Γ. Χαρβαλιάς: Η στιβαρότητα της κυβέρνησης και άλλα ανέκδοτα

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, με μεγάλο τιμονιέρη τον Μητσοτάκη, εκφυλίζεται σε ένα άχαρο service ξένων επιδιώξεων

Έκλαψαν κι οι πέτρες όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάλεσε σε ανοιχτή συγκέντρωση από το Ηράκλειο τους Κρητικούς να τον ψηφίσουν για να εξασφαλίσουν… στιβαρή πολιτική έναντι της Αλβανίας και όλων των υπόλοιπων αναιδών γειτόνων που σε καθημερινή βάση προκαλούν τη χώρα μας.

• Του Γιώργου Χαρβαλιά

Έκλαψαν κι οι Βορειοηπειρώτες από την οργή τους που επί τέσσερα χρόνια έχουν αφεθεί μονάχοι να αντιμετωπίζουν τους διωγμούς ενός ανεκδιήγητου ντοπαρισμένου κλόουν ο οποίος προσφάτως εξέθεσε στην Αθήνα τις εικαστικές του ανησυχίες ενώπιον του Ελληνα πρωθυπουργού και μισής ντουζίνας αποσβολωμένων -από το μεγαλείο της αλβανικής τέχνης- υπουργών.

Είπαμε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ακούγονται όλων των ειδών οι τερατολογίες από τους πολιτικούς, αλλά ο Μητσοτάκης το τερμάτισε. Γιατί στη διάρκεια της θητείας του η ελληνική εξωτερική πολιτική διακρίθηκε, όχι για τη στιβαρότητα, αλλά για την υπαλληλική της προσήλωση στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης.

Αν κάτι χαρακτήρισε την ελληνική διπλωματία στις μέρες του σύγχρονου Μωυσή είναι ο ετεροπροσδιορισμός, η φοβικότητα, η πλήρης έλλειψη αυτοπεποίθησης και η όψιμη, ασθμαίνουσα προσαρμογή σε πρωτοβουλίες τρίτων, ακόμη και εχθρών. Αυτό δεν λέγεται στιβαρότητα, ούτε καν αξιοπρέπεια. Σε απλά ελληνικά περιγράφεται ως «νεοραγιαδισμός», μόνο που η υποτέλεια δεν απευθύνεται μόνο στη μεγάλη πύλη του «σουλτάνου», αλλά πρωτίστως στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.

Η εσπευσμένη αποδοχή της «ευρωπαϊκής προοπτικής» των δυτικών Βαλκανίων και μάλιστα με ενθουσιασμό αφελούς πιονέρου, χωρίς να έχουμε λύσει τις διαφορές μας με τα υβριδικά αυτά κράτη που καταπιέζουν ελληνικές μειονότητες και σφετερίζονται την εθνική μας κληρονομιά, αποτελεί αδιάψευστο δείγμα της διπλωματικής μας αφασίας. Ή της εξάρτησης των πολιτικών μας από αλλότρια κέντρα εξουσίας. Διαλέγετε και παίρνετε…

Ακόμη και η Βουλγαρία, ένα κράτος φτωχότερο -προσώρας- από την Ελλάδα, όταν ήρθε η ώρα να συζητηθεί η ενταξιακή προοπτική των Σκοπίων έθεσε συγκεκριμένους όρους για να αναγνωριστεί συνταγματικά η (ανύπαρκτη αριθμητικά) μειονότητά της και υποχρέωσε τους Σκοπιανούς να τροποποιήσουν το σύνταγμά τους. Αντιστοίχως η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε τη βορειοηπειρωτική κοινότητα να προστατεύσει και αφήνει τον Ράμα να την τρομοκρατεί φυλακίζοντας εξέχοντα μέλη της και δολοφονώντας απλούς πατριώτες αγωνιστές όπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας.

Απέκτησαν κι οι Βούλγαροι εσχάτως πολιτικούς από το… Χάρβαρντ, αλλά φαίνεται ότι ακόμη κι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται τον κοσμοπολιτισμό ως εφαλτήριο παράδοσης εθνικών κεκτημένων. Εβαλαν στους Σκοπιανούς τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι και απέδειξαν ότι ακόμη και οι μικρές χώρες, οι «φτωχοί συγγενείς» της Ε.Ε. έχουν λόγο και συμπαγή γραμμή όταν έρχεται η ώρα να προασπίσουν ζωτικά εθνικά συμφέροντα.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, αντιθέτως, με μεγάλο τιμονιέρη τον Μητσοτάκη και έναν διακοσμητικό «αρμόδιο» υπουργό εκφυλίζεται σε ένα άχαρο service ξένων επιδιώξεων. Η μοναδική στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας επέδειξε ασυνήθιστη αποφασιστικότητα ήταν όταν, περιφρονώντας τη βούληση του ελληνικού λαού και την ουδετερότητα που υπαγόρευε το ελληνικό εθνικό συμφέρον, έσπευσε να αδειάσει τα ελληνικά νησιά για να στείλει όπλα στον Ζελένσκι και στη συμμορία του.

Καλύτερα, λοιπόν, να αναζητήσει εύσημα σε άλλους τομείς και να αφήσει τις επικλήσεις της στιβαρότητας για τους… personal trainers ο κ. Μητσοτάκης. Αλλιώς κινδυνεύουν να τον πλακώσουν οι κολόνες της… Πολιτείας του Πλάτωνα που οσονούπω ετοιμάζεται να ανακαλύψει ο νοήμων ανιψιός του.