Φαίνεται ότι η θεία φώτιση πολλούς πολιτικούς τους επηρεάζει για πολύ λίγο. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτά που άκουσα στον διάλογο μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας και του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, μόλις την επομένη των Θεοφανίων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι δύο άνδρες συμφώνησαν στη διατυπωθείσα από τον ανώτατο άρχοντα άποψη ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να συνδράμει το έργο της Αστυνομίας! Επί λέξει: «Καλή χρονιά, κύριε υπουργέ. Σας συγχαίρω για τη δουλειά που κάνετε, χρειάζεται βέβαια και η στήριξη της Δικαιοσύνης για να πάει ακόμα καλύτερα».
Ολα αυτά με αφορμή την παραβίαση της άδειάς του από τις φυλακές όπου κρατούνταν ενός από τους καταδικασθέντες για τη δράση της 17Ν. Ούτε η διερεύνηση του χαρακτήρα της απόδρασης του συγκεκριμένου εγκληματία ούτε, πολύ περισσότερο, η υπεράσπιση της τρομοκρατίας ανήκουν στις επιδιώξεις των στηλών αυτών.
Απόψεις όμως όπως η παραπάνω προκαλούν βάναυσα τη λογική και την ευαισθησία κάθε δημοκρατικού πολίτη. Οχι μόνο γιατί δημιουργούν σύγχυση όσον αφορά τον ρόλο και την αποστολή των θεσμών όσο, και περισσότερο, γιατί ανοίγουν τον δρόμο για την υπονόμευσή τους, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάλυση της δημοκρατίας.
Αλλη η δουλειά της Δικαιοσύνης και άλλη η δουλειά της Αστυνομίας. Η πρώτη αποτελεί εξουσία ανεξάρτητη στο πλαίσιο του πολιτεύματός μας και αλίμονό μας αν σταματήσει να λειτουργεί ως τέτοια ή έστω προς αυτήν την κατεύθυνση. Η δεύτερη, όργανο της Πολιτείας, που υπακούει στους νόμους, την προστασία των οποίων υπηρετεί και μόνον και τρις αλίμονό μας όταν αυτονομείται ή τείνει προς τον αυτοσχεδιασμό. Πώς το εννοούσαν δηλαδή το να «στηρίξουν» οι δικαστές τους αστυνόμους; Να μην τα ψειρίζουν και πολύ; Να υιοθετήσουν και καμία «ανακριτική μέθοδο» από της έδρας; Να μην είναι επιεικείς και να μην κρίνουν κατά περίπτωση, αλλά να επεκτείνουν και στις δικαστικές αίθουσες τον θεσμό των προληπτικών καταδικών κατά τις προληπτικές προσαγωγές;
Καμία περίσταση και καμία απειλή δεν αποτελούν πειστικό λόγο για να ατονήσει η παραπάνω διάκριση. Οι περίοδοι που αυτό συνέβη έχουν κοστίσει και στην πατρίδα μας και στην ανθρωπότητα ολόκληρη πολύ αίμα, πολύ πόνο και μεγάλες αδικίες εις βάρος αθώων και αδυνάμων.
Λανθασμένες αποφάσεις δικαστικών οργάνων ελήφθησαν και θα λαμβάνονται. Οπως και αποτυχημένες αστυνομικές επιχειρήσεις υπήρξαν και θα υπάρξουν. Περιθώρια βελτιώσεων επίσης. Οι επίορκοι, οι ανίκανοι και οι κακοί παραμονεύουν παντού. Μόνο όμως μέσα σε ένα σταθερό και απολύτως διακριτό πλαίσιο λειτουργίας των θεσμών και των υπηρεσιών τους μπορούν και να ξεσκεπαστούν και να ελεγχθούν προς όφελος πάντα της ασφάλειας των πολιτών. Και η ασφάλεια υπάρχει μόνο για να εγγυάται την ελευθερία μας. Αλλιώς δεν αποτελεί αγαθό και μάλιστα προστατευόμενο.
Στις μέρες μας καθετί που στοχεύει στη διεύρυνση του δημοκρατικού ελλείμματος, στο μεγάλωμα της απόστασης δηλαδή από τον έλεγχο και τον νόμο έως τις πράξεις των μηχανισμών του κράτους, με πρόσχημα πάντα την «εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος», θα πρέπει να μας κάνει πολύ δύσπιστους και πολύ επιφυλακτικούς.
Εύχομαι στα χρόνια που ακολουθούν οι εφησυχάζοντες νομοταγείς να μη χρειαστεί να επιβεβαιώσουν ότι η απόσταση από τον άκριτο περιορισμό των αδειών σε φυλακισμένους μπορεί να αποδειχθεί μικρή μέχρι τον πλειστηριασμό ακινήτου επί τόπου στον δρόμο από δικαστικό επιμελητή και την κατ’ οίκον έρευνα από τον έφορο που τους αντιπαθεί τα μεσάνυχτα.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120