«Πιόνι» στη σκακιέρα του πολέμου η Φινλανδία!

Η στρατηγική των ΗΠΑ σε Αν. Ευρώπη και Βαλτική, με μοχλό πίεσης το ΝΑΤΟ, προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό στον Πούτιν

H περίπτωση της Φινλανδίας φέρνει στο προσκήνιο μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων γύρω από το γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται τους τελευταίους δύο μήνες στην ανατολική Ευρώπη. Το βασικότερο, όμως, ερώτημα είναι ποιος ευθύνεται γι’ αυτή τη χαοτική κατάσταση. Με άλλα λόγια, ποια είναι εντέλει η δύναμη αυτή που για να εξυπηρετήσει τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά της κινδυνεύει να μας οδηγήσει στην… εποχή των τεράτων;

Για πολλούς αναλυτές η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι προφανής. Για την κρίση αυτή υπεύθυνη είναι η Ρωσία και προσωπικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Γι’ αυτή τη σχολή σκέψης η Ρωσία παραμένει μια αναθεωρητική δύναμη, η οποία, νιώθοντας πλέον οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρή, είναι έτοιμη να επαναφέρει τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης στη σφαίρα της δικής της επιρροής. Μάλιστα, για να ολοκληρώσει αυτό το σχέδιο, δηλαδή την αλλαγή ισχύος στα δεδομένα της Ευρώπης, δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική της ισχύ, όπως έκανε και στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Τα πράγματα όμως δεν είναι όσο προφανή επιχειρεί να παρουσιάσει η πλειονότητα των αναλυτών, πολιτικών και δημοσιογράφων. Η Ρωσία εισέβαλε πράγματι στην Ουκρανία με τρόπο που καταπατά το Διεθνές Δίκαιο και το απαραβίαστο των συνόρων. Όμως φαίνεται πως οι δυτικές δυνάμεις, αντί να θέλουν αυτός ο πόλεμος να τελειώσει με πολιτικές διευθετήσεις, προτιμούν να διατηρούν το καθεστώς της σύγκρουσης και εκμεταλλευόμενές το να βγουν κερδισμένες σε αυτόν τον πρωτοφανή γεωπολιτικό ανταγωνισμό που εξελίσσεται στο ευρωπαϊκό έδαφος.

Προκλήσεις

Φυσικά, πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες μετά το αρχικό μούδιασμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία φαίνονται πως κάνουν τα πάντα για να συντηρήσουν αυτόν τον πόλεμο αλλά και να εντείνουν τη ρωσοφοβία στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, η αμερικανική στρατηγική φαίνεται πως πατάει πάνω σε τρία σημεία:

• Διατήρηση του πολέμου της Ουκρανίας μέσω της ενίσχυσης των δυνάμεων του Ζελένσκι με πολεμικό υλικό.

• Επιδείνωση των σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία, με στόχο τον οικονομικό και διπλωματικό αποκλεισμό της Μόσχας.

• Διαρκείς προκλήσεις κατά των Ρώσων, με στόχο τη σκλήρυνση της στάσης τους στο μέτωπο της Ουκρανίας.

Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως ο Αμερικανός πρόεδρος έχει προκαλέσει πολλές φορές τον Ρώσο ομόλογό του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «χασάπη», αλλά και λέγοντας πως «δεν μπορεί ο Πούτιν να μείνει στην εξουσία της Ρωσίας», επιβεβαιώνοντας έτσι πως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας στόχο έχουν την αλλαγή του καθεστώτος στη Μόσχα.

Αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, που πατάει πάνω σε αυτά τα τρία σημεία, είναι:

• Ο Πούτιν να διατηρεί την επιθετική στάση του έναντι της κυβέρνησης του Κιέβου, συνεχίζοντας τις πολεμικές επιχειρήσεις.

• Η Μόσχα, φοβούμενη πως άλλες χώρες της περιοχής θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ουκρανίας, να εντείνει την επιθετική ρητορική της έναντι των χωρών της Βαλιτικής και της ανατολικής Ευρώπης.

• Και, τέλος, οι χώρες αυτές, οι οποίες φοβούνται την αναθεωρητική πολιτική του Πούτιν, να είναι έτοιμες να πέσουν στην «αγκαλιά» των Ηνωμένων Πολιτείων και του ΝΑΤΟ, οι οποίοι τους δίνουν εγγυήσεις για την εδαφική τους ακεραιότητα και τις μετατρέπουν σε μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον στην περιοχή.

Η παραπάνω εξίσωση που δημιουργεί η αμερικανική στρατηγική έχει ως αποτέλεσμα οι σχέσεις Δύσης και Ευρώπης να διολισθαίνουν διαρκώς προς το χειρότερο, ενώ στο σπιράλ της κρίσης και των πολεμικών συρράξεων να υπάρχει κίνδυνος να εισέλθει μια σειρά χωρών που μέχρι πρότινος διατηρούσαν στάση ουδετερότητας απέναντι στις άλλοτε υπερδυνάμεις του διεθνούς συστήματος.

Η περίπτωση όμως της Ουκρανίας δείχνει τα όρια αυτής της κατάστασης. Και αυτά δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, με δεδομένο πως στο έδαφος της Ουκρανίας φάνηκε το πού μπορεί να φτάσει η Ρωσία όταν νιώθει ότι απειλούνται τα ζωτικά της συμφέροντα, αλλά και η δυνατότητα των Αμερικανών να παρεμβαίνουν στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, εγγυώμενοι τα συμφέροντα των συμμάχων τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, το σχέδιο ένταξης χωρών, όπως της Φινλανδίας και της Σουηδίας, στο ΝΑΤΟ, το οποίο απεργάζονται ήδη στην Ουάσινγκτον αλλά και σε άλλα κέντρα εξουσίας, το μόνο που μπορεί να φέρει είναι μια νέα πηγή έντασης και συγκρούσεων στην Ευρώπη, καθώς θα συνεχίσει να εντείνει τη στρατηγική ανασφάλεια της Μόσχας.

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η Μόσχα απειλεί με ανάπτυξη πυρηνικών όπλων στη Βαλτική, εάν η Φινλανδία και η Σουηδία ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία θα αναγκαστεί να λάβει μέτρα ασφαλείας, αν η Σουηδία και η Φιλανδία ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Αλεξάντρ Γκρουτσκό, σύμφωνα με το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο TASS. Η συμμετοχή στη στρατιωτική συμμαχία θα οδηγήσει «στις πιο ανεπιθύμητες συνέπειες» προειδοποίησε ο Γκρουτσκό.