Η απόσταση που χωρίζει τα δύο γεγονότα φαινομενικά μοιάζει τεράστια. Είναι όμως; Αναφέρομαι στο τραγικό συμβάν του Περιστερίου και στη μεταφορά τού μέχρι πρότινος προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων Περιουσίας του Δημοσίου) με το ιδιωτικό αεροσκάφος του επιχειρηματία που συμμετέχει στην κοινοπραξία η οποία αγόρασε το ποσοστό του Δημοσίου στον ΟΠΑΠ.
Φοβάμαι ότι μια αλυσίδα παράκρουσης συνδέει τη διαδρομή του τρόλεϊ Ζάππειο – Αγιος Ιερόθεος με τον διάδρομο του αεροδρομίου από και προς την Κεφαλλονιά. Τα γεγονότα, αλλά και όσα ακολούθησαν, το αναδεικνύουν με τον πιο δραματικό τρόπο. Αν θεωρείτε τη σύνδεση υπερβολική, για εξηγήστε μου εσείς τα παρακάτω με τη λογική.
Είναι δυνατόν ένας έλεγχος εισιτηρίων, όπου, όπως, όποτε, από όποιον και προς όποιον κι αν διεξάγεται, να καταλήγει σε θάνατο; Είναι δυνατόν εξυπνάδες φκιασιδωμένες από την αυταρέσκεια ενός παντός καιρού και αφεντικού επιτυχημένου στελέχους να φτύνονται στο πρόσωπο ολόκληρης της κυβέρνησης και των πολιτών;
Μπορούν τα συστήματά μας να είναι τόσο διάτρητα, από τη διάθεση – ακύρωση εισιτηρίων και την επιβίβαση στο λεωφορείο έως τις αρχές δικαίου και συμπεριφοράς που αφορούν το δημόσιο χρήμα;
Πώς τολμούν τόσοι τζαμπατζήδες της διαδρομής της ζωής τους να έχουν άποψη προτού κρυώσει ο νεκρός; Πώς τολμούν τόσοι λαθρεπιβάτες της πολιτικής και της εξουσίας να θεωρούν ότι αρκεί μια θεαματική αποπομπή για να σβήσουν οι δικαιολογημένες εντυπώσεις και υποθέσεις για όσα προηγούνται και όσα ακολουθούν τους διαγωνισμούς για τη δημόσια περιουσία;
Τι τη θέλει η εξουσία την κοινωνική συνοχή, όταν δεν είναι διατεθειμένη να υπακούσει στις επιλογές της; Δεν ζήτησαν οι συνεπιβάτες του από τον ελεγκτή να πληρώσουν το εισιτήριο του μακαρίτη; Δεν ζητάει το κοινό περί δικαίου αίσθημα από τις κυβερνήσεις «έλεος πια με αυτούς που επιλέγετε να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας»;
Οσο πιο πολύ κουφαίνονται όμως οι εκφραστές κάθε εξουσίας στα κελεύσματα της κοινωνίας, όσο πιο ανάλγητοι γίνονται στο όνομα μιας «αποτελεσματικότητας» που δεν αφορά κανέναν άνθρωπο, όσο περισσότερο απομακρύνονται από την αδελφή της δικαιοσύνης, την επιείκεια, τόσο πιο οργισμένη και βίαιη θα είναι η επαναφορά τους.
Αναυδοι παρακολουθούμε συμπεριφορές ψυχικής διαταραχής να διατρέχουν το σύνολο του δημόσιου βίου μας. Από τη λαϊκή στάση του Αγίου Αντωνίου στον κοσμικό μόλο του Φισκάρδου. Αποδεδειγμένα, δεν τις προλαβαίνουμε και δεν μπορούμε να τις διαχειριστούμε χωρίς θύματα. Τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς; Είμαστε όντως μέσα σ’ ένα «απέραντο φρενοκομείο».
Πώς θα βγούμε αναίμακτα στον κόσμο, όταν, μαζί με το μέτρο, μοιάζει να έχουμε χάσει και το φιλότιμό μας; Τζάμπα; Δεν νομίζω. Μόνο που αυτό το εισιτήριο θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά ελεγκτές και ελεγχόμενοι.
Γιώργος Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120