Η επιλογή Τασούλα ως παραδοχή λάθους

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την ίδια ευκολία που «αδειάζει» τους υπουργούς του «αδειάζει» και τον εαυτό του. Η επιλογή Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί μία ακόμα «ισπανική υποχώρηση» του πρωθυπουργού και απόπειρα αποκατάστασης των διαρραγεισών σχέσεών του με τη βάση του κόμματος της Ν.Δ. και της παράταξης συνολικά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποπέμπει από το ύπατο πολιτειακό αξίωμα την κυρία Σακελλαροπούλου, την οποία ο ίδιος είχε προτείνει, και, ουσιαστικά, είχε διορίσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Είναι, αν μη τι άλλο, πρωτοφανές για πρωθυπουργό να αλλάζει γνώμη για ΠρόεδροΑ της Δημοκρατίας που αποτέλεσε δική του επιλογή. Μάλιστα, δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια να καλυφθεί η απαξιωτική διάθεση του πρωθυπουργού για την Πρόεδρο. Η προγραμματισμένη συνάντηση Μητσοτάκη – Σακελλαροπούλου… αναβλήθηκε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού.

Στο διάγγελμά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγησε τους λόγους της «απόλυσης» της κυρίας Σακελλαροπούλου με τα κάτωθι: «Σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον, η πατρίδα χρειάζεται Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μακρά διαδρομή στα κοινά και με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά». Η ερμηνεία αυτού του σκεπτικού καθίσταται ευκολότερη αν μπουν στην «εξίσωση» η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και η ακραιφνής δικαιωματιστική ιδεολογία της κυρίας Σακελλαροπούλου, που έχει ως ίνδαλμα τη μακαρίτισσα ανώτατη δικαστίνα των ΗΠΑ, Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, η οποία βρίσκεται πίσω από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της υπερδύναμης, το 1973, για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων.

Αντιδιασταλτικά στην ιδεολογία Σακελλαροπούλου, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε στο διάγγελμά του για τα προσόντα του κ. Τασούλα, ο οποίος «διαθέτει μια πλούσια καλλιέργεια και βαθιά γνώση της ελληνικής Ιστορίας, αληθινό πατριωτισμό και έναν χαρακτήρα ακέραιο, με κοινωνική ευαισθησία και μια γνήσια απλότητα και σεμνότητα».

Κι όμως, αυτή η αντιδιαστολή δεν ισχύει. Ο κ. Τασούλας, από ιδεολογικής άποψης, είναι «συγγενής» με την κυρία Σακελλαροπούλου. Στην ουσία, δεν διαφέρουν. Απλώς, ο κ. Τασούλας έχει ένα θαμπό «κεντροδεξιό» επίχρισμα. Απόδειξη των ανωτέρω είναι ο ζήλος που επέδειξε, ως πρόεδρος της Βουλής, στην προώθηση και υπεράσπιση του νομοσχεδίου για τον «γάμο» των ομόφυλων ζευγαριών.