Στο «Πόλεμος και Ορθολογισμός, Εκδόσεις Ποιότητα, 2010» επιχειρηματολογώ σχετικά με το ότι συχνά οι λήπτες των αποφάσεων και οι αναλυτές δεν αποδίδουν τη σημασία που οφείλουν στη δυνατότητα ενός κράτους να κινητοποιεί τους μηχανισμούς σκληρής ισχύος που διαθέτει.
Την τελευταία περίοδο το καθεστώς της Β. Κορέας απειλεί με πυρηνικό όλεθρο. Η Βόρεια Κορέα έχει τη δυνατότητα να πλήξει τη Νότια Κορέα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως το καθεστώς της Β. Κορέας θα ήταν ο ιδανικός αυτόχειρας, αφού η πυρηνική ενέργεια «ταξιδεύει» εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μολύνοντας τα πάντα στο πέρασμά της, πόσο μάλλον μια όμορη περιοχή.
Επιπλέον, η Βόρεια Κορέα διαθέτει στα χαρτιά την τεχνολογική υποδομή ώστε να πλήξει στόχους όπως η Ιαπωνία, μια δυνατότητα βέβαια που στην πράξη αμφισβητείται ευθέως.
Επιθυμεί πραγματικά η Βόρεια Κορέα να πλήξει τις ΗΠΑ και τους Δυτικούς συμμάχους στην περιοχή; Η προσωπική μου θέση είναι πως όχι. Μπορεί το καθεστώς της Β. Κορέας να έχει καταδικάσει τον λαό σε απάνθρωπη πείνα, δυστυχία, απομόνωση και πνευματική αλλοτρίωση, αλλά η ηγεσία του κράτους ζει μέσα στη χλιδή και στον πλούτο. Ακόμα λοιπόν κι αν ο νεαρός Κιμ Γιονγκ Ουν ήταν παρανοϊκός με τον αταβισμό των τρελών επιστημόνων των ταινιών Τζέιμς Μποντ, που επιθυμούν να καταστρέψουν τον κόσμο από ένα ερημονήσι στον Ειρηνικό -που δεν είναι-, σίγουρα οι στρατηγοί του δεν θα του επέτρεπαν να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφήσεις τη χρυσή κουτάλα με την οποία γεννήθηκες στο στόμα και να επιλέξεις να χάσεις τα πάντα.
Ποιος λοιπόν ο λόγος για την κλιμάκωση των απειλών της Β. Κορέας προς το σύνολο της ανθρωπότητας; Φανταστείτε το διεθνές παίγνιο ως ένα διαρκές παιχνίδι πόκερ. Οι αντίπαλοι προσπαθούν να βρουν τρόπους να μελετήσουν το παιχνίδι των νεοεισερχομένων. Στο τραπέζι μόλις κάθισε ο Τζον Κέρι, επομένως η Κίνα αλλά και η Ρωσία επιθυμούν να δουν το εύρος των αντοχών του νέου επικεφαλής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη συστημική πίεση, στον τρόπο που κινείται και λαμβάνει αποφάσεις, που θέτει σε κίνηση το δίκτυο υποστήριξης των ΗΠΑ. Η Κίνα λοιπόν, που ελέγχει πλήρως τη Β. Κορέα, ακόμα κι αν το Πεκίνο υποστηρίζει το αντίθετο, δημιουργεί μια τεχνητή κρίση υψηλού ρίσκου για να μελετηθεί «το παιχνίδι του νεοεισερχομένου». Τη συγκεκριμένη μεθοδολογία την είδαμε από πλευράς Τουρκίας στην κρίση των Ιμίων για να μελετηθούν οι αντοχές της ελληνικής πλευράς. Το γεγονός ότι ως σήμερα οι χειρισμοί Κέρι έχουν επιτρέψει στην Πιονγιανγκ να κλιμακώσει τη μαξιμαλιστική της ρητορεία και να προβεί σε κινήσεις «ψευδοπαλικαροσύνης» προς τη Δύση πιστώνεται ως λάθος τακτική του Αμερικανού πολιτικού.
Το παιχνίδι όμως μόλις ξεκίνησε. Ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ εκτός από τη Β. Κορέα έχει να αντιμετωπίσει το συριακό ζήτημα, που αν και δεν αφορά πυρηνικό πλήγμα, εντούτοις οι συγκρούσεις μεταξύ σιιτικού και σουνιτικού Ισλάμ είναι το ίδιο αν όχι περισσότερο επικίνδυνες, και το ζήτημα του Ιράν, που εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα ως προς τις επιλογές των ΗΠΑ αναφορικά με τη στάση της Τεχεράνης και το δίλημμα ασφάλειας που η δεύτερη θέτει σε Σαουδική Αραβία και Ισραήλ. Παράλληλα συνεχίζει δίχως διακοπή το παίγνιο σε υψηλό επίπεδο, με την τράπουλα να μοιράζεται ξανά μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, Ρωσίας, ενώ η Ινδία και η Βραζιλία παρακολουθούν από απόσταση ασφαλείας, αλλά με εμφανή διάθεση να καθίσουν στο κεντρικό τραπέζι με τους «μεγάλους». Ο καιρός θα δείξει αν ο Κέρι διαθέτει τις διπλωματικές αρετές και τη θεωρητική κατάρτιση του Κίσινγκερ ή την ευφυΐα και την εργατικότητα της Χίλαρι Κλίντον. Γιατί όταν κάθεσαι στο τραπέζι των μεγάλων πρέπει να παίζεις ανάλογα…
Μ.Η.Τ. 232120