Το σκεπτικό το ανέπτυξε καταρχήν ο πολύ έμπειρος συνάδελφος Μιχ. Ιγνατίου και δείχνει μια πραγματικότητα που πολλοί από τους ασκούντες εξουσία στην Αθήνα αρνούνται να δουν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση που, σύμφωνα με την έως και σήμερα κυρίαρχη άποψη, διαφυλάσσει τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου από τις επιβουλές της Τουρκίας κατά πρώτο λόγο αλλά και όποιες άλλες, έχει χειριστεί με εντελώς διάφορο τρόπο δύο χρονίζοντα διεθνή ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό.
Στο μεν πρώτο, που αποτελεί κλασική περίπτωση εισβολής και κατοχής, αναγνωρισμένη μάλιστα με επίσημο τρόπο από τον ΟΗΕ, υποστήριξε παλαιότερα μετά μανίας το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν, ενώ μέχρι και σήμερα η δική της οικονομική στήριξη διασφαλίζει τη διαιώνιση του κατεχόμενου βόρειου τμήματος από την Τουρκία. Από την πλευρά της Ευρώπης, και παρά το γεγονός ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος είναι μέλη του σκληρού πυρήνα της, ενώ η Τουρκία ούτε καν μέλος της ευρύτερης Ενωσης, δεν υπήρξε απόφαση για κανενός είδους αντίμετρο προς τη διοίκηση των Κατεχομένων, προκειμένου να πιεστεί η Τουρκία να αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της από το νησί.
Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή του ζητήματος της Παλαιστίνης, στις τελευταίες κατευθυντήριες γραμμές της διεθνούς της στρατηγικής η Ε.Ε. προβλέπει να αποκλείεται κάθε συνεργασία με το Ισραήλ, σε επίπεδο οικονομικής συνεργασίας και βοήθειας, όταν αφορά τις περιοχές της Δυτικής Οχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας και των Υψιπέδων του Γκολάν. Ουσιαστικά μιλάμε για χάραξη μιας ευρείας περιοχής, που περιλαμβάνει, πέρα από τα κύρια εδάφη που κατοικούν οι Παλαιστίνιοι, και τα προ του «Πολέμου των έξι ημερών» αραβικά εδάφη. Με τη μέθοδο αυτή, η Ε.Ε. βιάστηκε να προδιαγράψει, πριν ακόμη την επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, τα όρια μιας ευρείας χώρας που θα μπορούσε να ονομαστεί και Παλαιστίνη, ως μη όφειλε. Αφού οι Παλαιστίνιοι δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη αν αποτελούν ένα ανεξάρτητο έθνος ή μια αραβική φυλή που θα μπορούσε να αποκτήσει δικαιώματα και εδάφη μόνιμης εγκατάστασης σε άλλα κράτη όπως το Ισραήλ, αλλά και η Ιορδανία ή η Αίγυπτος.
Αντίθετα, στην περίπτωση της Κύπρου ένα ανεξάρτητο κράτος με ενιαία εθνότητα, όπως οι Κύπριοι, επιλέγει να το διχοτομήσει στη βάση μιας αυθαίρετης κατοχής από τα τουρκικά στρατεύματα, νομιμοποιώντας και τον εποικισμό των Τούρκων σε βάρος των Κυπρίων στο νησί, επιλέγοντας τη συγκρότηση τουρκοκυπριακής οντότητας μέσω σχεδίων τύπου Ανάν ή θεωριών που παράλογα δέχεται η Ελλάδα περί διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, χωρίς μάλιστα να διαχωρίζει τους εποίκους από τους αυτόχθονες σε σχέση με την κυπριακή ταυτότητα.
Η Ευρώπη ως δομή, που για την Αθήνα αποτελεί εγγυητή των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας των Ελλήνων (απίστευτη ανιστόρητη φαντασίωση), και στην οποία παραχωρείται χωρίς διαπραγμάτευση η τύχη των ΑΟΖ, επιλέγει τη διχοτόμηση ενός υπαρκτού κράτους της Κύπρου και τη δημιουργία μιας περιοχής που αναζητά κατοίκους με εθνική συνοχή, για να γίνει κράτος. Ευτυχώς που η Ευρώπη δεν είναι ισχυρή στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, γιατί μέσα σε ελάχιστο χρόνο η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα είχε γίνει… καντόνια υπό ξένη ιδιοκτησία.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120