Χαμένοι σε μια δίνη μακράς διαρκείας για «δυνατούς λύτες», αδυνατούμε να ξεφύγουμε από το τέλμα της λιτότητας και της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης. Εγκλωβισμένοι στην ιδεοληψία περί του μικρού κράτους, δεν τολμούμε να κάνουμε τις απαραίτητες αυτές κινήσεις που θα μπορέσουν να κινήσουν τα σκουριασμένα γρανάζια της οικονομίας. Η Ιρλανδία ετοιμάζεται να βγει στις αγορές. Το εκεί πολιτικό σύστημα έδωσε μάχη ώστε να διατηρήσει τη χαμηλή φορολογία στις εταιρίες και να μη μειώσει τους μισθούς στον δημόσιο τομέα. Εδώ, αντιθέτως, αυξήθηκε κατακόρυφα ο ΦΠΑ και η μισή ελληνική κοινωνία, έρμαιο του κοινωνικού αυτοματισμού, στράφηκε εναντίον της άλλης μισής. Τελικώς, δεν ψόφησε μόνο η κατσίκα του γείτονα, αλλά και η δική μας!
Ο κοινωνικός πόνος, αντιθέτως με τις θέσεις των ζηλωτών, δεν φέρνει λύτρωση παρά ισχυροποιεί περαιτέρω τον ανορθολογισμό. Οι ακόλουθες εφαρμογές κινούνται απέναντι στις προαναφερόμενες άλογες εφαρμογές:
-Φορολογία: Απαιτείται ένα φορολογικό σύστημα που θα χαρακτηρίζεται από διάρκεια και θα κατανοεί ότι κανένα κράτος δεν μακροημέρευσε τιμωρώντας την ιδιοκτησία και εμποδίζοντας την κατανάλωση. Πουθενά στον δυτικό κόσμο το κράτος δεν επιβιώνει ισοπεδώνοντας τη μεσαία τάξη, στέλνοντας στις ιστορικές καλένδες τη λαϊκή βάση αντιστοίχως. Τα οικονομικά μοντέλα Τσαουσέσκου και Πολ Ποτ είναι ξένα ως προς το φιλελεύθερο δυτικό μοντέλο.
-Ενεργειακή πολιτική: Ο χρόνος στη διεθνή πολιτική δεν είναι άπειρος. Πόσο μάλλον όταν δεν υφίσταται η πολυτέλεια της χρονικής αποστασιοποίησης. Η Ελλάδα αποτελεί κομβικό παράγοντα του δυτικού πυρήνα, επομένως και οι επιλογές της στον τομέα αυτό οφείλουν να αναδεικνύουν τη διαχρονική στρατηγική επιλογή που ξεκινά από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ παράλληλα πρέπει να αξιοποιηθεί η υπεραξία της στρατηγικής μας σχέσης με το Ισραήλ. Η ενεργειακή ατζέντα είναι μέρος της υψηλής στρατηγικής του κάθε κράτους, επομένως διαμορφώνεται ή οφείλει να σχηματοποιείται από τις στρατηγικές και διεθνοπολιτικές επιλογές αυτού.
-Αλλαγή της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό: Η Ελλάδα συνεχίζει να τρέφει τα διεθνή στερεότυπα. Για όσο καιρό η Ελλάδα αποτελεί το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, ουδείς θα μας υπολογίζει. Το γόητρο που εκπέμπει ένα κράτος στη διεθνή πολιτική σκηνή στηρίζεται πάνω στη θετική αύρα που αυτό εκπέμπει. Και σε αυτόν τον τομέα χρειάζεται δουλειά ουσίας με δημιουργικές εφαρμογές, ώστε να μετριαστεί, σε αρχικό επίπεδο, η βλάβη εναντίον της χώρας και των πολιτών.
-Ομογένεια: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για λόγους που έχουν να κάνουν με λανθασμένους χειρισμούς της ελληνικής Πολιτείας οι σχέσεις του κράτους με την ομογένειά μας έχουν αδυνατίσει. Δεν έχει αδυνατίσει ο ψυχικός δεσμός των ομογενών μας με το μητροπολιτικό κέντρο αλλά με την κρατική γραφειοκρατία. Αυτό έχει ως συνέπεια η Ελλάδα να χάνει ένα ισχυρό στήριγμά της στο εξωτερικό και να τελματώνει σε μία άνευ προηγουμένου εσωστρέφεια που δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο παρά αυτοανάλωση στις ενδοκρατικές μας φενάκες.
-Ξένες επενδύσεις: Οι ξένες επενδύσεις αναμφίβολα είναι ωφέλιμες, συνδέονται με τις απαραίτητες αποκρατικοποιήσεις, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και παραγωγή πλούτου. Αρκεί βέβαια η Πολιτεία να καταστήσει σαφές σε επενδυτές και αγοραστές ότι η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκό κράτος και ότι το εργατικό μας δίκαιο είναι ανάλογο με των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Σε καμία των περιπτώσεων η λύση δεν είναι να προβούμε στην οποιαδήποτε έκπτωση γύρω από το δυτικό αξιακό πλαίσιο που διαμορφώνει τις κοινωνικές ισορροπίες σήμερα σε ενδοκρατικό επίπεδο.
Η Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη λιτότητα και θα εφαρμόσει την εναλλακτική πολιτική του κεϊνσιανού μοντέλου. Το πρόσφατο αποτέλεσμα στις εκλογές της Κάτω Σαξονίας και η απώλεια 6,5% μονάδων από το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών αποτελεί μια πρώτη ένδειξη. Το ζητούμενο είναι, όταν εκείνη η στιγμή έρθει, η Ελλάδα να μην αποτελεί έρημη γη στα αζήτητα της Ιστορίας.
Μ.Η.Τ. 232120