Αυτές τις ημέρες, που στιγματίζονται από τις μνήμες των Ιμίων και το ψυχικό άλγος για την απώλεια των πιλότων του Phantom στην Ανδραβίδα, γίνεται συχνά αναφορά σ’ ένα ποίημα του Κ. Π. Καβάφη, τις «Θερμοπύλες».
● Το ποίημα γράφτηκε το 1903 και καταστερίζει τους πολεμιστές των Θερμοπυλών στα έσχατα ουράνια σύνορα της αρετής. Αξίζει να το διαβάσετε και να έχετε κατά νου μια σημαντική λεπτομέρεια: με τη λέξη «γενναίοι» ο ποιητής εννοεί τους γενναιόδωρους -«γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι»- και όχι τους εύψυχους.
● Δεν είναι ταξική η αναφορά του, δεν θεωρεί ότι είναι θαρραλέοι μόνο οι πλούσιοι, αλλά πως μπορούν να συμβάλουν υλικά περισσότερο από τους άλλους. Γι’ αυτό συνεχίζει γράφοντας «κι όταν είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι».
«Θερμοπύλες
Tιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κι ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε».
● Το μόνο στοίχημα που οφείλουμε να βάλουμε με τους εαυτούς μας όσον αφορά αυτό το ποίημα είναι να διαψεύσουμε τον τελευταίο στίχο, «κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε».
● Ο προτελευταίος δεν διαψεύδεται, αλλά επιβεβαιώνεται καθημερινά.
π
Μ.Η.Τ. 232120