– Το οποίον μάγκες μου τρίχες, απεφάνθη ο Τζίτζης, εντός του γνωστού εις υμάς καφενέ «Η συνάντησις των φίλων», ιδιοκτησίας Νικολάου Μερακλή ή «Μπίχλα» καθόσον η καθαριότης δεν ήταν και το δυνατό του σημείο.
- του Χρήστου Μπολώση
Τον Τζίτζη θα τον θυμάστε. Ήταν εκείνος με την κανονική του κοψιά. Ήγουν, ηλικίας 45 με 50, μετρίου αναστήματος, χρώματος οφθαλμών καστανού, χρώματος κόμης καστανής, που αρχίζει και γίνεται ασημιά, σχήματος προσώπου ωοειδούς, χρώματος προσώπου σιτόχρου. Ντύσιμο, κάτι ανάμεσα σε Συριζαίο και νεοδημοκράτη. Πάντως, απολύτως περιποιημένο και το παπούτσι, να χτενίζεσαι από τη γυαλάδα. Τα πάντα όλα μιά χαρά.
Αμόλησε το λοιπόν ο Τζίτζης το απόφθεγμα «Τρίχες» και έπεσε βαριά περισυλλογή στην ομήγυρη, καθόσον ο πιο σπουδαγμένος εξ αυτών, ήταν τελειόφοιτος γ΄ δημοτικού, εξόν μερικές εξαιρέσεις. Κοιτάχτηκαν οι «μάγκες» συναμετάξυ τους, για να ‘ξηγήσουν τις «Τρίχες», αλλά εξήγηση δεν βρήκαν. Τότες ο Στρατής, ο επιλεγόμενος και «γιατρός», αφού είχε δουλέψει ένα φεγγάρι βοηθός νοσοκόμου, όπως ο μακαρίτης ο Αντρέας να πούμε, αρώτηξε:
– Ποιό είναι τρίχες κ. Τζίτζη;
– Τα πάντα ρε! Και πρώτα πρώτα οι ρεζίληδες οι πολιτικοί που μας κυβερνάνε και τέτοιοι πούμαστε καλά να πάθουμε.
– Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής, μουρμούρισε ο κύριος Νεκτάριος, εκ των εξαιρέσεων που λέγαμε καθόσον συνταξιούχους εκπαιδευτικός, στον παρακείμενό του κύριο Πολυδεύκη, ομοίως εκ των εξαιρέσεων, καθόσον επίσης συνταξιούχος, αλλά ληξίαρχος.
Όμως ο Τζίτζης έχων ακοή σκόρου, έπιασε την κουβέντα και προχώρησε σε διευκρινίσεις.
– Κύριοι τι κάνουμε κάθε τέσσερα χρόνια;
Ουδείς εκ των «κυρίων» ήξερε τι κάνουμε κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε ο Τζίτζης ανέλαβε να τους το θυμίσει.
– Κύριοι κάθε τέσσερα χρόνια προσφεύγουμε εις τας κάλπας και ψηφίζουμε για την ανάδειξη των αρχόντων που θα μας διοικήσουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Τώρα θα μου πείτε ότι σπανίως έχει συμβεί το τοιούτον και θάχετε και δίκιο. Συνήθως κάθε 2 με 2 1/2 χρόνια στήνεται το πανηγύρι των εκλογών. Και ξέρετε κύριοι τι ψηφίζετε;
– Κύριε Τζίτζη συγγνώμη θέλετε να σας πούμε ακριβώς τι ψηφίζουμε; Ρώτησε ο κύριος Αριστογείτων, γνωστός λάτρης της χούντας.
– Όχι κ. Αριστογείτων. Αφήστε να σας πω εγώ τι ψηφίζουμε. Ή μάλλον να μας το πουν άλλοι πιο αρμόδιοι και πιο κατάλληλοι.
Σούσουρο σηκώθηκε στο καφενείο «Η συνάντησις των φίλων» ιδιοκτησίας κ.λπ. και όλοι έτειναν ευήκοον ους, που θα πει «στήσανε αυτί».
Και ο κ. Τζίτζης άρχισε.
Ξέρετε ρε σεις τι είπε ο Κώστα ο Βάρναλης για τους πολιτικούς; Ακούστε. Και άρχισε να απαγγέλει:
Τριακόσιοι σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ’ επίσημοι κι ωραίοι.
Τριακόσιοι λύκοι με προβιὰ (γι’ αυτοὺς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
‘Οξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ’ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ανοίξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Είστε αθέοι».
(Κώστας Βάρναλης «Ποιητικά»)
– Εδώ κύριοι (άντε πάλαι κύριοι) να διευκρινίσω ότι ο Βάρναλης έλεγε «Σαράντα», το οποίο αντικαταστάθηκε με το «Τριακόσιοι». Συνεχίζουμε με τον Μ. Καραγάτση. Έχετε διαβάσει ρε (πάει το ‘’κύριοι’’) τον «Γιούγκερμαν»;
Όχι οι «κύριοι», που έγιναν «ρε», δεν είχαν διαβάσει τον «Γιούγκερμαν».
– Καλώς και το περίμενα. Να σας διαβάσω εγώ ένα απόσπασμα, ήγουν κομμάτι, από τον Β΄ τόμο του «Γιούγκερμαν». Ακούστε το. Και άρχισε να διαβάζει:
«Τω καιρώ εκείνω κυβερνούσε την Ελλάδα ένα από τα μεγάλα ‘’ιστορικά’’ κόμματα. Κυβερνούσε είναι σχήμα λόγου. Δεν κυβερνούσε απολύτως τίποτα. «Ήταν στα πράγματα» – αυτή είναι η κυριολεξία. Και το μεγάλο τούτο κόμμα είχε φτώχια, τρομαχτική, αποτέλεσμα της μακροχρόνιας απομάκρυνσής του από τα «πράματα». Κάποιο κοινοβουλευτικό κόλπο το’ φερε στην αρχή ολωσδιόλου αναπάντεχα, με την υποχρέωση να κάνει σύντομα εκλογές. Και ο κορβανάς ήταν άδειος, ενώ οι αντίπαλοι, που νομήθηκαν το res publicum, πέντε χρόνια συνέχεια είχαν παρά με ουρά. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα, τις εκλογές δεν τις κερδίζει το κόμμα που έχει τα ηθικότερα στελέχη, τον ικανότερο αρχηγό, το καταλληλότερο πρόγραμμα, μα εκείνο που διαθέτει τα δυνατότερα οικονομικά μέσα. Αυτό λέγεται ‘’ελευθέρα εκδήλωσις της θελήσεως του κυρίαρχου ελληνικού λαού, εντός του πλαισίου του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος’’…… Στα λογιστικά βιβλία της τράπεζας υπήρχε ένα κοντύλι ‘’Εξόδων Διαφημίσεως’’. Η τράπεζα δεν είχε ανάγκη από καμία διαφήμιση. Ισχυρότατος οργανισμός, με κεφάλαια εκατοντάδες εκατομμύρια και καταθέσεις πάνω από δισεκατομμύριο, δεν περίμενε σπουδαία ανάπτυξη των εργασιών της από τη ρεκλάμα. Στην πραγματικότητα, αυτά τα χρήματα ήταν λένε είδος επιχορήγησης σε διάφορες εφημερίδες»
– Σας θυμίζει ρε κάτι αυτό; Ρώτηξε ο Τζίτζης.
– Να σας πω, πετάχτηκε πάλι ο κ. Αριστογείτων, κάτι μου θυμίζει. Τώρα «Λίστα Πέτσα» μου θυμίζει, κάτι άλλο μου θυμίζει, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
– Μπράβο κύριε Αριστογείτων και να φέρεις τον έλεγχο να σου βάλω 10. Να συνεχίζουμε ή σιχαθήκατε ρε σεις;
– Συνεχίστε κύριε Τζίτζη, συνεχίστε, φώναξαν ως εις, που θα πει «σαν ένας», άνθρωπος, οι εκλεκτοί ακροατές.
– Ωραία. Ας αρχίζουμε με τον δικό μας τον Αριστοφάνη, που είπε στους «Ιππής» του: «Φωνή μιαρά, γέγονας κακώς, αγοραίος εί, έχεις άπαντα προς πολιτείαν ά δει», δηλαδή «Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται, για να ασχοληθείς με την πολιτική».
– Ωωωωω, έκαναν θαυμάζοντες οι ακούσαντες και άνοιξαν λίγο το στόμα τους.
– Συνεχίζουμε είπε ο Τζίτζης και συνέχισε. Ξέρετε ρε τι είπε ο Παπαδιαμάντης; Και επειδή ήξερε ότι δεν ήξεραν, τους το είπε αυτός: «Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου». Αυτό μάγκες μου δεν θέλει εξήγηση και το καταλαβαίνετε αφ΄ εαυτού σας.
– Ααααααααα, έκαναν αηδιάζοντες οι ακούσαντες και άνοιξαν πιο πολύ το στόμα τους.
– Θέλετε τώρα ν΄ ακούσετε τι είπε ο Ροίδης; Ήθελαν. Και ο Τζίτζης έφα, που θα πει «είπε»: «Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α. Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β. Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ. Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των» Και ακούστε ρε και αυτό του Ροίδη, συνέχισε απτόητος ο Τζίτζης: «Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
– Ουουουουου, έκαναν τώρα άμα δε και σιχτιρίζοντας, οι ακούσαντες και άνοιξαν το στόμα τους, όσο δεν παίρνει.
– Κι ακούστε τώρα τι είπε και ο πατερούλης των λαών. Ο Στάλιν ντε: «Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών», που θα πει άσε ρε τα ζώα, σε λίγο θα έχουν ξεχάσει τι ζητάνε και θα μας ξαναψηφίσουν. Όχι βέβαια τον Στάλιν, διότι οι εκλογές για τον Στάλιν ήταν Extreme sports
Και πριν προλάβει το ευγενές ακροατήριον να κάνει ωωωωωωωω ή αααααααα ή ουουουου και να ξεχειλώσει το στόμα του, συμπλήρωσε ο Τζίτζης: «Αλλά το καλύτερο το είπε ο Μαρκ Τουαίην. Ξέρετε, ο συγγραφέας του «Τομ Σώγερ» του «Πρίγκιψ και φτωχός» και τα τοιαύτα: «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο».
Και πριν ο Τζίτζης προλάβει να τελειώσει την φράση, οι ακούσαντες σύσσωμοι και ως είς άνθρωπος έστειλαν από δέκα φάσκελα έκαστος, προς τον γνωστόν προορισμόν, σαν τον Μαυρογιαλούρο και τους συν αυτώ…
Μ.Η.Τ. 232120