To υπουργείο Ανάπτυξης ερμήνευσε εσφαλμένα διάταξη για να αποφύγει νομοθέτηση προς το συμφέρον τους
Σε ομηρία παραμένουν δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για επίλυση του ζητήματος. Οι κινήσεις της μάλιστα δείχνουν ότι κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, καθώς το αρμόδιο υπουργείο ερμήνευσε εσφαλμένα τον νόμο περί καταναλωτή και Καταναλωτικού Δικαίου, σε μία προσπάθεια να παρακάμψει αμετάκλητες αποφάσεις υπέρ των δανειοληπτών. Κι όλα αυτά εν αναμονή εκδίκασης της συλλογικής αγωγής κατά της Τράπεζας Πειραιώς στις 19 Απριλίου και μετά τη μετάθεση της εκδίκασης των συλλογικών αγωγών κατά δύο τραπεζών (Alpha Bank και Εθνικής) για τον Δεκέμβριο του 2025, με τον Αρειο Πάγο να κάνει δεκτές τις αιτήσεις των τραπεζών για διετή αναβολή.
Οπως προκύπτει, λοιπόν, από έγγραφο της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου του υπουργείου Ανάπτυξης, που είχε κατατεθεί στη Βουλή προεκλογικά, ως απάντηση σε σχετικές επερωτήσεις αρκετών βουλευτών της Ν.Δ., ερμηνεύονται με λάθος τρόπο οι διατάξεις νόμου του 1994. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει την άρνηση της κυβέρνησης να εκδώσει υπουργική απόφαση για την προστασία πολιτών που έχουν λάβει δάνεια σε ελβετικό φράγκο, ο γενικός γραμματέας Εμπορίου, Σωτήρης Αναγνωστόπουλος, επισημαίνει ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 10 παρ. 21 Ν. 2251/1994 και έτσι δεν είναι δυνατή η έκδοση υπουργικής απόφασης με βάση το εν λόγω άρθρο.
Στο εν λόγω άρθρο ορίζεται ότι «ο υπουργός Ανάπτυξης μπορεί με απόφασή του, που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, να καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις προσαρμογής της συναλλακτικής συμπεριφοράς των προμηθευτών στο δεδικασμένο αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων επί αγωγών καταναλωτή ή ενώσεων καταναλωτών, εφόσον οι συνέπειες του δεδικασμένου έχουν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των καταναλωτών».
Αναφερόμενος ειδικότερα στην υπ’ αριθμ. 86/2017 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, η Γενική Γραμματεία ισχυρίζεται ότι αυτή εκδόθηκε κατόπιν αγωγής ένωσης προσώπων που διατηρεί επιχείρηση εκμετάλλευσης πρατηρίου υγρών καυσίμων, «η οποία (ένωση προσώπων) δεν έχει την ιδιότητα του καταναλωτή, όπως επιτάσσει το άρθρο 10 παρ. 21 Ν. 2251/1994». Ωστόσο, η ιδιότητα του καταναλωτή δεν περιγράφεται στο άρθρο 10 παρ. 21 του Ν. 2251/1994, αλλά στο άρθρο 1α του ίδιου νόμου και εξειδικεύεται περαιτέρω στην παράγραφο 4α του αυτού άρθρου!
Δηλαδή το υπουργείο επικαλείται λάθος άρθρο για να μην προχωρήσει στη νομοθέτηση μιας οριστικής λύσης για τους δανειολήπτες, κλείνοντας τα μάτια στο διατακτικό τριών τουλάχιστον αμετακλήτων δικαστικών αποφάσεων. Αρνείται παράλληλα ότι οι λήπτες τραπεζικών προϊόντων θεωρούνται «τελικοί αποδέκτες» υπηρεσίας και, συνεπώς, έχουν την ιδιότητα του καταναλωτή. Υιοθετώντας το σκεπτικό αυτό, άλλωστε, εκδόθηκε και η υπ’ αριθμόν 13/2015 απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία κρίθηκε ότι τόσο επιχειρηματίας που έλαβε δάνειο για την επιχείρησή του όσο και η μητέρα του, που ορίστηκε ως εγγυήτρια, έχουν την ιδιότητα του καταναλωτή.
Μ.Η.Τ. 232120