Μετά την αρχική… ενθουσιώδη υποδοχή που προσπάθησε να διαμορφώσει το κυβερνητικό επιτελείο για την πρωθυπουργική εξαγγελία σχετικά με το food pass, η πιο ψύχραιμη και προσεκτική αξιολόγηση των δεδομένων οδηγεί και σε κάποια νέα ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι, ειδικά κατά τις πολύ δύσκολες εποχές που ζούμε, κάθε ευρώ που δίνεται στα νοικοκυριά και στους επαγγελματίες, που πέφτει γενικότερα στην αγορά και την κατανάλωση, είναι χρήσιμο. Είναι κάτι που σίγουρα βοηθά. Παράλληλα, όμως, έχει τεράστια σημασία να τεθεί η πρωτοβουλία αυτή στις πραγματικές της διαστάσεις.
Καταρχάς, ο προεκλογικός χαρακτήρας του μέτρου είναι κάτι που «φωνάζει» από μακριά. Οι παλαιότεροι θυμούνται, μάλιστα, την… παραδοσιακή τακτική όλων των κυβερνήσεων που έθισαν (ή και εκμαύλισαν) την κοινωνία να «περιμένει» κάθε φορά τις εκλογές για να λάβει κάποια δώρα ή αντίδωρα. Κι ενώ ο κ. Μητσοτάκης ανήλθε στην εξουσία υποσχόμενος (κι αυτός) να βάλει τέρμα στον μαυρογιαλουρισμό, τελικά ακολούθησε την πεπατημένη. Το μέγεθος του εκλογικού άγχους του αποτυπώνεται, μάλιστα, στο γεγονός ότι όρισε ως αφετηρία του «προγράμματος» τον προσεχή Φεβρουάριο μέχρι και τον Ιούλιο. Δηλαδή, το διάστημα εντός του οποίου προγραμματίζει να προκηρύξει τις εκλογές, ελπίζοντας ότι με το δέλεαρ αυτό θα αμβλύνει τη δυσφορία και την κόπωση των ψηφοφόρων του από μια σειρά άλλων επιλογών και συμπεριφορών της κυβέρνησης.
Αυτό στο οποίο, όμως, δεν δίνει απάντηση είναι πώς οι πολίτες θα καλύψουν -επί παραδείγματι- το πρόβλημα της ακρίβειας στο ενδιάμεσο διάστημα. Μέχρι τότε η ακρίβεια δεν «τρέχει» και, μάλιστα, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς; Κι αν το μέτρο είναι όντως τόσο ανακουφιστικό όσο παρουσιάζεται, γιατί να μην έχει άμεση ισχύ; Αυτό θα ήταν το πιο σωστό και το πιο έντιμο.
Από την άλλη πλευρά, οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για αυτόν τον «μποναμά» μετριάζονται, αν τον συσχετίσουμε με τα υπόλοιπα πραγματικά μεγέθη ενός απλού νοικοκυριού. Μπορεί, δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης να θριαμβολογεί ότι το όφελος φτάνει συνολικά για μία οικογένεια έως τα 600 ευρώ, αλλά -αλήθεια- ένας συνταξιούχος των 400 ευρώ τον μήνα είναι σε θέση να ξοδέψει 220 ευρώ για τρόφιμα και ψώνια; Ας μην κοροϊδευόμαστε…
Και το σημαντικότερο: Κι άλλες κυβερνήσεις προσπάθησαν με ανάλογες μεθόδους, λίγο πριν από τις κάλπες, να διασωθούν, αλλά δεν τα κατάφεραν…
Μ.Η.Τ. 232120