Πέθανε ο ηθοποιός Γιάννης Μόρτζος, πνευματικό παιδί του Κουν, που έγραψε ιστορία και με τις τηλεοπτικές του παρουσίες
Δίνοντάς του κουράγιο νύχτα και μέρα, για έναν ολόκληρο μήνα, βρισκόταν στο πλευρό του σπουδαίου θεατρανθρώπου Γιάννη Μόρτζου, στο δωμάτιο της εντατικής του Ασκληπιείου Νοσοκομείου στη Βούλα, ο πολυαγαπημένος ανιψιός της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Αιμίλιος (γιος του Αντώνη Βουγιουκλάκη), ο οποίος εκτελεί καθήκοντα διοικητή του νοσοκομείου, δείχνοντας μάλιστα ιδιαίτερη ευαισθησία για όλους τους καλλιτέχνες. Ο σπουδαίος 84χρονος ηθοποιός, πνευματικό παιδί του Καρόλου Κουν, αν και πάλεψε σαν λιοντάρι (έχοντας στο προσκεφάλι του και τη λατρεμένη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό, Γιούλη Ζήκου) για έναν ολόκληρο μήνα για να κρατηθεί στη ζωή, δεν τα κατάφερε και χθες το πρωί στις 11.30 έφυγε από τη ζωή, προδομένος από την καρδιά του. Την τραγική είδηση έκανε γνωστή η πρόεδρος του Ιδρύματος «Το σπίτι του ηθοποιού» Αννα Φόνσου, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.
Σαμιώτης
Τον περασμένο Μάρτιο, με αφορμή τη συμπλήρωση διδασκαλίας 40 ετών στη Δραματική Σχολή Μαίρης Τράγκα και έχοντας στο πλευρό του τον επιστήθιο φίλο του και σπουδαίο χοροδιδάσκαλο Δημήτρη Ιβάνωφ, ο Γιάννης Μόρτζος έδωσε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. «Εγώ είμαι Σαμιώτης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σάμο, και σπούδασα στο Γυμνάσιο της Σάμου. Σε ηλικία 18 ετών ήρθα στην Αθήνα. Οι γονείς μου ήταν δύο περίφημοι άνθρωποι και ευτύχησα να έχω δύο υπέροχους γονείς αγρότες. Εγώ μόλις τελείωσα το γυμνάσιο είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου “δεν με σηκώνει ο τόπος”. Μου έδωσαν την ευχή τους και έφυγα για την Αθήνα. Οταν ήρθα στην Αθήνα έμεινα στο σπίτι ενός θείου μου, στο Παγκράτι. Για να επιβιώσω έγινα εργάτης σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε ψυγεία. Το κουβάλημα πήγαινε σύννεφο» θυμόταν πριν από μερικούς μήνες για τα πρώτα του δύσκολα βήματα στην Αθήνα. «Είχα συμμαθητές τον Αγγελο Αντωνόπουλο, την Αθηνά Μιχαλακοπούλου και τον Δημήτρη Αστεριάδη. Μόλις μπήκα στη σχολή άλλαξε όλη μου η ζωή. Κατ’ αρχάς, άρχισα να διαβάζω με πάθος. Οταν, μάλιστα, γνώρισα τον Κουν, τον Λαζάνη, τον Χατζημάρκο, τον Κατσαδράμη γοητεύτηκα και έδωσα όλο μου τον εαυτό στην υποκριτική τέχνη» είχε αναφέρει, ενώ για τον Κάρολο Κουν είχε πει: «Ο Κουν δεν ήταν δύσκολος άνθρωπος. Ηταν άνθρωπος απαιτητικός και τελειομανής. Ηθελε να σε βλέπει να προχωράς. Αν έβλεπε ότι ήσουν στάσιμος, σε παράταγε και δεν ασχολούνταν περαιτέρω μαζί σου». Για τη μη συμμετοχή του στον ελληνικό κινηματογράφο ανέφερε: «Οσοι ήμασταν στο Θέατρο Τέχνης δεν είχαμε χρόνο για να κάνουμε κινηματογράφο. Ολη την ημέρα έπρεπε να είμαστε σε πρόβες και παράσταση. Αρα, δεν μας άφηνε καθόλου χρόνο. Κάποια στιγμή τόλμησα να κάνω κινηματογράφο. Μου είχε ζητήσει ένας παραγωγός να πάω στο Μικρό Χόλιγουντ, στην πλατεία Κάνιγγος. Πηγαίνω στο γραφείο του και αρχίζουμε την κουβέντα. Ολη την ώρα που συζητούσαμε εκείνος έβηχε και έφτυνε. Κάποια στιγμή τού λέω “είστε άρρωστος;” και μου απαντάει “όχι, από συνήθεια”. Σιχάθηκα και δεν ξαναπάτησα, και έτσι έχασα την ευκαιρία να κάνω και κινηματογράφο. Για κάποιες άλλες προτάσεις που είχα έπρεπε να αφήσω το θέατρο για να πάω να κάνω γυρίσματα εκτός Αθηνών, κάτι που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να γίνω πλούσιος. Ηθελα απλά να βιοπορίζομαι αξιοπρεπώς και να νιώθω ήσυχος με τη συνείδησή μου ότι όσα έκανα τα έκανα σωστά στον επαγγελματικό μου τομέα. Γι’ αυτό και, όταν έφυγα από το Θέατρο Τέχνης, ασχολήθηκα εντατικά με την τηλεόραση. Η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά με το έργο “Χατζημανουήλ” νομίζω ότι έχει αφήσει εποχή. Από εκεί έβγαζα χρήματα και τα διοχέτευα στις θεατρικές μου δουλειές».
Μ.Η.Τ. 232120