Η δολοφονία του Άλκη από την οπαδική συμμορία στη Θεσσαλονίκη επιβεβαίωσε τη γενική αίσθηση ότι η νεανική παραβατικότητα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Τείνει, μάλιστα, να θεωρείται από ορισμένους σαν… φυσικό φαινόμενο. Η κοινωνία μας κοντεύει να αποκτήσει απόλυτη εξοικείωση με την εγκληματική δράση των νεανικών συμμοριών. Επιπλέον, όποτε γίνεται λόγος για αυτήν την ανησυχητική πτυχή του συλλογικού βίου, το μπαλάκι πέφτει στην πλευρά του κράτους. Πολλοί έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν την κρατική μηχανή και τη γραφειοκρατία σαν τον «μεγάλο πατερούλη», που έχει την υποχρέωση να επεμβαίνει παντού, να έχει λόγο για όλα και να λύνει κάθε ατομικό και συλλογικό πρόβλημα.
Πείρα αιώνων έχει αποδείξει ότι το κράτος δεν είναι ούτε μικρός ούτε μεγάλος πατερούλης, αλλά μια στρυφνή παιδονόμος που, όποτε επεμβαίνει, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από εκείνα που αποπειράται να λύσει.
Ειδικά τον τελευταίο καιρό η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Η μνημονιακή λαίλαπα συνδυάστηκε με τη νεοταξική αποδόμηση της αξίας της οικογένειας, τον υλισμό και τη συστηματική πολεμική, που ασκεί το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο στις παραδοσιακές αξίες. Και, μαζί με όλα, τοποθετήθηκε σαν κερασάκι στη δηλητηριασμένη ιδεολογική τούρτα η απόγνωση των περιοριστικών μέτρων της πανδημίας. Το κράτος, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρόκειται να παρέμβει για να σώσει τις ζωές και να βοηθήσει τον συναισθηματικό κόσμο των νέων, αλλά έχει κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μετατρέψει σε κόλαση τις ζωές όλων.
Ο κλήρος πέφτει εκεί που ανήκει, εκεί που έχει οριστεί από καταβολής κόσμου: στους γονείς. Εκείνοι έχουν την ιερή υποχρέωση να συζητούν με τα παιδιά τους, να παρακολουθούν την πρόοδό τους στο σχολείο, να ενημερώνονται για τις παρέες, τις δραστηριότητες, τις προτιμήσεις τους. Οι γονείς οφείλουν να αφουγκράζονται τις ανησυχίες των παιδιών τους, να τα νουθετούν, να τα καθοδηγούν, θέτοντας τους εαυτούς τους και τον τρόπο της ζωής τους σαν παραδείγματα προς μίμηση.
Να σταματήσουν οι γονείς να εμπιστεύονται την εκπαίδευση των παιδιών τους στις τηλεοράσεις με τα άθλια ριάλιτι, στο διαδίκτυο με τον ωκεανό της διαφθοράς και της παραπληροφόρησης, στις παρακμιακές συναναστροφές με τις… ουσίες που εθίζουν και καταστρέφουν σώματα και ψυχές. Ο γονιός πλανάται αν νομίζει ότι αρκεί να δαπανά χρήματα για την ανατροφή των παιδιών του. Πρέπει ο ίδιος να ασχολείται, να είναι εκεί, να επεμβαίνει όποτε χρειάζεται.
Και, ναι, αν το παιδί μπλέξει και εγκληματήσει, υπάρχει ευθύνη και των γονέων. Πικρή η διαπίστωση, αλλά αληθινή.
Μ.Η.Τ. 232120