη ολόπλευρη χρεοκοπία το 2010 τώρα επιζητούν για λίγα «γρόσια» να μας εκποιήσουν μαζικά, συλλογικά, εθνικά. Για τον λόγο αυτόν η πρώτη και κυρίαρχη διεκδίκηση από την όποια εξουσία θα πρέπει να είναι η αξιοπιστία σε όσα αυτοί λένε κι εμείς ακούμε. Αλλιώς… πόλεμος.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120