Το πολιτικό σύστημα της χώρας κατάφερε μέσω του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτή τη φορά να αυτοακυρωθεί πάλι και να αποδείξει τη βαθιά παρακμή στην οποία βρίσκεται.
Η κομματική πειθαρχία, που ανασύρθηκε προκειμένου να ψηφιστεί η θλιβερή και επικίνδυνη τροπολογία για τη νομιμοποίηση των χιλιάδων παράνομων μεταναστών, δεν αντιβαίνει απλώς στο ίδιο το Σύνταγμα. Συνιστά και μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση, που ουδεμία σχέση έχει με τις κενές περιεχομένου διακηρύξεις περί πολιτικού φιλελευθερισμού που συχνά ακούμε από την παρούσα κυβέρνηση και από τον επικεφαλής της.
Το άρθρο 60 του Συντάγματος, για την τήρηση και την εφαρμογή του οποίου ορκίζονται, κατά τα λοιπά, κυβέρνηση και βουλευτές προτού αναλάβουν τα καθήκοντά τους, ορίζει πεντακάθαρα: «Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Οσο κι αν ανατρέξει μάλιστα κανείς στο σύνολο των 120 άρθρων, δεν θα βρει σε κανένα και πουθενά το παραμικρό το οποίο να προβλέπει ή να επιτρέπει την απαγόρευση και τον περιορισμό αυτού του δικαιώματος.
Γιατί, αλήθεια, στις τόσες συνταγματικές αναθεωρήσεις που έχουν μεσολαβήσει δεν εισηγήθηκε κανείς να αλλάξει το πλαίσιο αναφορικά με τις τυχόν διαφωνίες βουλευτών με τις ηγεσίες των κομμάτων τους και τις επιλογές τους; Ασφαλώς διότι το πολιτικό σύστημα θέλει να κινείται κατά το δοκούν. Πολύ περισσότερο όμως κάτι τέτοιο θα αποτελούσε απροκάλυπτη και απροσχημάτιστη καταστρατήγηση της ελευθερίας συνείδησης του βουλευτή όπως κατοχυρώνεται από το συγκεκριμένο άρθρο.
Την ίδια ώρα, όμως, τι κάνουν; Μετατρέπουν de facto τη δημοκρατία σε αρχηγοκρατία, αφού επιτρέπεται στον «φωτισμένο» ηγέτη να κρίνει πότε το κομματικό (δηλαδή το στενά προσωπικό) συμφέρον είναι πάνω από το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον. Ακόμη χειρότερα, του παρέχεται αυτό το δικαίωμα ακόμη κι όταν επιχειρεί να επιβάλει αποφάσεις και μέτρα τα οποία όχι μόνο δεν είχαν τεθεί υπό την έγκριση του ελληνικού λαού προ των εκλογών, αλλά οι δεσμεύσεις με τις οποίες κερδήθηκε η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος ήταν προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Η δημοκρατία μας βρίσκεται σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα βαθαίνει ακόμη πιο πολύ, καθώς οι ταγοί της κάνουν ό,τι μπορούν για να την ακρωτηριάζουν περισσότερο. Την ευθύνη για να σταματήσει ο κατήφορος, εν μέσω μιας ευρύτερης ανυποληψίας και αποσάθρωσης, μοιραζόμαστε αναλογικά όμως όλοι. Και οι βουλευτές που ως εκπρόσωποί μας σκύβουν το κεφάλι αλλά και εμείς που τους ανεχόμαστε.
Μ.Η.Τ. 232120