Πόσο πιο πλούσιο θα ήταν το έργο του Μαρκησίου Ντε Σαντ, αν είχε περάσει από την πατρίδα μας; Πόσα θα είχε να προσφέρει στην έννοια σαδισμός η πραγματικότητα που βιώνουμε; Πόσο φόβο, πόσο τρόμο και πόσο πόνο μπορούμε να αντέξουμε ακόμα; Και σήμερα δεν θα μιλήσουμε για τα πολύ σοβαρά αλλά για τα πιο κωμικά. Oπως η όπερα μπούφα. Η κωμική όπερα που μεταφέρει στοιχεία της ιταλικής θεατρικής κωμωδίας, της πιο γνωστής μας ως κομέντια ντελ άρτε.
Αλλο, όμως, όπερα μπούφα και άλλο όπερα για… μπούφους! Τι τις θέλει η Αθήνα τρεις λυρικές σκηνές, δύο που έχουμε και μία που πάει να γίνει στο Δέλτα του Φαλήρου, όταν δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε μία; Οταν οι πατρίδες του λυρικού θεάτρου, η Νάπολι και το Μιλάνο, έχουν μόνο μία;
Πρέπει να έχεις δημιουργήσει τον πολιτισμό και μετά να βρεις να τον στεγάσεις. Δυστυχώς για τις ευγενείς φιλοδοξίες των αείμνηστων κτητόρων του Μεγάρου Μουσικής, όπως ο Λάμπρος Ευταξίας, ο Χρήστος Λαμπράκης και η Αλεξάνδρα Τριάντη, όπως και για το έργο του Συλλόγου Φίλων Μουσικής, ο λαός μας προτίμησε την προτροπή της μακαρίτισσας της Ρίτας Σακελλαρίου: «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο» κι έτσι το Μέγαρο έγινε «ιστορία μου, αμαρτία μου»!
Δεν πά’ να ξεροσταλιάζουν έρμοι γονείς έξω από εκατοντάδες ωδεία, δεν πά’ να ξελαρυγγιάζονται άξιοι μουσικοδιδάσκαλοι, δεν πά’ να προσπαθούν από μόνοι τους και αβοήθητοι οι πραγματικοί δημιουργοί, το κοινό για αυτά τα έργα δεν αυξήθηκε. Δυστυχώς. Και δυστυχέστατα, απ’ ό,τι δείχνει η συμμετοχή στα σόου για νέα ταλέντα, ο νους -ακόμη και της πλειονότητας των μαθητών των ωδείων- είναι στην… πίστα!
Αναμενόμενο. Τα παιδιά της κοινωνίας της αρπαχτής και του γρήγορου πλουτισμού δεν μπορούν να σπαταλιούνται σε δεξιοτεχνίες που όχι μόνο απαιτούν χρόνο και κόπο, αλλά είναι και αβέβαιης εκβάσεως ως προς τον παρά που φέρνουν. Εδώ κοτζάμ Μότσαρτ και πέθανε στην ψάθα.
Τούτων δοθέντων, οι αποκαλύψεις της «κυριακάτικης δημοκρατίας» ότι το Δημόσιο αναλαμβάνει να πληρώσει τα δάνεια του Μεγάρου, περί τα 230.000.000 ευρώ, και ο τρόπος με τον οποίο έχει μπει εγγυητής σε αυτά, συνιστούν κραυγαλέα παραφωνία, για να ‘μαστε και ασορτί με τον χώρο. Διότι η… αρμονία της λειτουργίας του Δημοσίου θα απαιτούσε να έχει εγγυηθεί και πιο ταπεινά έργα.
Οπως, για παράδειγμα, το να αποφευχθεί το λουκέτο σε 100.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πολλές εκ των οποίων χτίστηκαν με το μεράκι και τον μόχθο γενεών, το να αποτραπεί η εκτόξευση της ανεργίας, το να μη βρεθούν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και το να μη ζει το 38% των συμπατριωτών μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Για όποιον τολμά να θεωρεί τα παραπάνω «λαϊκισμό», σημειώνω απλώς ότι τέτοιες έγνοιες δηλώνουν και αποτελούν κατεξοχήν τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ενός κράτους! Γι’ αυτές τις έγνοιες, καλλιτέχνες, μπαγκέτες και πεντάγραμμα έγιναν… μαγκούρες στις πλάτες ανάλγητων αρχόντων, όταν τους το ζήτησαν η Ιστορία και οι ανθρώπινες αξίες.
Πάμε σε γκραν φινάλε! Εκείνοι που επεξεργάζονται τους τρόπους για να συνεχίσει το Μέγαρο να είναι βιώσιμο και να μείνει ανοιχτό, καλό θα ήταν να ξεκινήσουν τις περικοπές από τους μισθούς τους και τους μισθούς των υπαλλήλων του. Και να συνεχίσουν με τις αμοιβές των δικών μας καλλιτεχνών που εμφανίζονται σε αυτό. Ετσι κι αλλιώς, είναι γνωστό ότι όλοι βρίσκονται εκεί αφού ξέμπλεξαν από τη γάγγραινα του βιοπορισμού τους, για να κάνουν το μεράκι τους και μόνο από την αγάπη τους για τις τέχνες και τη διάθεσή τους για κοινωνική προσφορά.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120