Περί «Ελπίδος»

Tου Χρήστου Μπολώση

Χιονοπόλεμος

Χιόνισε και κάναμε μια άσπρη στοίβα τόση,

τέτοιο χιόνι πούπουλο, Θεέ μου, να μη λιώσει.

Ε, με το χιονάνθρωπο τραβηχτείτε πέρα,

άναψεν ο πόλεμος πάρτε πρώτη σφαίρα.

Αν βαστάν τα κότσια σας, πιάστε μετερίζι,

όπου πέσει η μπάλα μας, μύτες κοκκινίζει.

Πως; Γελάτε; Πάρτε τη πάνω στο στομάχι.

Φραπ, και σκιάζει η δεύτερη στου αρχηγού τη ράχη.

Φράπ, κι απ’ τα κεφάλια τους πέφτουν κάτω οι κούκοι.

Φραπ! Και του χιονάνθρωπου σπάζει το τσιμπούκι.

Τι ωραίες, ειδυλλιακές εικόνες μας περιγράφει ο μοναδικός Στέλιος Σπεράντσας. Θυμίζουν εκείνες τις γλυκανάλατες «χριστουγεννιάτικες» ταινίες που όλοι χαζογελάνε και τρώνε μπισκότα και τηγανίτες και η κοπέλα που ήλθε στην γενέτειρά της να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, τελικώς παντρεύεται το καλό παλικάρι, που στην αρχή της ταινίας, χωρίς να έχουν ακόμη γνωριστεί, τσακώθηκαν άγρια, δι’ ασήμαντον αφορμήν.

Όμως εδώ, στη πακιστανική επαρχία, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Και πρώτα πρώτα, πιο αστροπελέκι, έδωσε σε αναμενομένη κακοκαιρία το όνομα «Ελπίδα». Άκου Ελπίδα την καταστροφή! Χάθηκαν τα «Βουλευτής», «Υπουργός», «Ανευθυνότητα». Δόξα τω Θεώ η Ελληνική γλώσσα, ό,τι έχει απομείνει δηλαδή, είναι ακόμη πλούσια.

Μετά την σφοδρή, είναι η αλήθεια, χιονόπτωση, άρχισαν τα ευτράπελα.

Και πρώτα πρώτα η πάντα απελπιστική τηλεόραση. Αφορμή γυρεύανε ΟΛΑ τα κανάλια και ο Θεός, αν και δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν, τους την έδωσε. Σταμάτησαν τα πάντα, έστησαν μια κάμερα στη  ταράτσα του σταθμού και όλο το χιόνι του ντουνιά ήρθε στο σαλόνι μας. Από το πρωί μέχρι βαθείας νυχτός, βλέπαμε άτυχους ματσουκοφόρους (ρεπόρτερ τους λένε) να μας περιγράφουν την απερίγραπτη κατάσταση που επικρατούσε ολούθε. Αλλά μαζί με τις χιονονυφάδες έπεφταν και οι κοτσάνες νούμερο 47. Μία ρεπορτερίτσα μας πληροφόρησε ότι στην Λεωφόρο Σπατών (!!!), είχε χιόνι. Να εκτελεστεί πάραυτα ο φιλόλογός της και να μας συσταθεί επειγόντως ένας διακεκριμένος ΩΡΛ, διότι μας κούφανε.

Βέβαια ακούσαμε και μια αγανακτισμένη δικηγόρο η οποία είπε: «Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω στη Αγία Παρασκευή είχε απίστευτο μποτιλιάρισμα». Μάταια ψάξαμε να βρούμε πού ακριβώς περιαυτολόγησε η υπηρέτις της Θέμιδος, αλλά δεν το κατορθώσαμε. Βοήθειά μας  και να την πάρουμε όταν διεκδικήσουμε τα αναδρομικά…

Άλλη μία αγανακτισμένη φώναζε: «Έμαθα ότι βγήκε έξω ο Στρατός να βοηθήσει. Ας μείνει για πάντα έξω, μπας και γίνουμε ανθρώποι». Εγώ φυσικά ως γνήσιος αντιχουντικός και βέριτάμπλ αντιστασιακός (επί χούντας στραβοκοίταζα ένα στρατιώτη που έμενε στο πάνω πάτωμα…) καταδικάζω τις δηλώσεις αυτές…

Τώρα και επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η κατάσταση αυτή είχε και ένα καλό διότι γλυτώσαμε από τα απερίγραπτα πρωινάδικα με τα τσιφτετέλια και τους χορούς της κοιλιάς  με την τσίμπλα στο μάτι.

Η «Ελπίδα» εκτός των άλλων, μας έπεισε, για ακόμα μια φορά, ότι αν μη τι άλλο, ο κ. Μητσοτάκης, ξέρει να διαλέγει συνεργάτες. Με επικεφαλής τον ευροαστέρα κ. Στυλιανίδη και τους άξιους συνεργάτες κ. κ. συναρμοδίους – αναρμοδίους υπουργούς, από τους οποίους ουδείς παρεδέχθη την αρμοδιότητά του, το μπάχαλο πήρε αυτήν την ολοκληρωμένη μορφή.

Βέβαια η στοργική κυβέρνησή μας πάντα δίπλα στους συμπολίτες της υπεσχέθη 2.000 ευρώ αποζημίωση στους αποκλεισμένους της Αττικής Οδού. Η γαλαντομία όμως ενέχει πεπονόφλουδας, διότι όποιος δεχθεί τις 2.000, αυτομάτως παραιτείται πάσης άλλης απαιτήσεως, ενώ αν προσφύγει στην δικαιοσύνη, η αποζημίωση,  λόγω διαφυγόντων κερδών, ψυχικής οδύνης κ.λπ., θα είναι πολύ μεγαλύτερη.

Βέβαια, είμαστε κι’ εμείς λίγο περίεργοι. Βγήκε σε κάποιο κανάλι κάποιος συμπολίτης και ζητούσε να έρθει εκχιονιστικό στη… γειτονιά του. Του είπαν ότι προτεραιότητα  είχαν οι κεντρικές οδικές αρτηρίες, αλλά αυτός δεν επείσθη. Κακό του κεφαλιού του.

Κάποιοι άλλοι ανέφεραν το πόσο αποτελεσματικά αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις η Σουηδία, η Νορβηγία και η βόρειος Σιβηρία. Τι να τους πεις τώρα.

Κάποτε, που είχε πέσει λίγο χιόνι στη Ρόδο κάποιος, μάλλον βλαξ, ζήτησε να βγουν έξω τα εκχιονιστικά. Εννοείται ότι μερί να τελειώσει το τηλεφώνημα, το χιόνι είχε  λιώσει.

Κατά σύμπτωση ο φίλος μου Γιώργος Τσ. που ζει στον Καναδά, έστειλε στους παλιούς συμμαθητές του στην Αθήνα το ακόλουθο μέϊλ:

«Αγαπητοί φίλοι,

Βλέπω τι τραβάτε στην Ελλάδα από την “Ελπίδα” και σας συμπονώ.
Σκεφτείτε όμως ότι υπάρχουν και χειρότερα.  Τι θα λέγατε δηλαδή αν
ζούσατε αυτή την κατάσταση 4-5 μήνες το χρόνο;
Φυσικά εδώ είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι με ειδικά μηχανήματα που το
σηκώνουν το χιόνι όχι απλώς να το σπρώχνουν και όλα τα αυτοκίνητα είναι
εφοδιασμένα υποχρεωτικά με ειδικά παπουτσάκια (λάστιχα για χιόνι και
πάγο χωρίς αλυσίδες).

Εύχομαι υπομονή,

Γιώργος Τσ.

Υ.Γ.: Αυτή τη στιγμή με -13 και στρωμένο 20 πόντους  χιόνι, εδώ και ένα μήνα».

Και κάτι ακόμα. Εκείνες οι κομματικές νεολαίες, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκτροφεία κηφήνων, που χάθηκαν; Δεν μπορούσαν να πάρουν ένα φτυάρι και να τρέξουν να βοηθήσουν. Ή να ξεκολλήσουν από τον πάγο κανένα αυτοκίνητο; Μπα! Αυτοί είναι για τα καλοκαίρια και τα γελοία φεστιβάλ στις ρεματιές και τους κάμπους. Ου να μου χαθούνε.

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο μέγας Γκάρι Λίνεκερ: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα. 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».

Για να το παραφράσουμε λίγο. Η κυβέρνηση είναι ένα απλό πράγμα. Λένε λένε, υπόσχονται υπόσχονται, ματσώνονται ματσώνονται οι υπουργοί οι βουλευτάδες, οι περιφερειάρχες οι δήμαρχοι και τα golden boys και στο τέλος το φίδι από την τρύπα το βγάζει ο Στρατός.

Χαίρετε

Υ.Γ.: Είχα τελειώσει το σημείωμα που μόλις διαβάσατε και μου ήρθε στο mail, δυστυχώς  ανώνυμο, το παρακάτω θαυμάσιο κείμενο που τα λέει όλα. Απαραίτητη διευκρινίση. Το «ΑΥΔΜάκι που αναφέρει ο συντάκτης του κειμένου, είναι ο Αξιωματικός Υπηρεσίας Διανυκτερεύσεως Μονάδος.

Απολαύστε το

«- Πυρκαγιές το καλοκαίρι: Ο Στρατός.

– Χιονοθύελλες τον χειμώνα; Ο Στρατός.

– Φύλαξη προσφυγικών δομών; Ο Στρατός.

– Απεγκλωβισμοί ανθρώπων και οχημάτων από τη ιδιωτική «Αττική Οδό», που για να μπεις πληρώνεις; Ο Στρατός.

– Πλημμύρες; Ο Στρατός.

– Σεισμοί; Ο Στρατός.

– Μεταναστευτική κρίση; Ο Στρατός.

– Ασφάλεια Ολυμπιακών Αγώνων; Ο Στρατός.

– Απεργία σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Ο Στρατός.

– Μπλόκα σε δρόμους απ’ τους αγρότες; Ο Στρατός.

– Ανάπτυξη τοπικών κοινωνιών; Ο Στρατός.

Συσκέψεις επί συσκέψεων και meeting  επί meeting, από εκλεγμένους «ειδικούς» (συμπληρώνω:  «και μη και χρυσοπληρωμένα golden boys») για θέματα αρμοδιότητός τους , που είναι γνωστό ότι θα συμβούν  μέρες πριν και τελικά το φίδι από την τρύπα κάθε φορά το βγάζει κάποιο φιλότιμο ΑΥΔΜάκι, κάποιο ταπεινό Γραφείο Κινήσεως, που έχει μία ΙΧ σομπίτσα στο (συμπληρώνω: «στο καμαρούλα μια σταλιά») δωματιάκι – γραφείο, κάποιος διαχειριστάκος που δεν μπορεί να κοιμηθεί αν του λείπει ένα ζευγάρι άρβυλα από την αποθήκη του, κάποιος διοικητάκος που είναι όλη μέρα πάνω από ένα τηλέφωνο, κάποιος Συντονιστάκος σε μια Αίθουσα Επιχειρήσεων, που πρέπει να τρέχει ταυτόχρονα πάνω από 20 σοβαρά  θέματα…

Επιλύουν θέματα αρμοδιότητας άλλων, γιατί έτσι έμαθαν όμως. Να ξελασπώσουν όλους αυτούς (συμπληρώνω: «τους ανίκανους»), που θα ‘ρθούν μετά και θ’ ανεβάσουν το story στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ως το «δικό τους κατόρθωμα». Άλλη μια μέρα στη δουλειά (συμπληρώνω «ή μάλλον στο δούλεμα») άλλωστε.

«Piece of cake», κατά τα λεγόμενα των συμμάχων μας.

Κι’ όπως έλεγε κι’ ο Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο καιρό, όχι όμως όλους για πάντα»

Καλημέρα και ένα τεράστιο RESPECT, σε όσους ένστολους εξέθεσαν με τα έργα τους για άλλη μια φορά τους «Μαυρογιαλούρους» αυτού του τόπου…»

Εννοείται ότι προσυπογράφω το κείμενο με τα δύο χέρια και συγχαίρω τον ανώνυμο συντάκτη, με μια διευκρίνιση. Μακάρι όλοι οι πολιτικοί μας να ήταν «Μαυρογιαλούροι». Διότι, όπως θυμόμαστε, όταν ο Ανδρέας Μαυρογιαλούρος διεπίστωσε ότι στο υπουργείο του έκαναν κουμάντο όλο οι άλλοι εκτός απ’ αυτόν, παραιτήθηκε, ενώ τα δικά μας τα μπουμπούκια  μας δουλεύουν παίζοντας πινγκ πονγκ μεταθέτοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλο.

Ξαναχαίρετε…