Κανένας στο απυρόβλητο!

Δραματικούς τόνους χρησιμοποίησε στο τηλεοπτικό διάγγελμά του, με το οποίο απευθύνθηκε στους πολίτες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Μάλιστα, με τη φράση «τα δύσκολα είναι μπροστά μας» επεδίωξε να δείξει το μέγεθος των δυσκολιών και της τραγικής κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε τέτοιες στιγμές προτεραιότητα έχει να κερδηθεί η μάχη με τον πύρινο εφιάλτη, εν προκειμένω. Προτεραιότητα έχουν οι ανθρώπινες ζωές και, βεβαίως, ο περιορισμός των απωλειών σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα μέτωπα. Η μάχη είναι κοινή, υπό την έννοια ότι αυτή είναι η πατρίδα, ο τόπος όπου ζούμε και θα συνεχίζουμε να ζούμε όλοι μας. Εμείς και τα παιδιά μας.

Η συστράτευση και η κοινή προσπάθεια, ανάλογα με τις δυνατότητες και τον ρόλο του καθενός, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες. Ενδεχομένως οι ευθύνες αυτές να αποδειχθούν, μάλιστα, κολοσσιαίες και εγκληματικές. Είναι ευθύνες που αφορούν τις ανεπάρκειες και τις καθυστερήσεις που σημειώθηκαν στην παρούσα φάση διαχείρισης της κατάστασης, με βάση, άλλωστε, τις πολλαπλές καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από αρμόδιους παράγοντες, αλλά και από τους απλούς κατοίκους των πυρόπληκτων περιοχών.

Είναι, όμως, και ευθύνες που έχουν να κάνουν με τις διαχρονικές παραλείψεις και ολιγωρίες, οι οποίες συντέλεσαν σε αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα που βιώνουμε. Ασφαλώς, η αναζήτηση των ευθυνών αυτών πηγαίνει σε βάθος χρόνου και ακουμπά λιγότερο ή περισσότερο όλους όσοι άσκησαν εξουσία σε αυτόν τον τόπο. Δεν απαλλάσσεται, ωστόσο, κατ’ ουδένα τρόπο και η σημερινή κυβέρνηση, διότι έχει ήδη συμπληρώσει δύο χρόνια στην εξουσία, χρόνος ικανός και αρκετός για να αφήσει το αποτύπωμά της και να κριθεί γι’ αυτό.

Οι αλλεπάλληλες κρίσεις, ειδικά την τελευταία δεκαετία, έχουν εξουθενώσει την ελληνική κοινωνία. Τώρα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες ακόμη μίας καταστροφής. Δυστυχώς, έως τώρα οι υπεύθυνοι για τα ποικίλα δεινά του τόπου καταφέρνουν -παρά την αναμπουμπούλα που, αρχικώς, ξεσηκώνεται- να μένουν ατιμώρητοι. Να μην υπόκεινται σε ουσιαστική λογοδοσία, καταφέροντας ενίοτε, μάλιστα, και να «ξεπλυθούν». Πρέπει σε αυτό να μπει επιτέλους ένα τέλος. Μπορεί τώρα να είναι η ώρα της μάχης, αλλά με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπεται, μόλις σβήσουν τα φώτα και οι φωτιές, να (τους) αφήσουμε και πάλι στο απυρόβλητο…