Πυροτέχνημα Μητσοτάκη οι έρευνες για φυσικό αέριο!

Το Μαξίμου δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους λιγνίτες ούτε για τους υδρογονάνθρακες. Το απέδειξε με τη ρήτρα αναπροσαρμογής

Του Βασίλη Γαλούπη

Η ενεργειακή κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας από τον περασμένο Ιούλιο. Η κυβέρνηση είδε έγκαιρα τον κίνδυνο και γι’ αυτό φρόντισε να θωρακιστούν αμέσως από κάθε ρίσκο η ΔΕΗ και οι άλλοι «παίκτες» ενέργειας της χώρας μας, εφευρίσκοντας την πατέντα της ρήτρας αναπροσαρμογής. Έτσι, μέσω της εξοντωτικής ρήτρας που εφαρμόζεται από τις 5 Αυγούστου, όλες οι διακυμάνσεις τιμών από το χρηματιστήριο ενέργειας περνούν απευθείας και σε ποσοστό 100% στους λογαριασμούς των απροστάτευτων καταναλωτών.

Όταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ ότι «οι αυξήσεις στο ρεύμα θα μειωθούν δραστικά ή θα διαγραφούν τελείως μέσω κρατικής παρέμβασης» ήξερε πολύ καλά ότι «πουλούσε» λαϊκισμό. Το ίδιο και όταν ο υπουργός Περιβάλλοντος κ. Σκρέκας έκανε λόγο για αυξήσεις στο ρεύμα «που δεν θα ξεπερνούν το 1-2 ευρώ μηνιαίως».

Το μοναδικό πραγματικό σχέδιο που η κυβέρνηση εφήρμοσε από την αρχή της ενεργειακής κρίσης μέχρι σήμερα ήταν αυτό: η ρήτρα αναπροσαρμογής. Άλλωστε, για την παντελή απουσία εθνικής στρατηγικής στην ενέργεια δεν ευθύνεται φυσικά μόνο η σημερινή κυβέρνηση. Γι’ αυτό και, σχεδόν μισό αιώνα μετά τις δυο μεγάλες ενεργειακές κρίσεις του ’70, η Ελλάδα έχει περιοριστεί να είναι ο πελάτης του ρωσικού αερίου μέσω Τουρκίας και της βουλγαρικής πυρηνικής ενέργειας.

Το βασικό πρόβλημα στις πρόσφατες εξαγγελίες Μητσοτάκη για αύξηση των εξορύξεων λιγνίτη και επίσπευση των ερευνών υδρογονανθράκων σε Ιόνιο και Κρήτη είναι ότι έγιναν επειδή η κυβέρνηση έπρεπε να βρει κάτι να δείξει. Άλλωστε, «πρόκειται για προσωρινό μέτρο», όπως έσπευσε να προκαταλάβει για τον λιγνίτη ο κ. Μητσοτάκης.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δεν πιστεύει ούτε στους λιγνίτες, που με μια σχετικά μικρή επένδυση θα μπορούσαν να γίνουν πιο «καθαροί», αλλά ούτε και στους ακόμα πιο πολύτιμους υδρογονάνθρακες. Είτε με φτηνή ενέργεια είτε με πανάκριβη, υπάρχει απόλυτη κυβερνητική προσήλωση στο πρότζεκτ της «πράσινης μετάβασης», που αποτελεί και τη μεγάλη πανευρωπαϊκή μπίζνα δισεκατομμυρίων.