Πρωθυπουργός που από το βήμα της Βουλής χαρακτηρίζει «υπόκοσμο» δημοσιογράφους είναι ένας επικίνδυνος πρωθυπουργός. Ποτίζει με δηλητήριο απαξίωσης και μίσους τις ρίζες της δημοκρατίας.
- Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΓΑΛΟΥΠΗ
Οι πολιτικοί ηγέτες που στρέφουν τον λαό κατά μιας επαγγελματικής ή κοινωνικής ομάδας γεννούν καταστροφικές δυναμικές, που γίνονται ανεξέλεγκτες. Οταν αρχίζει αυτή η λογική, δύσκολα σταματά. Μόλις ξεπεραστεί μια συγκεκριμένη συγκυρία, όπως η οικονομική κρίση ή η πανδημία, ο μισανθρωπισμός ψάχνει νέες «φατρίες» για να τιμωρήσει.
Η στοχοποίηση και το μίσος αρχίζουν πάντα από πάνω προς τα κάτω σε μια κοινωνία. Τα social media ακολουθούν, δεν οδηγούν. Οδηγός είναι όσοι εκπροσωπούν τους θεσμούς. Οταν αρχίζει η κατρακύλα, όλα επιταχύνονται. Θέσεις, νοοτροπίες και πράξεις που ήταν αδιανόητες τη μια χρονιά, γίνονται mainstream την επόμενη.
Ο κοινωνικός μισανθρωπισμός ευδοκιμεί πάντα σε συνθήκες ανασφάλειας, φόβου και απελπισίας. Στην Ελλάδα οριοθετείται από την έναρξη του οικονομικού κραχ. Ηταν τότε, τον Σεπτέμβριο 2010, όταν ο αντιπρόεδρος της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης Παπανδρέου, Θεόδωρος Πάγκαλος, δήλωνε «μαζί τα φάγαμε». Η ακόμα άμαθη ελληνική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε από εκείνη τη δήλωση. Όμως, το βιτριόλι του κοινωνικού αυτοματισμού είχε ήδη χυθεί. Ξαφνικά, οι μίζες του Τσοχατζόπουλου και του Παπαντωνίου αποκτούσαν την ίδια βαρύτητα για τη χρεοκοπία με τον ταξιτζή που δεν έκοβε απόδειξη.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Πάγκαλος επανήλθε: «Πρέπει να προστατεύσουμε με τανκς τις τράπεζες». Ηταν η πρώτη φορά που ένας κορυφαίος κυβερνητικός αξιωματούχος προέτασσε την ασφάλεια 5-10 ιδιωτικών ιδρυμάτων, φοβερίζοντας με όπλα τους πολίτες. Από εκείνα τα πρώτα χρόνια της απελπισίας της τρόικας, ο μισανθρωπισμός φώλιασε. Και με την πανδημία καλπάζει. Καθοδηγητής είναι η «ελίτ» του τόπου μαζί με τους υποστηρικτές της. Αυτοί εκπαιδεύουν την κοινωνία, αυτοί νομιμοποιούν τους διχασμούς και τον «νεολαϊκισμό της σκατοψυχιάς». Κάπως έτσι φτάσαμε:
• Να ακούμε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας Κυριάκο Μητσοτάκη να χαρακτηρίζει την υγειονομική κρίση «πανδημία των ανεμβολίαστων». Με πρόστιμα στους ανεμβολίαστους, αλλά μπόνους στους «καλούς εμβολιασμένους». Τοποθετώντας σε συγκρουσιακό χαράκωμα τους 7.200.000 εμβολιασμένους απέναντι σε 3.500.000 πολίτες που επιλέγουν να μην εμβολιαστούν.
• Να ακούμε το Νο 3 της κυβέρνησης Ακη Σκέρτσο να απειλεί: «Να το σκεφτούν πολύ καλά όσοι δεν εμβολιάζονται, διότι θα στερούνται χαρές της ζωής». Αλήθεια, τι έχει κάνει στη ζωή του ο Σκέρτσος πέρα από το να τον τοποθετούν διευθυντή του Στουρνάρα, του Πικραμμένου και του ΣΕΒ, για να μπορεί να στερεί τη χαρά της ζωής ακόμα κι από ένα μυρμήγκι; Ποιος είναι ο ουρανοκατέβατος Σκέρτσος για να εκτοξεύει χολή σε 3.500.000 πολίτες;
• Να ακούμε τον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη να δηλώνει, με χυδαίο ύφος, «μη σώσουν και εμβολιαστούν όσοι δεν θέλουν».
• Να ακούμε την ελιτίστρια Μιράντα Ξαφά, πρώην μέλος Εκτελεστικού Συμβουλίου ΔΝΤ και διευθύντρια του οικονομικού γραφείου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επί πρωθυπουργίας του το 1991-93, να ρητορεύει εμμονικά για το πόσο… καλή θα είναι η περικοπή των συντάξεων, αλλά και να αναρωτιέται, με «ξινό» ύφος, «εμείς γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε τη νοσηλεία ανεμβολίαστων;»
• Να ακούμε τον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη να αφήνει άνεργους 5.000 ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, δίχως την παραμικρή έγνοια για το αν αυτοί οι άνθρωποι θα τρώνε από τους κάδους σκουπιδιών ή όχι.
• Να ακούμε τον πρώην υπουργό Οικονομικών επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Στέφανο Μάνο, να ζητάει πρόστιμο 2.000 στους εγκλωβισμένους της Αττικής Οδού «επειδή πήγαν χωρίς αλυσίδες». Πέρυσι, όμως, όταν λόγω «Μήδειας» κόπηκε το ρεύμα στο δικό του σπίτι στην Εκάλη φώναζε για «γενική διάλυση του κράτους».
Φτάνει η πολιτική ελίτ να δώσει το στίγμα του μισανθρωπισμού για να ακολουθήσει και ο κύκλος της. Η βουλευτής Ν.Δ., Παπακώστα, έσπευσε να μιλήσει για πρόστιμα στους οδηγούς. Ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Εξαδάκτυλος, ο γιατρός Βασιλακόπουλος και ο Πορτοσάλτε θέλουν «οι ανεμβολίαστοι να χρεώνονται τα έξοδα στις ΜΕΘ». Ο Τζήμερος το 2013 είχε ανεβάσει εμετικό tweet για τραγωδία από αναθυμιάσεις σε σπίτι, ότι «οι άτυχοι φοιτητές της Λάρισας ήταν θύματα της Παιδείας, αφού κανένας δεν τους δίδαξε τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα».
Μια πολιτική που θα πάσχιζε για ανάπτυξη με σεβασμό και συμπόνια για την κοινωνία θα ήταν ένα εναλλακτικό μοντέλο, αλλά γιατί να μπει. Χρειάζεται μόνο να μπολιαστεί στην κοινωνία ότι η «άλλη πλευρά» θεωρείται κατηγορηματικά κακή. Μια νέα, δήθεν «φιλελεύθερη», αλλά ξεκάθαρα πικρόχολη κι επικριτική «φυλή» κυριαρχεί από τα Μνημόνια και μετά. Κάθε φορά, με άλλη αφορμή, αποκλείει κομμάτια της κοινωνίας καλλιεργώντας την εχθροπάθεια και τον διχασμό. Είναι η πρώτη φορά, ιστορικά, που μία φαρμακευτική ουσία ανάγεται, υπό πολιτική καθοδήγηση, σε μέσο κοινωνικής κινητικότητας. Ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κοινωνική τάξη ανάλογα με το αν κάποιος έχει εμβολιαστεί.
Κι έτσι ο κάθε Πορτοσάλτε μπορεί να δηλώνει για τον θάνατο κούριερ σε τροχαίο ότι «τώρα βέβαια υπάρχει και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά των διανομέων…» Ο κάθε Πλεύρης να πετάει κόσμο στον δρόμο. Το κάθε ΕΚΑΒ να δίνει εντολές προτεραιότητας «σε περιπτώσεις που ενδεχομένως μπορούν να απασχολήσουν τη δημοσιότητα». Οι οδηγοί της Αττικής Οδού να «πρέπει» να φάνε και κλήσεις από πάνω. Το μίσος φαίνεται να είναι το νέο «νόμισμα» της πολιτικής σκηνής. Η παλιά άγραφη συνθήκη, ότι όσοι είναι στην εξουσία απέχουν από το να επιδεικνύουν υπερβολική επιθετικότητα προς την κοινωνία, δεν ισχύει πια. Έτσι κι αλλιώς, η καριέρα των ανθρώπων της κυβέρνησης δεν εξαρτάται από τους ψηφοφόρους, αλλά από τα ντιλαρίσματα με εταιρίες. Οι πολίτες συχνά είναι απλώς εμπόδια… Οι πολιτικοί έπαψαν να αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία σαν μια ενωτική δύναμη. Το μίσος αποδίδει πιο γρήγορα.
Μ.Η.Τ. 232120