Τι κρύβει η ανακωχή

«Θα αιφνιδιάσει!» Αυτή ήταν η απάντηση που φέρεται ότι έδωσε αργά προχθές το βράδυ σε γνωστό στέκι της Φιλοθέης ο πρώην υπουργός και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Σπίρτζης, όταν η ομήγυρη τον ρώτησε τι θα έλεγε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο Αλέξης Τσίπρας.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι έμειναν με την εντύπωση -εάν όχι τη βεβαιότητα- ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο θα εμφανιζόταν σκληρός έναντι του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αλλά και ότι ενδεχομένως διέθετε και κάποιους άσους που θα επέφεραν τον αιφνιδιασμό.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όντως αιφνιδίασε, αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Το ίδιο έπραξε με τη σειρά του και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, πλέκοντας επί της ουσίας το πολιτικό εγκώμιο του ορκισμένου έως χθες εχθρού του και χαρακτηρίζοντας «καλοδεχούμενες» τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πύρινης καταστροφής.

Εκ πρώτης όψεως, η σύγκλιση και η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων -και δη των μεγαλύτερων- όταν ο τόπος βρίσκεται μπροστά σε έκτακτες καταστάσεις ακούγεται -και είναι- θετικό. Αυτή η γενική αρχή όμως στη συγκυρία που εκδηλώνεται στη χώρα μας προκαλεί ταυτόχρονα πολλές απορίες και εύλογα ερωτήματα.

Είδαν άραγε «το φως το αληθινό» ξαφνικά οι δύο πολιτικοί αρχηγοί και ύστερα από μακρά περίοδο σκληρών και «αιματηρών» συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων αποφάσισαν να αφήσουν κατά μέρος τα πολιτικά μίση; Εάν είναι μόνο αυτό, γιατί δεν το είχαν κάνει έως τώρα, δεδομένου ότι η χώρα βρίσκεται σε μακρά κρίση – για την ακρίβεια, σε πολλαπλές κρίσεις, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη;

Επίσης έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε εάν η σύγκλιση αυτή περιορίζεται στο συγκεκριμένο θέμα ή αποτελεί την απαρχή για να διαμορφωθεί καταρχάς ένα πνεύμα γενικότερης μετριοπάθειας και καταλλαγής στον δημόσιο βίο. Με άλλα λόγια, μήπως οι πολίτες θα πρέπει να περιμένουν συνέχεια και σε ποιους τομείς;

Τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα ίσως, εάν την ίδια ώρα η κοινωνία δεν βρισκόταν πια στα όρια των αντοχών της, όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και σε όλο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Κι αυτό γεννά την εύλογη σκέψη ότι η ιδιοτέλεια -κομματική και προσωπική- ήταν που οδήγησε σε αυτόν τον εκατέρωθεν «αιφνιδιασμό». Και όχι η ανιδιοτέλεια έναντι του τόπου…