Ενόχλησε σφόδρα η πρόβα αρχηγίας του υπουργού Εξωτερικών στη Βουλή και δόθηκε εντολή για την αποδόμησή του
Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη
Η συζήτηση και η ψήφιση της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία είχαν θετικό πολιτικό πρόσημο (ύστερα από μια μακρά περίοδο αποτυχημένων επιλογών) για την κυβέρνηση αλλά προκάλεσαν και δύο παράπλευρα προβλήματα: Ενα εμφανές, με τη διαγραφή Μπογδάνου, και ένα λιγότερο ορατό, αλλά σοβαρότερο, που συνδέεται με τις εσωτερικές διεργασίες κορυφής στη Ν.Δ. Το πρόσωπο που ήρθε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, άμεσα ή έμμεσα, είναι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας όχι μόνο διότι πρωταγωνίστησε στο σκηνικό διαγραφής του βουλευτή Α’ Αθηνών, αλλά κυρίως επειδή αμέσως μετά άρχισε ένας πλάγιος πόλεμος εναντίον του από τους «πραιτοριανούς» του Μαξίμου.
Πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν μια καθαρά αρχηγική πρόβα στον τρόπο με τον οποίο ο κ. Δένδιας χειρίστηκε το απόγευμα της Τρίτης από τα κυβερνητικά έδρανα τις αναφορές Μπογδάνου στον Γράμμο, στους κομμουνιστές και στα Σκόπια. Όχι τόσο για το οξύ και οργισμένο ύφος του όσο για την αποστροφή του ότι «εκπροσωπεί» την κυβέρνηση.
Άλλωστε, το σύνολο της εμφάνισής του και ο τρόπος αποδοκιμασίας του βουλευτή δεν άφηναν εκ των πραγμάτων κανένα περιθώριο να μη μετατραπεί η προ ολίγου καιρού «κίτρινη κάρτα» που είχε δοθεί στον κ. Μπογδάνο σε «κόκκινη» και να μη διαγραφεί. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ξεσπούσε στην κυβέρνηση άλλο, μεγαλύτερο θέμα…
Υπό άλλες συνθήκες, ένα τέτοιο θερμό επεισόδιο (έστω και με την πρώτη διαγραφή κυβερνητικού βουλευτή ύστερα από δύο και πλέον χρόνια) θα περιοριζόταν σε αυτές τις διαστάσεις. Όμως, αυτή η συγκυρία, όσο και αν δημοσκοπικά και μιντιακά αποτυπώνει κυριαρχία της Ν.Δ., χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και έναν ιδιότυπο «κοχλασμό», που τροφοδοτείται από τα οξυμένα προβλήματα σε όλα τα μέτωπα. Η κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της Ν.Δ. κάνει αρκετούς να λένε ότι μοιάζει με τη νηνεμία πριν από τη μεγάλη καταιγίδα…
Δεν προκάλεσε, επομένως, εντύπωση το γεγονός ότι το θερμό επεισόδιο της Βουλής λειτούργησε ως αφορμή για να αρχίσει να παίρνει δημόσιο χαρακτήρα η μάχη για την «επόμενη ημέρα» στη Ν.Δ. Στην πραγματικότητα αυτό που εκδηλώθηκε ήταν ο εκνευρισμός του Μαξίμου και των πέριξ για την «περπατησιά» που έχει ανοίξει ο κ. Δένδιας. Ενας εκνευρισμός που δεν είναι καινούργιος, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι θα έχει και συνέχεια.
Τα προεόρτια είχαν αρχίσει πριν από μερικούς μήνες, όταν ο κ. Δένδιας επισκέφθηκε την Τουρκία και «εκτός έδρας» είχε δώσει (πρώτη φορά ως Ελληνας υπουργός Εξωτερικών) την αρμόζουσα αποφασιστική απάντηση στις προκλητικές δηλώσεις Τσαβούσογλου. Τότε το Μαξίμου ανήσυχο είχε σπεύσει να κάνει γνωστό ότι ο υπουργός εκτελούσε τις πρωθυπουργικές εντολές…
Στην τωρινή περίπτωση σε ρόλο «πρόθυμου» για να… συνετίσει τον κ. Δένδια εμφανίστηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τη δήλωσή του ότι «πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι ένας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχουμε άλλον» και «δεν μ’ αρέσει ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος να υποδύεται τον πρόεδρο». Στην αγωνία του να προσφέρει υπηρεσίες στον πρωθυπουργό, ο κ. Γεωργιάδης βέβαια άνοιξε δημοσίως μόνος του «θέμα» προεδρίας της Ν.Δ., αφού εμφανίζει -έστω και εμμέσως- τον κ. Μητσοτάκη να τελεί υπό αμφισβήτηση.
Αν ληφθούν τοις μετρητοίς οι δημοσκοπήσεις αλλά και η βεβαιότητα που αποπνέει η κυβέρνηση, όλα αυτά θα έπρεπε να θεωρούνται πολύ πρόωρα, αφού, αφενός, οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας και, αφετέρου, ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται σίγουρος για ακόμα μία θητεία. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα ή μήπως οι πολιτικοί -ασχέτως του τι υποστηρίζουν δημοσίως- οσμίζονται άλλες εξελίξεις και, μάλιστα, σε μια περίοδο που ολόκληρο το υφιστάμενο κομματικό σύστημα βρίσκεται σε περιδίνηση;
Το βέβαιο είναι ότι, λόγω ακριβώς αυτής της ευρύτερης κινητικότητας, υπάρχουν τα ερείσματα που ενισχύουν την ανασφάλεια του κ. Μητσοτάκη και την οποία σπεύδουν να καλλιεργήσουν διάφοροι από τον περίγυρό του εν όψει των μελλοντικών ανακατατάξεων.
Μ.Η.Τ. 232120