Αυτές οι «περίεργες» μουσικές, που μοιάζουν με ψαλμούς του παρόντος και νοσταλγικές προσευχές για το μέλλον, έχουν στίχους από το στόμα και τη ζωή του καθενός μας. Είναι νέες, αλλά μιλάνε ατόφια και γνήσια σε όποιον θέλει να ακούσει ανεξαρτήτως ηλικίας. Για τα νεύρα μας τα σμπαραλιασμένα, την ανθρωπιά, τους φίλους και τις γειτονιές μας που χάθηκαν, τους ρουφιάνους, τις πιστωτικές, τα δάνεια και τις προσφορές που μας τρώνε τη ζωή. Τα πάσης φύσεως συστήματα που στήνουν τα μεγάλα κόλπα που αποκλείεται να μας την ξαναδώσουν πίσω ακέραια.
Μικρή συμβολή, έστω και σε ιδιαίτερη σειρά, αποτελούν όσα ακολουθούν για όσους εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται τάχα μου «τι έγινε και πώς φτάσαμε» στο έγκλημα της Αμφιάλης. Αυτοκριτική και λίβελος μαζί. Απόδοση και αναζήτηση ευθυνών ταυτοχρόνως.
Θέλει πολύ κουράγιο και τύχη να ‘χεις γεννηθεί τα τελευταία 20-30 χρόνια σε κάποια περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά, εκτός από μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, και να μη σαλέψεις με κάποιον τρόπο. Είναι άσχημες, βρόμικες, σκοτεινές, απρόσωπες και τέτοιες απειλούν να κάνουν και τις ψυχές όσων ζουν αναγκαστικά σε αυτές.
Κι όσο μεγαλώνουν, σχεδόν παντού συναντούν ψέματα και παραμύθια. Μέσα κι έξω. Πάνω και κάτω. Στα σπίτια, στα σχολεία, στα Δικαστήρια, στις Αστυνομίες, στα μέσα ενημέρωσης, στα νοσοκομεία, στα μεροκάματα, στη διασκέδαση, στην μπάλα. Μια ολόκληρη κοινωνία στο έλεος εγκληματιών πάσης φύσεως και αλητών με λευκά κολάρα στην προσμονή του ερχομού της εικονικής πραγματικότητας.
Η «επιτυχία» και η «ευτυχία» προβλέπονται μόνο για όσους γίνουν συνεπιβάτες καθικιών σε ταχύπλοα, που σε πάνε κατευθείαν από τα λύματα του Κηφισού και των ρεμάτων της Αττικής, τα οποία τίγκαραν στις… πιλοτές, σε καριέρες πρώτο τραπέζι πίστα και στις ξαπλώστρες της Μυκόνου. «Ενα τσιγάρο δρόμος» η ατελείωτη αναμονή σε θλιβερές συνοικιακές καφετέριες, που αναβαπτίστηκαν ελέω φούσκας σε ακόμη πιο θλιβερά στην «πολυτέλειά» τους ξέκωλα lounge-bar.
Ποιοι τα δημιούργησαν όλα αυτά; Ποιοι τα ανέχτηκαν, όταν δεν τα επιβράβευαν κιόλας; Ποιοι ζούσαν και μιλούσαν έτσι; Ποιοι πλούτισαν πάνω σε αυτήν την τούρλα; Ποιοι διάλεγαν τηλεοπτικά προγράμματα και τραγούδια; Ποιοι επέβαλαν «φίρμες» της κακιάς τρομάρας στην πολιτική, στην τέχνη, στη δημοσιογραφία, στον αθλητισμό; Ποιοι εξαφάνισαν από προσώπου γης κάθε άλλη φωνή αγωνίας και δημιουργίας; Αυτοί που σήμερα ανησυχούν και κόφτονται για τη μακάβρια κατάντια της δημοκρατίας, της κοινωνίας μας και των θεσμών τους. «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι, υποκριταί…» !
Αντε τώρα να βρείτε «νομοθετική παρέμβαση» να την επιδέχονται τα κομμάτια και τα θρύψαλα που αφήσατε. Αντε τώρα στους «βόθρους» που φτιάξατε, να πιστεύετε ότι θα ανακατεύονται τα «σκατά» που τους γεμίσατε δίχως να βρομάνε κιόλας.
Οσο για μας, αποβλακωμένοι και αποχαυνωμένοι από την γκλαμουριά της θλίψης, θα περιμένουμε με το κουπόνι στο χέρι τα «κέρδη» από το παιχνίδι που στήσατε στην πλάτη μας, για πάρτη σας και για τα πάρτι σας. Ωσπου να νιώσουμε την μπόχα του βόθρου σας στην ανάσα του φονιά που θα μας κυνηγήσει κι εμάς. Αν και όσο μας έχετε αφήσει «ζωντανούς» ως τότε.
Γιώργος Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120