Η Λουδοβίκεια αντίληψη του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει γίνει αντιληπτή και δι’ αντιπροσώπων (μια και κάποιοι έφτασαν να τον εξυμνούν ως… Μωυσή) και από δικά του λόγια και πράξεις.
Πρόσφατη απόδειξη των ανωτέρω είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη για όλους όσοι πλήττονται από τις συνέπειες της πλημμύρας στην Κεντρική Ελλάδα: «Είναι μια προσωπική δέσμευση του πρωθυπουργού, δεν θα μείνει κανένας αβοήθητος».
Η «προσωπική δέσμευση» ενός πρωθυπουργού ότι δεν θα μείνει κάποιος αβοήθητος είναι μια έκφραση ναρκισσισμού. Δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι το κράτος είναι εκείνος! Κι εκείνος εγγυάται προσωπικά κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Λες και είναι δεσπότης σε αρχαία ασιατική επαρχία και εγγυάται προσωπικά την εφαρμογή της κρατικής νομοθεσίας.
Επιπλέον, ο κ. Μητσοτάκης λησμονεί ότι είναι πρωθυπουργός από το 2019 και είναι υποχρέωσή του να μην αφήνει αβοήθητους τους πολίτες. Αν, δηλαδή, δεν εγγυάτο προσωπικά την αρωγή στους πλημμυροπαθείς και στις οικογένειες των θυμάτων, δεν θα λειτουργούσε το κράτος; Δεν θα εφαρμόζονταν όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις, που αφορούν την ενίσχυση των πολιτών που πλήττονται από φυσικές καταστροφές; Είναι στ’ αλήθεια αξιοπερίεργη η ψευδαίσθηση προσωπικού μεγαλείου που κατατρύχει τον Κυριάκο Μητσοτάκη – κι αυτή η ψευδαίσθηση φαντάζει ακόμα πιο ανησυχητική όταν κάποιος συγκρίνει την ιδέα του κ. Μητσοτάκη για τον εαυτό του με τις επιδόσεις του στα πρωθυπουργικά καθήκοντά του.
Μαζί με τη λουδοβίκεια αντίληψη του πρωθυπουργού πάει και ο εμπαιγμός του προς τον ελληνικό λαό. Οι προσωπικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνει δεν αξίζουν ούτε σεντ, αφού έχουν αποδειχθεί κάλπικες. Στις 7 Ιουλίου, όταν βρέθηκε στο υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, μίλησε για «κοσμογονία» στη δασοπυρόσβεση και λίγες εβδομάδες αργότερα κάηκαν η Ρόδος, μεγάλο τμήμα της δυτικής Αττικής, η Πάρνηθα και ο Εβρος. Κι ενώ η χώρα είχε παραδοθεί στο πυρ ο κ. Μητσοτάκης από τη μια μιλούσε για «κλιματική αλλαγή» κι από την άλλη έριχνε τις ευθύνες στον «ανθρώπινο παράγοντα» και στις βροχές του Μαΐου και του Ιουνίου!
Ο,τι κι αν λέει δεν αξίζει να λαμβάνεται υπ’ όψιν…
Μ.Η.Τ. 232120