Υπάρχει, άραγε, ποινή για τέτοιο έγκλημα;

Κυριολεκτικά άναυδη και αποσβολωμένη παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις εξελίξεις σχετικά με την τραγωδία της Πάτρας. Όλοι ήθελαν να πιστεύουν -έστω κι αν επρόκειτο για μια ψευδαίσθηση- ότι τα πράγματα δεν θα είχαν αυτήν την κατάληξη, ότι δεν θα φτάναμε στο σημείο να συλληφθεί η μητέρα των τριών κοριτσιών και να βρίσκεται ήδη υπό κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση τουλάχιστον ενός εξ αυτών.

Τέτοιο περιστατικό είναι αλήθεια ότι δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Σύγχρονες Μήδειες έχουν καταγραφεί αρκετές, αλλά τρεις θάνατοι παιδιών -που ερευνώνται ως εγκληματικές ενέργειες- δεν έχουν συνθέσει άλλοτε τέτοια δραματική ιστορία.

Βεβαίως, ο τελικός λόγος ανήκει στη Δικαιοσύνη. Αυτή είναι που, αξιολογώντας όλα τα στοιχεία και τα ευρήματα που θα της προσκομιστούν, θα αποφασίσει και θα αποδώσει, όπου δει, τις ευθύνες. Ωστόσο δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς εάν πράγματι σε μια τέτοια περίπτωση -και εφόσον τεκμηριωθούν οι κατηγορίες- μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ποινή. Και αυτό δεν αφορά μόνο το ενδεχόμενο της κάθειρξης – και, βεβαίως, της ισόβιας δίχως απολύτως κανένα ελαφρυντικό και χωρίς καμίας πιθανότητας εξόδου από τις φυλακές οποτεδήποτε. Αφορά και την περίπτωση που θα μπορούσε να επιβληθεί η θανατική ποινή.

Ήδη άλλωστε από πολλές πλευρές διατυπώνεται εδώ και αρκετό καιρό -με βάσιμα επιχειρήματα- η άποψη ότι η ποινή αυτή θα πρέπει να επανέλθει στον Ποινικό μας Κώδικα για ορισμένα ειδεχθή και αποτρόπαια αδικήματα, όπως και το συγκεκριμένο. Αλήθεια, όμως, μήπως ο θάνατος -με την όποια μορφή- συνιστά για τον (ή την) δράστη μια μορφής «λύτρωση», εφόσον έχει διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα; Εάν έχει οδηγήσει στον θάνατο το ένα ή και τα τρία παιδιά του, η δική του «ζωή» ποιο νόημα έχει;

Αυτή δεν είναι μόνο μια θεωρητική προσέγγιση. Εκτιμούμε ότι έχει τη σημασία της και στον βαθμό που η τραγωδία της Πάτρας ενεργοποιήσει -και όχι μόνο εν θερμώ και προσωρινά- τα ανακλαστικά της κοινωνίας μας, έτσι ώστε, αντί όλοι να συζητούμε εκ των υστέρων τι πρέπει να γίνει, να έχουμε αποτελέσματα στην πρόληψη και την αποφυγή τέτοιων φαινόμενων.

Ήδη τα κρούσματα κακοποίησης παιδιών, που είναι η «αρχή» πιο ακραίων συμπεριφορών και εγκλημάτων, βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα. Ας ξεκινήσει λοιπόν, με αυτή τη θλιβερή έστω αφορμή, η σχετική συζήτηση, που μας αφορά όλους – σε θεσμικό, συλλογικό αλλά και ατομικό επίπεδο…