Ο κ. Φώτης Κουβέλης ανήκει στην κατηγορία των πολιτών που τους πρέπει η τιμή του πολιτικού. Η διαδρομή του, τόσο η επαγγελματική όσο και η πολιτική, δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.
Αξιος επαγγελματίας της μαχόμενης δικηγορίας, συνδικαλιστής στον κλάδο του επί σειρά ετών και πρόεδρος του πρώτου επιστημονικού σωματείου της χώρας, του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, παρών στη ζωή και στην κοινωνία όπως τη βιώνει κάθε κανονικός άνθρωπος του μεροκάματου.
Από την πρώτη στιγμή της ένταξής του στη νεολαία Λαμπράκη και αργότερα στον Ρήγα Φεραίο μέχρι το αλήστου μνήμης ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ, παρακολούθησε ως στέλεχος πρώτης γραμμής τη μεγάλη και πληθωρική πολιτική περιπέτεια της ανανεωτικής αριστεράς, η οποία επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει καθοριστικά το πολιτικό μας τοπίο, συμμετέχοντας σε αυτήν.
Συνεπής πολιτικός με συγκροτημένο λόγο, μειλίχιος και ψύχραιμος κατ’ ευθεία αναλογία με τη σκληρότητα και το αμετακίνητο στις θέσεις του, όταν και όπου χρειάστηκε να τα επιδείξει, αποτελεί, και δικαίως, μία σταθερά στο έωλο πολιτικό μας σύστημα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενσωματώνει κυριολεκτικά τη γέφυρα των κυβερνήσεων συνεργασίας στον τόπο μας, από αυτήν του αείμνηστου Τζαννή Τζαννετάκη στη σημερινή.
Την προνομιακή θέση του στη συγκρότηση της κυβέρνησης Σαμαρά την εκμεταλλεύτηκε άριστα και προς όφελος της χώρας, καθώς με τη στάση του, λόγω και επαγγελματικής εμπειρίας, λειτούργησε ως βασικός μοχλός στη διαπραγμάτευση με την τρόικα. Πρέπει να αναγνωριστεί -και αναγνωρίζεται στον πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ.- ότι η συμβολή του σε πολλά ζητήματα υπήρξε καθοριστική προς όφελος πάντα της κοινωνίας και των ασθενέστερων μελών της. Κοντολογίς ό,τι ζήτησε το πήρε.
Εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κ. Κουβέλης εμφανίζεται ανυποχώρητος σε δύο ζητήματα, εξαιτίας των οποίων διακινδυνεύει όχι απλώς η πολιτική συνοχή της κυβέρνησης, αλλά συνολικά η τύχη της χώρας. Ανεξαρτήτως των ζητημάτων αυτών καθαυτών, αλλά και του τρόπου που ετέθησαν από τους δανειστές μας, αναρωτιέμαι:
Αγνοεί τη βαρύτητα των διακυβευομένων; Ούτε για αστείο.
Υποκύπτει σε εσωκομματική πίεση; Μα όλη του η διαδρομή είναι γεμάτη από ρήξεις αβέβαιας εκβάσεως για το πολιτικό του μέλλον.
Προτάσσει το κομματικό από το εθνικό συμφέρον; Κάθε άλλο. Ο Φώτης Κουβέλης θα επιθυμούσε ο ιστορικός του μέλλοντος να τον κατατάξει κάπου ανάμεσα στους αείμνηστους Ηλία Ηλιού και Λεωνίδα Κύρκο και να του πιστώσει ότι με αυτόν επιτέλους η Αριστερά ανέλαβε κυβερνητικούς ρόλους, άρθρωσε πατριωτικό λόγο σε ευρωπαϊκό περιβάλλον και προσάρμοσε τις θέσεις της στην πραγματικότητα και όχι ως συνήθως οι σύντροφοί του το αντίστροφο!
Γι’ αυτό το τελευταίο εύχομαι και ελπίζω μέχρι την τελευταία στιγμή να φανεί συνεπής προς την κυρίαρχη επιλογή του. Την έχουν ανάγκη και η πατρίδα και η δημοκρατία και η παράταξή του, για την οποία δεν μπορεί να ισχύουν μόνο όσα αναφέρονται ακολούθως:
«Και όσο η μόνη ρεαλιστικά διαφαινόμενη εναλλακτική πρόταση προς την πολιτικά διογκούμενη Χρυσή Αυγή -ας μη μου καταλογιστεί ότι τη θεωρώ ηθικά ισοδύναμη- είναι μια Αριστερά, επίσης ελάχιστα ελπιδοφόρα, καθότι Τυφλή πολιτικά, Σαθρή λογικά, Ιταμή ως δράση, Ποταπή ως επιχείρημα, Ράθυμη πνευματικά και Ανερμάτιστη ιδεολογικά. Δηλαδή Στρατοσφαιρικά ανεύθυνη…» από το άρθρο του Θανάση Διαμαντόπουλου «Ακροδεξιό σύμπαν» στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (30-10-2012).
Μ.Η.Τ. 232120