Πολλοί, μεταξύ αυτών κι εγώ, θεωρούν εσφαλμένη την προσέγγιση της Μάργκαρετ Θάτσερ απέναντι στους ανθρακωρύχους του αγγλικού Βορρά. Ζώντας χρόνια στη βόρεια Αγγλία, είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τη συνολική αποδόμηση του κοινωνικού ιστού εκεί εξαιτίας της πολιτικής της. Από την άλλη, όμως, διατήρησε ανέπαφο το κοινωνικό κράτος. Η Θάτσερ δεν δέχτηκε επί των ημερών της να καταρρεύσει το δημόσιο σύστημα υγείας και να αφήσει στην τύχη τους εκατομμύρια συμπατριωτών της.
Διατήρησε τη Βρετανία στον πυρήνα του δυτικού κόσμου με όρους κοινωνικοοικονομικής αποτύπωσης. Δεν κατακρεούργησε μισθούς και συντάξεις, αναμένοντας τη μεταφυσική σωτηρία, δεν ακύρωσε τα επιδόματα στις ανύπαντρες μητέρες και στους αστέγους με πρόσχημα τη σωτηρία της πλειονότητας έναντι των ανίσχυρων μειοψηφιών. Κατανοούσε ότι, δίχως τη μεσοαστική τάξη, ένα δυτικό κράτος παίρνει τον δρόμο προς την τριτοκοσμική οδύσσεια.
Κατηγορήθηκε ότι δεν πίστευε στην κοινωνία -there is no such thing as society-, ενώ στην πραγματικότητα υποστήριξε στην ολοκληρωμένη της δήλωση ότι δεν υφίσταται η απρόσωπη έννοια της κοινωνίας, αλλά μια συλλογικότητα που απαρτίζεται από μονάδες. Κι αυτό αποτελεί μια γνήσια ουμανιστική φιλελεύθερη θέση, που δεν βλέπει τον άνθρωπο ως σκλάβο της μοίρας του ή απλώς ως λειτουργικό εργαλείο μιας μαζικής ανωνυμίας έμβιων όντων που γεννιούνται και πεθαίνουν στη σκιά του ιστορικού αγνωστικισμού. Ο κάθε άνθρωπος είναι καπετάνιος της μοίρας του και όχι υποκείμενο ενός αρτηριοσκληρωτικού κρατικού παρεμβατισμού.
Επαιξε με επιτυχία στη μεγάλη διεθνοπολιτική σκακιέρα. Αντιλαμβανόταν σε βάθος την αξία της κυριαρχίας για την επιβίωση του κράτους. Δεν επιχειρηματολόγησε ποτέ υπέρ φεντεραλιστικών ολοκληρωμάτων, γιατί γνώριζε ότι ένας εκλεγμένος επικεφαλής δεν θα ξεπεράσει ποτέ την αιώνια χλεύη της Ιστορίας, όταν αναλάβει έθνος-κράτος και παραδώσει κωμόπολη ή δορυφόρο.
Η στάση της στην απεργία πείνας στις φυλακές του Maze ήταν εξόχως σκληρή, οδηγώντας στον θάνατο 10 άτομα, ανάμεσά τους και τον εκλεγμένο στη Βουλή των Κοινοτήτων και μέλος του Provisional IRA Μπόμπι Σαντς. Αξίζει όμως να της αναγνωριστεί ότι δεν ευθύνεται πρωτογενώς για τους χειρισμούς του Εντουαρντ Χιθ που οδήγησαν στα τραγικά γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής το 1972 και στο άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας για το βορειοϊρλανδικό ζήτημα.
Ηταν μία πολιτικός που γνώριζε ότι ο πολιτικός ρεαλισμός δεν είναι συνώνυμος της υποχωρητικότητας ή του κατευνασμού. Αντιλαμβανόταν την αξία του εθνικού κύρους και κατανοούσε πλήρως ότι κανείς δεν σέβεται τον μικρό και τον ανίσχυρο σε έναν στίβο διαρκούς αναμέτρησης όλων μεταξύ όλων, όπως είναι η διεθνής αρένα. Δεν τόλμησε ποτέ να υπαινιχθεί ότι «τα Φόκλαντ είναι μακριά», δεν υπέστειλε ποτέ τη Union Jack, αλλά και ούτε καν σκέφτηκε να πει στον βρετανικό λαό ότι «την πήρε ο άνεμος». Υπήρξε βράχος για την πατρίδα της στα διεθνή fora, δεν υπαινίχθηκε ποτέ ότι κυβερνά έναν τεμπέλη ή διεφθαρμένο λαό και δεν θυσίασε ούτε στιγμή το ιερό χρέος να μάχεται αποκλειστικά και μόνον υπέρ του εθνικού συμφέροντος, αδιαφορώντας αν αυτό την έκανε ευχάριστη στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών ή του ΔΝΤ. Ως γνήσιο πολιτικό ον, ζούσε για το διεθνές παίγνιο και γνώριζε ότι άλλο οι διεθνείς σχέσεις και άλλο οι δημόσιες με διεθνή στόχευση.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν ήταν μία διεθνής προσωπικότητα των ικανοτήτων του Λόιντ Τζορτζ ή δεν διέθετε την πολιτική γοητεία του Ντέιβιντ Κάμερον. Πάλεψε όμως για την πατρίδα της σκληρά και την παρέδωσε στον διάδοχό της Τζον Μέιτζορ ισχυρότερη σε επιρροή και κύρος απ’ ό,τι την παρέλαβε. Κι αυτό η Ιστορία και η πλειονότητα των Βρετανών πάντα θα της το αναγνωρίζει. Κέρδισε όχι λόγω πρωτοκόλλου αλλά λόγω ουσίας και έργου την ύψιστη τιμή για έναν πολιτικό· να καλύπτει το φέρετρό της το εθνικό σύμβολο, το οποίο εκπροσώπησε επάξια.
Μ.Η.Τ. 232120