- Από τον Χρήστο Μπολώση
Ένας φίλος μου στρατιωτικός, μου αφηγήθηκε μια παλιά ιστορία, την οποία μέρες που είναι, σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας:
«Ήμουν διοικητής σε κάποια μονάδα του Έβρου, στην οποία είχε τοποθετηθεί κάποιος στρατιώτης, ας τον πούμε Νικήτα. Μια μέρα, έφθασε στην Μονάδα μια κλήση από το Στρατοδικείο, με την οποία καλούσαν τον Νικήτα να καταθέσει ως μάρτυρας για τα γεγονότα του πολυτεχνείου κατά την δίκη των αξιωματικών, που γινόταν εκείνες τις ημέρες.
»Πράγματι του χορηγήθηκε Φύλλο Πορείας και στην Πύλη, του έγινε ο προβλεπόμενος έλεγχος στον σάκο, μέσα στον οποίο βρέθηκαν, μια ξιφολόγχη με την θήκη της, μια σκέτη θήκη ξιφολόγχης και ένας στρατιωτικός ζωστήρας.
»Όπως ήταν φυσικό τον ανέκρινα σχετικώς και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είχε εντολή (σχόλιο δικό μου: προφανώς άνωθεν…) να τα προσκομίσει στο Στρατοδικείο για να φανεί ότι είχαν μπει στρατιώτες μέσα στο πολυτεχνείο και προέβαιναν σε ξυλοδαρμούς κ.λπ., αυτός δε, είχε κατορθώσει να τους αποσπάσει τα είδη, που βρέθηκαν στον σάκο του.
»Επειδή δεν μπορούσα να τον κρατήσω, αφού υπήρχε κλήση Στρατοδικείου, τον άφησα να φύγει, αλλά σε νέο έλεγχο που του έγινε την Πύλη του Στρατοπέδου βρέθηκε να είναι ζωσμένους δύο ζωστήρες πάνω από τα εσώρουχά του…».
Η διήγηση του φίλου μου συνεχίστηκε με διάφορες λεπτομέρειες σχετικές με την υπόθεση, οι οποίες μάλλον δεν ενδιαφέρουν.
Εκείνο όμως που ενδιαφέρει είναι οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν, από τότε και ακόμη μέχρι σήμερα, για να δημιουργηθεί και να στολιστεί αναλόγως το παραμύθι του πολυτεχνείου. Ένα παραμύθι, μπροστά στο οποίο γνωστοί παραμυθάδες, όπως ο αδελφοί Γκριμ ή ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ακόμα και η Χαλιμά ωχριούν.
Κι αυτό μεν που περιέγραψα ήταν ένα μικρό περιστατικό, που θα έμενε άγνωστο, αν ο καλός μου φίλος δεν μου το απεκάλυπτε.
Υπάρχουν άλλα βροντερά γεγονότα παγκοσμίου φήμης και διαπλανητικής ξεφτίλας.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Την «δολοφονημένη» Ηλένια; Την Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ διάσημο φωτομοντελο της εποχής που ενώ διαφήμιζε το σαμπουάν «Μπρέκ» ξαφνικά έμαθε ότι την έλεγαν «Ηλένια» και ότι την φάγαν οι φασίστες την βραδιά του πολυτεχνείου;
Τους χιλιάδες νεκρούς που ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο Ζωγράφου, όπως είχε αποκαλύψει ο αλήστους μνήμης τότε δήμαρχος Δημήτρης Μπέης; Το ότι δεν βρέθηκαν ποτέ αυτοί ο τάφοι, λίγη σημασία έχει.
Να θυμηθείς τους εκατοντάδες νεκρούς μέσα την αυλή του πολυτεχνείου; Το ότι ένας πρύτανης (Κονοφάγος), ένας εισαγγελέας του Αρείου Πάφου (Τσεβάς) και ένα Αστυνομικός Διευθυντής, τον οποίο μάλιστα είχε αποτάξει ο Παπαδόπουλος (Σαμπάνης), γνωμάτευσαν ότι ουδείς εφονεύθη μέσα στο πολυτεχνείο, επίσης λίγη σημασία έχει.
Το ότι το ΚΚΕ με δημοσιογραφικό όργανό του («Πανσπουδαστική», τεύχος 8 – Ιαν. Φεβ. 1974), απεφάνθη ότι το πολυτεχνείο ήταν προβοκάτσια της ΚΥΠ του Ρουφογάλη και της CIA (λίγο γαρνίρισμα με CIA, ποτέ δεν έβλαψε) και μετά την οικειοποιήθηκε πλήρως ως είθισται;
Μπορούμε να ξεχάσουμε την φλογερή αγωνίστρια, την ηρωική (γιατί άραγε;) εκφωνήτρια του πολυτεχνείου Μαρία Δαμανάκη, που εξαργύρωσε μέχρι τη τελευταία πεντάρα τους αγώνες της, φθάνοντας μέχρι και ευρωβουλευτής, αφού πέρασε από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα; Σήμερα η Μαρία πένεται στη αυλή του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό, του οποίου έχει αναλάβει να ταΐζει και να γιατροπορεύει τα ψάρια. Αυτή λοιπόν η ορκισμένη (στον Λένιν βέβαια) εχθρός των βασιλέων και των πριγκίπων, σήμερα τρώει με μασέλας δέκα εις υγείαν των κορόιδων, τέως συντρόφων της.
Προχθές κάποιος έγραψε: «Με ενοχλεί όλη αυτή η παραφιλολογία με το σκοτώθηκαν – δεν σκοτώθηκαν άνθρωποι, μέσα στο προαύλιο». Κι΄ εμένα μ’ ενοχλεί φίλε, αλλά για διαφορετικό λόγο. Διότι ακριβώς σ’ αυτήν την παραφιλολογία παραμύθι, χτίστηκε όλο το παραμύθι.
Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος των ωραίων παραμυθιών που τυλίγουν τον μύθο του πολυτεχνείου και θα θέλαμε τόμους για να τους περιγράψουμε.
Δεν έχουμε όμως τέτοια διάθεση, ούτε και όρεξη…
Μ.Η.Τ. 232120