Η ύψιστη προσφορά του βοσκού των Ιμίων

Η είδηση του θανάτου του «βοσκού των Ιμίων» Αντώνη Βεζυρόπουλου δεν είναι κάτι που πρέπει να καταγραφεί απλώς στα κοινωνικά της ημέρας, έστω και με μια σχετικά αυξημένη δόση ιστορικής αναδρομής.

Ένας απλός άνθρωπος, ένας βοσκός, ο Αντώνης Βεζυρόπουλος, υπήρξε μια εμβληματική μορφή μέσα από τη δράση του, η οποία, όσο ανεπιτήδευτη ήταν, άλλο τόσο ήταν και πατριωτική. Μάλιστα, έχει τεράστια σημασία να θυμηθούμε τι προσέφερε, καθώς σήμερα διανύουμε πάλι ως έθνος κρίσιμες στιγμές.

Η ύψιστη προσφορά του ήταν ότι, βόσκοντας τα 40 ζώα του στα Ιμια, συνέβαλε ώστε να υπάρχει οικονομική  δραστηριότητα στη νησίδα, απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, δηλαδή ΑΟΖ. Αυτό είχε αρχίσει σε ανύποπτη, μάλιστα, χρονικά στιγμή.  «Μετέφερα για πρώτη φορά τα ζώα μου στη νησίδα το 1984. Επαιρνα τη βάρκα μου από την Κάλυμνο και πήγαινα εκεί για να τα φροντίζω. Παράλληλα, μπορούσα να ψαρεύω» σύμφωνα με παλαιότερη αφήγηση του ίδιου.

Η κρίση του 1996 είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει για ένα διάστημα. Δεν το έβαλε, όμως, κάτω. Συνέχισε να πηγαίνει και να δίνει ζωή, αλλά και ταυτόχρονα να εξασφαλίζει εθνική κυριαρχία για το βραχονήσι και κατ’ επέκταση για όλο το ανατολικό Αιγαίο μας. Συνέχισε να πηγαίνει παρά τις τουρκικές απειλές και προκλήσεις. «Τότε έπαιρνα σύνταξη 700 ευρώ τον μήνα. Με αυτήν έπρεπε να ζήσω. Μου έδιναν και ένα μικρό ποσό από τον δήμο και έτσι μπορούσα, έστω με δυσκολίες, να βόσκω τα πρόβατά μου» έλεγε ο πολύτεκνος και ταπεινός βοσκός.

Αυτό που δεν κατάφεραν -να τον εκδιώξουν- οι Τούρκοι, το πέτυχε δυστυχώς με τη συμπεριφορά του το καθεστώς Σημίτη με τους μηχανισμούς του. Από το 2003 διακόπηκε το πενιχρό επίδομα μέσω του Δήμου Καλυμνίων. Παρά ταύτα ο Βεζυρόπουλος δεν το έβαλε κάτω, ώσπου -ύστερα από αρκετούς μήνες- γονάτισε οικονομικά και αναγκάστηκε να σταματήσει.

Από τη μία, λοιπόν, ο ηρωισμός και ο πατριωτισμός ενός απλού ανθρώπου, και, από την άλλη η προδοσία Σημίτη το 1996 και η υποτροπή της με την απεμπόληση, διά της ύπουλης αυτής μεθόδου, της ΑΟΖ από τα Ιμια και τη μετατροπή τους σε γκρίζα ζώνη. Κι αν νομίζουμε ότι το 1996 και το 2003 είναι πολύ πίσω, αρκεί -πέραν των άλλων- να θυμηθούμε ότι και σήμερα η εξωτερική πολιτική υπαγορεύεται από το ακραιφνώς σημιτικό ΕΛΙΑΜΕΠ.