Ιδρύματα: Το ελληνικό σύστημα που «εξαφανίζει» παιδιά σε ΜΚΟ

Πώς το ίδιο το κράτος «ξεφορτώνεται» τα ανήλικα για να τα «παραδώσει» με επίσημη  σφραγίδα σε ανεξέλεγκτες μη κυβερνητικές οργανώσεις

Του Βασίλη Γαλούπη

Το χρήμα, η εξουσία και η εκμετάλλευση δεν θα έπρεπε να έχουν καμιά δουλειά με τα απροστάτευτα παιδιά. Στην πράξη, όμως, συχνά οι μονάδες που υποστηρίζουν τους αδύναμους αυτού του κόσμου δεν συμμορφώνονται με τα ηθικά και νομικά πρότυπα.
Η περίπτωση της «Κιβωτού του Κόσμου» δεν είναι η μοναδική που αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα τα πιο ευάλωτα παιδιά «προδίδονται» από το ίδιο το σύστημα που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να τα προστατεύει. Κρατικές Αρχές στέλνουν ανήλικα κατευθείαν σε ιδιωτικά ιδρύματα με ανύπαρκτους ελέγχους και σκιώδη λογοδοσία, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το αν αυτά τα παιδιά ρίχνονται σε μια μαύρη τρύπα.

Οι δομές, που συχνά λειτουργούν υπό το θολό καθεστώς ΜΚΟ με κρατικές, ευρωπαϊκές και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις, μετατρέπονται από φιλανθρωπικές οργανώσεις σε πολιτικούς παίκτες. Η προβολή και η εξουσία τους διαρκώς αναβαθμίζονται. Οσο περισσότερα παιδιά παίρνουν τόσο γιγαντώνονται. Η «Κιβωτός» είχε τεράστια προβολή κι έχαιρε καθολικής «αγιοποίησης» από παράγοντες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ταυτόχρονα το «μαγαζί» του πατέρα Αντωνίου επωφελούνταν από ανεξέλεγκτες ροές δεκάδων εκατομμυρίων και δωρεές ακινήτων.

Η κυβέρνηση κινητοποιήθηκε, όπως πάντα, μετά τα γεγονότα. Η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων επιχειρεί κυνικά να υποβαθμίσει τις ευθύνες της κυβέρνησης που εκπροσωπεί. Η Δόμνα Μιχαηλίδου, με αρμοδιότητα την παιδική προστασία από τον Ιούλιο 2019, παραδέχεται με όσα λέει σε κανάλια και ραδιόφωνα ότι στα πρώτα τρία χρόνια της θητείας της δεν έγινε τίποτα για να αλλάξουν οι παθογένειες του παρελθόντος, κυρίως με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Και «διαφημίζει» ως πανάκεια το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή μόλις τον περασμένο Μάιο. Εναν νόμο που, όπως αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα φρίκης, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα.

Καμία από τις υποθέσεις κακοποιήσεων που σχετίζονται με την «Κιβωτό» δεν ανακαλύφθηκε από το υπουργείο, τις υπηρεσίες του για την προστασία των παιδιών και τους μηχανισμούς που έχουν την ευθύνη ελέγχου, βάσει του νόμου Μιχαηλίδου. Οι καταγγελίες για να ξετυλιχτεί το κουβάρι έγιναν είτε στην Αστυνομία είτε στον Συνήγορο του Πολίτη, που είναι ανεξάρτητη Αρχή. Με «χαμένη» την επικοινωνία με το αρμόδιο υφυπουργείο. Η μόνη «συνεισφορά» του νόμου της Μιχαηλίδου ήταν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πρόβλεψη να αλλάξει η διοίκηση της δομής, κάτι που είναι δευτερευούσης σημασίας και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με όσα βίωναν τα παιδιά.

Η πάντα «χαμογελαστή» μπροστά στις κάμερες -συχνά και άνευ λόγου- υφυπουργός οφείλει να αντιληφθεί ότι οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν είναι κουτί παραπόνων, που σπεύδουν μόνο αν και όποτε υπάρξει καταγγελία στην Ασφάλεια ή σε μια ανεξάρτητη Αρχή.

Ούτε η δουλειά τους είναι να τρέχουν πίσω από τα σκάνδαλα. Τότε είναι πολύ αργά. Η αποστολή τους είναι να διασφαλίζουν εντατικά, διαρκώς και με όλους τους τρόπους ότι τα άτυχα αυτά παιδιά ζουν αξιοπρεπώς, όχι παραπεταμένα και κακοποιημένα.

Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν έβλεπαν επί τόσους μήνες, έστω από τον Μάιο που ψηφίστηκε ο νόμος, τα κλουβιά στην «Κιβωτό»; Οι ειδικοί λειτουργοί τους δεν καταλάβαιναν τι «έδειχναν» τα μάτια και τα πρόσωπα των δυστυχισμένων παιδιών;

Σε σκληρές υποθέσεις, όπως αυτή, που ρίχνουν γροθιά στο στομάχι της ελληνικής κοινωνίας, η τυπική επιχείρηση «πολιτικής διαχείρισης» με αμερικανιές, χαμόγελα και το «σύνδρομο της πρωτιάς», που θέλει «εμάς να φέρνουμε πρώτοι τα νομοσχέδια που δεν έφτιαχναν οι προηγούμενοι», καταντά, πέρα από εκνευριστική, και γραφική. Δεν προσφέρονται όλα τα ζητήματα για πολιτικούς ζογκλερισμούς. Η κυβέρνηση, το υφυπουργείο, οι υπηρεσίες που υπάγονται στη Μιχαηλίδου και οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί που ορίζονται στο νομοσχέδιό της με χρέος να εξετάζουν διά ζώσης τι γίνεται στις δομές δεν έκαναν τίποτα για να ανακαλύψουν και να αποτρέψουν τις κακοποιητικές συμπεριφορές εις βάρος ανηλίκων. Το σύστημα απέτυχε. Κι αποδεικνύεται από τον καταιγισμό νέων καταγγελιών καθημερινά.

Το πιο εφιαλτικό είναι ότι ουδείς από την κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί ότι σήμερα, μετά το σκάνδαλο της «Κιβωτού», δεν γίνονται τα ίδια και χειρότερα σε άλλες δομές φιλοξενίας παιδιών.