«Τα παιδιά δεν γεννιούνται και εγκαταλείπονται στην τύχη τους, αλλά προστατεύονται μέσα στο περιβάλλον της οικογένειας»
Ανατομικά χαρακτηριστικά: Τι είναι τελικά η ταυτότητα του φύλου; Υπάρχει κάτι άλλο εκτός από τον άνδρα και τη γυναίκα; Είναι επιλέξιμο το φύλο; Υπάρχουν πολλά φύλα για τον ίδιο άνθρωπο, βιολογικό, κοινωνικό, συναισθηματικό, μεταξύ τους αντικρουόμενα; Γεννιέται κανείς με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό ή αυτός διαμορφώνεται στη συνέχεια από ποικίλους παράγοντες; Πόσο φυσικό είναι το μη φυσιολογικό;
Εξ απόψεως βιολογικής υπάρχουν δύο φύλα, όπως και στα ανώτερα θηλαστικά: το αρσενικό και το θηλυκό. Ολα τα συστήματα που συναπαρτίζουν τον ανθρώπινο οργανισμό έχουν στη βάση τους την ίδια ανατομική μορφολογία και φυσιολογία και στα δύο φύλα. Ολες οι λειτουργίες, καρδιακή, αναπνευστική, νεφρική, ακολουθούν τους ίδιους μηχανισμούς ανεξαρτήτως φύλου.
Εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα αποτελεί το αναπαραγωγικό σύστημα και ό,τι σχετίζεται με την αναπαραγωγική λειτουργία (γενετικό υπόβαθρο, ορμόνες κ.λπ.). Τα αναπαραγωγικά όργανα της γυναίκας είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά του άνδρα. Συνεπώς, αυτό που διαφοροποιεί τα φύλα και τα ταυτοποιεί είναι το αναπαραγωγικό τους σύστημα. Μάλιστα, το βασικό τους χαρακτηριστικό δεν είναι μόνο ότι είναι διαφορετικά και έτσι διακρίνονται το ένα από το άλλο, αλλά ότι τα φύλα είναι μόνο δύο, δεν υπάρχει τρίτο, και κυρίως ότι είναι συμπληρωματικά, που σημαίνει ότι η ανατομική διαφοροποίηση εξυπηρετεί τη δυνατότητα όχι επαφής αλλά ένωσης των σωμάτων. Δύο γυναικεία σώματα δεν υπάρχει φυσιολογικός τρόπος να ενωθούν μεταξύ τους, ούτε δύο ανδρικά.
Επίσης, όλα τα όργανα και οι λειτουργίες είναι απολύτως αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού στον οποίο ανήκουν – γι’ αυτό εξάλλου και ονομάζονται ζωτικά. Αυτό δεν συμβαίνει με τα αναπαραγωγικά. Αυτά δεν είναι απαραίτητα ούτε χρησιμεύουν στην επιβίωση του οργανισμού, αλλά μπορεί κάποιος να ζήσει υγιής, χωρίς ποτέ να αξιοποιήσει τη λειτουργία τους. Μοναδικό προορισμό έχουν να συνεργασθούν μαζί αρσενικό και θηλυκό, προκειμένου να γεννηθεί μια νέα ζωή από δύο ανθρώπους. Η κάθε ζωή, ο κάθε άνθρωπος έτσι έρχεται στην ύπαρξη, από τη σωματική ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Η φυσιολογία δεν γνωρίζει άλλον τρόπο.
Γενετικά χαρακτηριστικά
Ολα τα σωματικά κύτταρα (καρδιακά, ηπατικά, νεφρικά κ.λπ.) δεν διαφέρουν από φύλο σε φύλο, έχουν δε διπλοειδές γονιδίωμα, είναι συμπληρωμένα, ολοκληρωμένα και αυτάρκη. Εξαίρεση αποτελούν τα γενετικά κύτταρα, το ωάριο της γυναίκας και το σπερματοζωάριο του άνδρα, τα οποία είναι επίσης διαφορετικά και συμπληρωματικά, αλλά και απλοειδή, δηλαδή από μόνα τους ανεπαρκή να επιτελέσουν τον προορισμό τους. Και αυτά απαιτούν ένωση.
Δύο όμοια μεταξύ τους δεν ενώνονται. Το καθένα ψάχνει το συμπληρωματικό του. Η ένωση των δύο δημιουργεί το θαύμα της ζωής, ένας νέος άνθρωπος με αιώνια προοπτική έρχεται στον κόσμο. Επίσης,
• Το ωάριο είναι το μεγαλύτερο κύτταρο του οργανισμού (περίπου 120-150 μ., όταν ωριμάσει) με εντελώς διαφορετική μορφολογία από το σπερματοζωάριο (μικρή κεφαλή με προεξέχουσα ουρά).
• Τα ωάρια είναι λίγα και ενυπάρχουν στο γυναικείο σώμα από την εμβρυϊκή ηλικία, τα σπερματοζωάρια διαρκώς γεννώνται και σε κάθε εκσπερμάτωση ο αριθμός τους ανέρχεται σε 100-200 εκατομμύρια.
• Ο άνδρας παράγει σπερματοζωάρια μέχρι προχωρημένη ηλικία, ενώ η γυναίκα έχει καταναλώσει τα ωάριά της περίπου 35 χρόνια μετά την έναρξη της αναπαραγωγικής της δράσης.
• Ο άνδρας καθορίζει το φύλο του παιδιού, η γυναίκα κυοφορεί, δίνει ζωή, τίκτει και θηλάζει. Αυτή μεγαλώνει το παιδί. Η εννεάμηνη κύηση, ο θηλασμός, δημιουργούν βαθιά εσωτερική σχέση με τη μητέρα.
• Ο άνδρας φτάνει σε οργασμό πολύ εύκολα και σύντομα, ενώ η γυναίκα θέλει πολλαπλάσιο χρόνο.
• Το κάλλος, η χάρη είναι χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσεως για να ελκύει. Η φορά έλξης είναι από τον άνδρα προς τη γυναίκα.
• Αντίστοιχα διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά παρουσιάζουν και οι ορμόνες των δύο φύλων.
Ολα τα παραπάνω ιδιώματα των δύο φύλων έχουν τον λόγο τους και φυσικά διαμορφώνουν ανάλογα και την προσωπικότητα και γενικά την ψυχολογία των φύλων. Ετσι, για παράδειγμα, υπάρχει διαφορετική σχέση με τον χρόνο, έτσι εξηγείται το ότι η γυναικεία φύση χαρακτηρίζεται από υπομονή και αντοχή, ενώ η ανδρική από ορμή και δύναμη, λειτουργεί δε διαφορετικά το συναίσθημα και η λογική. Οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες και ευσυγκίνητες, πιο επιρρεπείς σε αδυναμίες του συναισθήματος, αλλά και πιο εύκολες σε αρετές, όπως η πίστη, το φιλότιμο, η αφοσίωση, η διάθεση προσφοράς και θυσίας. Τα δύο φύλα έχουν και ψυχολογία συμπληρωματική.
Κατόπιν όλων αυτών θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταυτότητα του φύλου έχει αναφαίρετη βιολογική βάση και στηρίζεται στη βιογενετική διαφορετικότητα και κυρίως στη συμπληρωματικότητα των δυο φύλων, υπακούει στη γενική Αρχή της Συμπληρωματικότητας (Complimentarity Principle), η οποία συγκροτεί τον φυσικό κόσμο (άτομα, μόρια, ύλη), και σύμφωνα με την οποία τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Η ταυτότητα του φύλου δεν είναι επιλέξιμη∙είναι δεδομένη.
Ερωτική έλξη, σεξουαλική επιθυμία
Για να μπορέσει να γίνει η ένωση των σωμάτων πρέπει να προηγηθεί αμοιβαία έλξη του ψυχικού κόσμου των ανθρώπων, ο ένας να επιθυμήσει τον άλλον, να κινηθεί προς αυτόν. Αυτή η κίνηση του ενός προς τον άλλον είναι η ερωτική έλξη, η οποία προκαλεί τη σεξουαλική επιθυμία και η οποία προφανώς και εφόσον ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικός θα πρέπει να εναρμονίζεται με τη βιολογική ταυτότητα του καθενός από τους δυο. Μια σχέση στην οποία η ψυχή δεν βρίσκεται σε αρμονία με το σώμα, προξενεί ρήγμα στην προσωπικότητα, ασάφεια και διχασμό ταυτότητας και βέβαια είναι μη κατά φύση και μη επιθυμητή.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχουν σεξουαλικά όργανα, αλλά μόνον αναπαραγωγικά όργανα και σεξουαλικά αισθητήρια, αισθητήρες, σημεία διεγέρσεως, όπως δεν υπάρχουν γευστικά όργανα αλλά πεπτικά όργανα και γευστικά αισθητήρια. Οπως ο σκοπός δεν είναι η γεύση αλλά η πέψη, έτσι και η σεξουαλική έλξη δεν μπορεί να αυτονομηθεί από την αναπαραγωγική προοπτική του οργανισμού. Η σεξουαλική ηδονή δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό, δεν είναι αυτόνομη, συνυπάρχει με την ευθύνη της νέας ζωής και μάλιστα στο προστατευτικό πλαίσιο μιας οικογένειας. Τα παιδιά δεν γεννιούνται και εγκαταλείπονται στην τύχη τους, αλλά προστατεύονται μέσα στο περιβάλλον της οικογένειας. Αυτό οδηγεί στον θεσμό του γάμου. Γάμος δεν είναι ικανοποίηση της ανάγκης για συντροφικότητα, αλλά ενώπιον του Θεού ευθύνη, είναι «έννομος συζυγία και η εξ αυτής παιδοποιΐα». Συνεπώς η ερωτική σχέση δεν νοείται εκτός του γάμου, ο δε γάμος είναι υποχρεωτικά ετεροφυλικός.
Η ταυτότητα του φύλου ορίζεται από βιολογικούς παράγοντες, την ανατομία, τη φυσιολογία, το γενετικό αποτύπωμα, τις ορμόνες, του ατόμου όχι από τη σεξουαλική τάση ή προσανατολισμό. Δεν ορίζεται από ορέξεις, από το τι νομίζω για τον εαυτό μου ή από το πως νοιώθω, αλλά από το τι τελικά είμαι. Μπορεί να νοιώθω υγιής ή πολύ έξυπνος ή λογικός και βέβαια να μην είμαι. Η ταυτότητα ορίζεται από αντικειμενικά κριτήρια. Ούτε ένα φυσιολογικό άτομο μπορεί να έχει πολλά φύλα, ενδεχομένως αμοιβαίως αντικρουόμενα: βιολογικό, συναισθηματικό, κοινωνικό.
Τελικώς, όπως γράφει και ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, «η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν μόνο δυο φύλα από βιολογικής πλευράς και πολλοί «σεξουαλικοί προσανατολισμοί», όσα είναι και τα πάθη των ανθρώπων».
Τι είναι ο γάμος – Αγιασμός του φύλου
Η χρήση του σώματος πρέπει να οδηγεί στον αγιασμό, καθώς ο άνθρωπος αγιάζεται ψυχοσωματικά. Λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού», εις δε την θεία λειτουργία προσευχόμαστε για τον αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων. Με άλλα λόγια, καθώς ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού» και έχει δεχθεί την πνοή του Θεού, όλος, σώμα και ψυχή, σώμα και πνεύμα, είναι ιερός, επειδή δε «το σώμα ημών ναός του εν ημίν αγίου Πνεύματος έστι»και «τα σώματα υμών μέλη Χριστού έστιν», η κάθε ένωση των σωμάτων πρέπει να αντανακλά αυτήν την ιερότητα.
Στην αντίληψη της Εκκλησίας, αυτό που λέγεται για τους συζύγους ότι «έσονται οι δυο εις σάρκα μία»σημαίνει και «εις ψυχήν μία», όχι δύο ψυχές κολλημένες μεταξύ τους, αλλά μια ψυχή αναγεννημένη, που προέρχεται από δύο «αλλοιούμενες» προς το αγαθό∙ δύο άνθρωποι αγιαζόμενοι, «σύμψυχοι, το εν φρονούντες», «μια ψυχή συναθλούντες». Η συζυγική αγάπη είναι όπως η γονιμοποίηση, τα γενετικά κύτταρα ενώνονται χωρίς να μπορούν να ξαναχωρισθούν, και δημιουργούν κάτι εντελώς νέο με τα χαρακτηριστικά των αρχικών. Αυτή η προοπτική καθιστά την ένωση μυστήριο.
Η φυσική έλξη δόθηκε για να ενώνει δύο ανθρώπους. Ο φυσικός νόμος υπάρχει για να συγκροτεί, να ενώνει, να εναρμονίζει ψυχοσωματικά τον άνθρωπο. Η εκτροπή εκ της φυσικής οδού, αντί να ενώνει τους δύο, διχάζει αμφοτέρους. Και αντί να γίνουν «οι δύο εις σάρκα μία», ο καθένας διχάζεται στα δύο, όντας ο άνδρας με ανδρικά βιολογικά ιδιώματα και θηλυκή επιθυμία και αντιστοίχως η γυναίκα.
Φυσιολογική ένωση
Για την Εκκλησία, γάμος είναι η συζυγία, όχι η συντροφικότητα, είναι η ευθύνη, όχι η απόλαυση∙ είναι εγκρατής συνεύρεση, όχι εγωιστική συμπάθεια∙ είναι ζωή και αγιασμός, είναι αδιάζευκτη ένωση, η δε ένωση είναι θυσιαστική του εγώ κένωση, είναι αγάπη που «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει», αγάπη που «ουδέποτε εκπίπτει».
Ο πρώτος και απαραίτητος όρος για να γίνει μια σχέση γάμος είναι η δυνατότητα φυσιολογικής σωματικής ένωσης. Για να γίνει και μυστήριο πρέπει να υπάρχει και αγαπητική εν Κυρίω κένωσις. Μόνον έτσι, ο γάμος είναι «μυστήριο μέγα εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν», και κατά τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, «πατήρ αγίων», η δε οικογένεια «κατ’ οίκον εκκλησία». Σε όλα τα παραπάνω είναι εμφανές ότι γάμος σημαίνει ένωση άνδρα και γυναίκας, που σαφώς διακρίνονται μεταξύ τους κατά το φύλο και είναι αμφότεροι πλασμένοι «κατ’ εικόνα της Τριαδικής θεότητος και καθ’ ομοίωσιν». Ως εκ τούτου, οι όροι «οικογένεια» και «γάμος» είναι μοναδικοί. Περιγράφουν κάτι εξόχως ιερό, το οποίο με κανέναν τρόπο δεν θα έπρεπε να αλλοιωθεί και να προκληθεί σύγχυση περί του περιεχομένου του.
Δείτε επίσης: Ο Ιερώνυμος επέβαλε στους Αρχιερείς σιωπητήριο!
Δείτε επίσης: Ολόκληρη η ιστορική εισήγηση του μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου!
Μ.Η.Τ. 232120