Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι… Οι Αρχές αντιμετώπισαν τη Γεωργία Μπίκα, τη νεαρή κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη που κατήγγειλε τον βιασμό της από γόνους πλουσίων, με τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από προκλητικά αδιάφορος έως απροκάλυπτα εχθρικός.
Είναι αρκετά τα στοιχεία που οδηγούν σε αυτή την άποψη. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, όπως έχει γίνει γνωστό από την εκδοχή του θύματος για τα πράγματα, ενώ η Γεωργία Μπίκα είχε καταγγείλει βιασμό ευρισκόμενη σε άθλια κατάσταση, υποχρεώθηκε να ψάχνει επί 40 λεπτά για φαρμακείο για να βρει… ουροσυλλέκτη, ώστε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να της είχαν χορηγηθεί ναρκωτικές ή άλλες ουσίες που επηρεάζουν τη θέληση όσων τις λαμβάνουν και χαλαρώνουν τις αντιστάσεις.
Και αυτό και μια σειρά από άλλες δυσεξήγητες παραλείψεις των Αρχών στην υπόθεση της Γεωργίας δικαιολογούν την άποψη που έχει σχηματίσει -στο μεγαλύτερο μέρος της- η ελληνική κοινή γνώμη: Το θύμα ανήκει σε πολύ χαμηλότερη κοινωνική και οικονομική τάξη από τους καταγγελθέντες ως βιαστές και γι’ αυτό είχε αυτή τη μεταχείριση από το κράτος. Αυτό ισχύει, οποιαδήποτε έκβαση κι αν έχει τελικά η υπόθεση και όποια στοιχεία κι αν έρθουν στο φως κατά τη διάρκεια της εξέλιξης που θα έχουν τα πράγματα.
Αν η Γεωργία Μπίκα ήταν κόρη υπουργού, πρωθυπουργού, πλούσιου επιχειρηματία ή δικαστικού, οι Αρχές θα ασχολούνταν άμεσα με τις καταγγελίες της, δεν θα ανέβαλλαν την πραγματοποίηση των επιβαλλόμενων για την περίπτωσή της ενεργειών – κι αυτό είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα στη χώρα μας. Υπάρχουν διαδικασίες και νόμοι δύο ταχυτήτων – άλλοι για τους ισχυρούς και άλλοι για τους πολλούς.
Άλλωστε, πριν απ’ όλους, αυτό το έχει επισημάνει και ο Σκύθης Ανάχαρσις στον Αθηναίο νομοθέτη Σόλωνα: Οι νόμοι δεν διαφέρουν από τον ιστό της αράχνης. Πιάνουν μεν τους αδυνάμους, αλλά οι ισχυροί και οι πλούσιοι τους σπάζουν. Και, δυστυχώς, ο νομοθετικός ιστός σήμερα είναι πιο αδύναμος από ποτέ…
Μ.Η.Τ. 232120