Τα όρια της σοβαρότητας πολλά μέλη της παρούσας Βουλής τα έχουν υπερβεί προ πολλού. Το θέμα θα ήταν ήσσονος σημασίας, αν αφορούσε μόνο συγκεκριμένα πρόσωπα. Το δυστύχημα είναι ότι τείνει να πάρει διαστάσεις καθολικού φαινομένου. Και το χειρότερο ότι η τάση αυτή ευνοείται εξ αντικειμένου από τις επιλογές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Για την αντιμετώπιση της κρίσης απαιτούνται μέγιστη δυνατή νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Μόνο τότε ο κοινοβουλευτισμός ενισχύεται και ο λόγος του ακούγεται πειστικός σε καταταλαιπωρημένους και απελπισμένους πολίτες.
Σαφώς δεν συνιστούν ψύχραιμα δείγματα ούτε η υπέρ το δέον χρήση της διαδικασίας του κατεπείγοντος για την ψήφιση διαφόρων νομοσχεδίων ούτε οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που επικυρώνονται στη συνέχεια ούτε όσα τραγελαφικά διεμείφθησαν με αφορμή τις κάλπες για τη σύσταση της επιτροπής για τη «λίστα Λαγκάρντ».
Η εξυπηρέτηση καμίας σκοπιμότητας δεν είναι υπεράνω του κύρους του Κοινοβουλίου και των βουλευτών, ακόμη κι όταν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται. Και η επίκληση καμίας κυβερνητικής σταθερότητας δεν είναι δυνατόν να συμβάλει στην αποδυνάμωσή τους, παραβιάζοντας ευθέως και τους όρους λειτουργίας του και τη συνείδησή τους.
Αν για κάποιους αυτά θεωρούνται «ψιλά γράμματα», ας ανατρέξουν στην πρόσφατη και απώτερη Ιστορία, για να δούν ότι γίνονται και… χοντρά, όταν ξαφνικά μένει η δημοκρατία χωρίς… Βουλή και η χώρα δίχως νόμο και τάξη. Μόνο που στο ενδιάμεσο να μην αναρωτιούνται ούτε για τα τυφλά χτυπήματα επίδοξων ανταρτών πόλεως ούτε για τη βία που ασκούν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της νομιμότητας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στη συμπεριφορά των βουλευτών αποκαλύπτει με πανηγυρικό τρόπο και το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας στο εσωτερικό των κομμάτων μας. Ενα έλλειμμα που χαρακτηρίζεται κυρίως από την απουσία αξιοκρατίας στις επιλογές τους, με αποτέλεσμα να επηρεάζει αναπόφευκτα τόσο τις εσωτερικές σχέσεις όσο και τη δημόσια συμπεριφορά τους.
Αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας βρίσκεται και στον πυρήνα της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος στα μάτια των συμπολιτών μας. Μία κοινωνία που ασφυκτιά ψάχνει ανάσες εμπιστοσύνης, ουσιαστικού λόγου και δημοκρατίας και όχι τη συντήρηση παλαιολιθικών μοντέλων λειτουργίας στα κόμματα υπό το πρόσχημα των… επιταγών του Μνημονίου!
Αυτή την ανάσα οφείλει να προσφέρει με γενναιότητα η κυβερνητική πλειοψηφία, ξεκινώντας από την κοινοβουλευτική συμπεριφορά της. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος και δεν οδηγεί και μακριά. Στην περίπτωσή μας, μάλιστα, δεν φυλάει καν τα έρημα. Ισα ίσα διακινδυνεύει να ερημώσει κι όσα πρέπει να μείνουν όρθια πάση θυσία.
Μ.Η.Τ. 232120