Βγάζει το μένος του κατά των κοινωνιών που πάντα πρέπει να τιμωρούνται ως «ένοχοι» και «τεμπέληδες», ακόμα και να πεθαίνουν στην πανδημία, για να στηρίζουν τις τράπεζες, τις βιομηχανίες και τα νομίσματα
Στα 80 του, ένας απλός και γηραιός βουλευτής της αντιπολίτευσης πια, βρήκε χώρο για να βγάλει ξανά δηλητήριο. Οι χθεσινές δηλώσεις του θα ήταν σοκαριστικές, αν δεν έβγαιναν από το δικό του στόμα. Για τον Σόιμπλε η δυστυχία των άλλων ήταν πάντα ένας καλός λόγος για να σφίγγει την πολιτική θηλιά όσο αυτός το απολαμβάνει.
Το βάναυσο, σε βαθμό απανθρωπιάς, πολιτικό δόγμα Σόιμπλε, που δυστυχώς ζήσαμε από πρώτο χέρι κι εμείς στην Ελλάδα, είναι ότι όσο πιο πικρό το φάρμακο τόσο πιο αποτελεσματική η γιατρειά. Σήμερα η άποψή του δεν έχει καμία βαρύτητα. Δεν είναι πρόσωπο εξουσίας, όπως τα προηγούμενα 30 χρόνια. Τα μυαλά του, όμως, εκπέμπουν την ίδια κακεντρέχεια.
«Όποιοι κρυώνουν απλά ας φορέσουν πουλόβερ. Ή ίσως και ένα δεύτερο πουλόβερ» ήταν η μίζερη και μεσαιωνική… πρότασή του για τον δύσκολο χειμώνα στη Γερμανία: «Πολλά δεν είναι αυτονόητα, ούτε καν το ηλεκτρικό ρεύμα. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε πάντα στο σπίτι μερικά κεριά, σπίρτα και έναν φακό».
Με το απαύγασμα της εμπειρίας του παίρνει τώρα τον ρόλο του αυστηρού αλλά στοργικού «παππού των Γερμανών». Τους μιλάει για στερήσεις επειδή, πρακτικά, δεν γίνεται αλλιώς. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτός ο πόλεμος είναι και δική μας υπόθεση» υπενθυμίζει στους «κακομαθημένους», όπως είπε, Γερμανούς. Πριν από λίγα χρόνια ήταν οι «κακομαθημένοι Ελληνες» που… έφταιγαν και ήθελε να τους δώσει ένα σκληρό μάθημα.
Αυτό που αποφεύγει να μας πει ο Σόιμπλε είναι σε πόσο μεγάλο βαθμό αυτός ο πόλεμος είναι πράγματι μια υπόθεση της Γερμανίας. Διότι τα ενεργειακά παιχνίδια Μέρκελ – Σόιμπλε με τον Nord Stream 2 έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο να φιτιλιάσουν καταστάσεις και να μας φέρουν ως εδώ.
Η Γερμανία «ξυνόταν στην γκλίτσα του τσοπάνη» χωρίς να έχει την αποφασιστικότητα είτε να λειτουργήσει τον αγωγό, όπως ήθελε η Ρωσία, είτε να σταματήσει την κατασκευή του, όπως ήθελαν εξαρχής οι ΗΠΑ. Οταν «σκοτώθηκε» πέρυσι η προοπτική του Nord Stream 2, τότε ήταν που άρχισε να εκδηλώνεται το μένος του Πούτιν και ο ενεργειακός πόλεμος μετατράπηκε σε κανονικό.
Ο Σόιμπλε θεωρεί ότι μπορεί να πορεύεται διαρκώς με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αγανακτεί όταν, όπως είπε, οι πολίτες πιστεύουν ότι «το κράτος πρέπει απλώς να τους παρέχει όλο και περισσότερα». Οταν, όμως, πίστευαν επί οικονομικής κρίσης κάτι ανάλογο οι Γερμανοί τραπεζίτες και οι αυτοκινητοβιομηχανίες, ο Σόιμπλε δεν τους κατέκρινε. Αντίθετα, τους «μπούκωσε» με δημόσιο χρήμα. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα. Οι Ελληνες πολίτες φτωχοποιήθηκαν κι ένας από τους λόγους ήταν ότι χρηματοδότησαν με το ζόρι τις υπό χρεοκοπία τράπεζες.
Από τη ρητορική του Σόιμπλε πάντα φαινόταν πως, αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στις κοινωνίες και τις τράπεζες, θα επέλεγε τις δεύτερες. Θεοποίησε τόσο την οικονομία, που εν μέσω πανδημίας τόλμησε να πει: «Δεν είναι απολύτως ορθό ότι όλα πρέπει να υποχωρούν για την προστασία της ανθρώπινης ζωής».
Είναι προφανές ότι για τον Γερμανό πολιτικό ο κόσμος πρέπει να υποφέρει για να στηρίζει την οικονομία, τις τράπεζες, τους κρατικούς προϋπολογισμούς, τις γερμανικές βιομηχανίες, το ευρώ, κάποτε το μάρκο. Χθες ήταν οι Ελληνες κι άλλοι Ευρωπαίοι που έπρεπε να «τιμωρηθούν», σήμερα είναι οι Γερμανοί πολίτες που χρειάζονται κι αυτοί μια απότομη προσγείωση, κατά τον Σόιμπλε.
Ο Σόιμπλε παριστάνει ότι γνωρίζει τα πάντα για την ελεύθερη οικονομία, ενώ είναι «παιδί κομματικού σωλήνα» δίχως ένσημα στην αγορά. Ενας άνθρωπος που, από τα 80 χρόνια της ζωής του, τα 61 είναι στο κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών με στόχο τη διαρκή ανέλιξη, έχοντας εμπλοκή και σε σκάνδαλα, ενώ επί 50 χρόνια σιτίζεται ως βουλευτής από το δημόσιο.
Η πολιτική δράση του διακρινόταν πάντα, μέχρι και σήμερα, από μια ασυνήθιστη κακία προς τους άλλους. Επί Κολ χρίστηκε «Αρχιτέκτονας της Επανένωσης», με αποτέλεσμα η Δυτική Γερμανία να μην ενωθεί αλλά να απορροφήσει την Ανατολική. Οι τεράστιες ανισότητες που προκάλεσε ο Σόιμπλε μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής πλευράς ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα τη γερμανική κοινωνία, αλλά και την οικονομία.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε ότι την εποχή που η Θάτσερ ολοκλήρωνε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα στη Βρετανία ο Σόιμπλε έπαιρνε τη σκυτάλη και… ξεπερνούσε την Αγγλίδα πρωθυπουργό, βγάζοντας το άχτι του πάνω στο κουφάρι της Αν. Γερμανίας.
Θα μπορούσε κανείς να βρει πολλά κοινά όσων αποτρόπαιων έκανε τότε ο Σόιμπλε με όσα έγιναν στην Ελλάδα επί παντοκρατορίας του. Για παράδειγμα, το γερμανικό ΤΑΙΠΕΔ στο διάστημα 1990-1994 έβγαλε στο σφυρί 8.500 δημόσιες επιχειρήσεις της Αν. Γερμανίας για ψίχουλα (χαλυβουργίες, ορυχεία, δάση, ακόμα και πυρηνικά εργοστάσια), εκτινάσσοντας την ανεργία. Το ίδιο έγινε και στη χώρα μας με το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας επί Μνημονίων.
Ο Σόιμπλε ξέρει να παίζει καλύτερα από τον καθένα το χαρτί της δαιμονοποίησης. Παντού βλέπει ενόχους και τεμπέληδες. Παντού θεωρεί ότι υπάρχει μια αιτία για σκληρή τιμωρία.
Η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή οπτική του περνάει πάντα μέσα από την ισχυροποίηση της Γερμανίας με κάθε κόστος. «Παρέμεινα ο ίδιος, απαίσιος άνθρωπος» λέει κάποιες φορές αυτοσαρκαζόμενος. Λίγοι θα διαφωνήσουν. Ειδικά στην Ελλάδα.
Βασίλης Γαλούπης
Μ.Η.Τ. 232120