Συμμερίζομαι την αγωνία και τον πόνο της κυβέρνησης μπροστά στις απολύσεις που είναι υποχρεωμένη να κάνει στο Δημόσιο. Εχω εμπιστοσύνη και στις προθέσεις των υπουργών της, αλλά και κυρίως στην ειλικρινή τους διάθεση να συμβάλουν σε μία πραγματική μεταρρύθμιση της Διοίκησης. Στην προσπάθεια να βοηθήσω το έργο τους, τους προτείνω τον ακόλουθο τρόπο χειρισμού της κατάστασης.
Τα κόμματα, και πολύ περισσότερο τα γραφεία των βουλευτών, δεν είναι μπάχαλο σαν το Δημόσιο που ψάχνει τρία χρόνια τώρα να βρει πόσους ακριβώς υπαλλήλους έχει και πού. Οι βουλευτές ξέρουν πολύ καλά ποιον έχουν διορίσει, πού και πότε. Και για να μην ξεχνιέται, του το υπενθυμίζουν και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι ηγεσίες και τα στελέχη γνωρίζουν ακόμα και τους πρωταθλητές συναγωνιστές ή συντρόφους σε αυτήν την εσωτερική κούρσα διορισμών. Συνήθως είναι οι πρώτοι σε σταυρούς και οι μόνιμοι υπουργοί.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τα χρόνια που κυβέρνησαν τα δύο κόμματα εξουσίας και τον αριθμό των απολύσεων που επιβάλλει η τρόικα, νομίζω ότι έχουμε τον τύπο που μας δίνει τη λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα. Κάθε κόμμα θα απολύσει αναλογικώς με τα χρόνια που κυβέρνησε αντίστοιχο αριθμό υπαλλήλων. Το ποσοστό συμμετοχής στη λίστα αυτή θα καθοριστεί από τη σειρά κατάταξης των πρωταθλητών-μεγαλοστελεχών του που λέγαμε παραπάνω. Οποιος διόρισε τους περισσότερους θα απολύσει και τους περισσότερους. Πάντα από τους καταλόγους των βουλευτικών γραφείων. Κάτι σαν ΑΣΕΠ…απολύσεων! Νοικοκυρεμένα πράγματα.
Μία τέτοια λύση ικανοποιεί πρώτα απ’ όλα το περί δικαίου αίσθημα όσων πολιτών δεν επωφελήθηκαν από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και ψήφιζαν στο τζάμπα τόσα χρόνια. Υστερα επιβεβαιώνει τις δηλώσεις του πολιτικού κόσμου ότι είναι αποφασισμένος να κάνει την αυτοκριτική του και να αναλάβει τις ευθύνες του για τα λάθη του που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Στην περίπτωση που προαναφέραμε δεν μιλάμε μόνο για ανάληψη ευθύνης, μιλάμε για πράξη αυτοθυσίας τους. Συγχωρεμένοι λοιπόν. Τέλος, όσον αφορά τους προς απόλυση, τι να κάνουμε, έχει ο καιρός γυρίσματα. Τόσα χρόνια καλά τη βολέψανε πάνω στην πλάτη των άλλων. Τώρα από το να πεθάνει ο συνταξιούχος πατέρας τους και ο άνεργος και πιο άξιος από αυτούς αδελφός τους, προτιμότερη η δική τους θυσία. Ασε που θα τη βρουν αυτοί την άκρη τους, όπως έκαναν μέχρι τώρα. Είναι το μέταλλό τους τέτοιο, που δεν τους πιάνουν Μνημόνια και αξιολογήσεις. Επιβιώνουν αλλιώς, όπως οι αμοιβάδες και τα ασπόνδυλα.
Η ίδια μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί κατ’ αναλογία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εδώ το κριτήριο παραλλάσσει λίγο, καθώς πρέπει να υπολογιστούν οι θητείες κάθε δημάρχου και των αντιδημάρχων. Τα ευρήματα θα είναι εντυπωσιακά για εμάς τους υπολοίπους, διότι οι κατά τόπους δημότες τα βιώνουν στο πετσί τους κάτι χρόνια τώρα με την ποιότητα υπηρεσιών που τους παρέχεται από τους δήμους.
Γελάτε, ε; Κάτι είναι κι αυτό. Και δεν είναι λίγο. Με τόσα γύρω μας να είναι για κλάματα. Και με άλλους τόσους για τα πανηγύρια.
Γιώργος Κ. Στράτος
Μ.Η.Τ. 232120