Καθημερινά πεθαίνουν πάνω από 70 συνάνθρωποί μας στα νοσοκομεία. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές παλεύουν με τον θάνατο σε έναν άνισο αγώνα με σοβαρές ελλείψεις μέσων. Οι διασωληνωμένοι ξεπερνούν πλέον τους 700 και σύντομα είναι πιθανόν να φτάσουν τους 1.000. Πολλοί εξ αυτών δεν βρίσκονται καν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αλλά σε απλούς θαλάμους.
Κι όμως, όλα αυτά αρχίζουν να μοιάζουν φυσιολογικά. Μια συνηθισμένη καθημερινότητα. Σχεδόν ρουτίνα. Αν κρίνουμε μάλιστα από τον τρόπο που παρουσιάζεται αυτή η δραματική κατάσταση από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, αντιλαμβανόμαστε ότι παρακολουθούμε μια πρωτοφανή προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης μιας τραγωδίας.
Τα μεγάλα κανάλια εδώ και μέρες παρουσιάζουν τις ειδήσεις για τον κορονοϊό με απίστευτο κυνισμό και χωρίς διάθεση για πολλά λόγια. Αφήνουν στην άκρη το ρεπορτάζ των νοσοκομείων και των θανάτων, και ασχολούνται μονίμως με το πότε θα ανοίξει η εστίαση, τι θα γίνει το Πάσχα, αν θα ψήσουμε αρνί, πόσοι τουρίστες θα μας επισκεφτούν κ.λπ. Η οσμή του θανάτου βρίσκεται παντού γύρω μας και όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι μυρίζουμε τα αρώματα της άνοιξης.
Μεγάλο μέρος της κοινωνίας ακολουθεί. Αποχαυνωμένο από τα ριάλιτι ή κουρασμένο από το συνεχές στρες του τελευταίου έτους, αντιμετωπίζει αδιάφορα τις ανακοινώσεις για τις δεκάδες των νεκρών. Αντί για ανοσία στον κορονοϊό, μας οδηγούν σε ανοσία της αγέλης στο ανθρώπινο δράμα και στην ευαισθησία. Και όλα αυτά γιατί; Για να μη χαλάσει η… εικόνα της κυβέρνησης. Λες και είναι αυτό το πιο σημαντικό.
Το ίδιο εκφυλιστικό φαινόμενο παρουσιάζεται και για τα φαινόμενα της ακραίας βίας που αυξάνονται. Δολοφονίες για ασήμαντη αφορμή, εγκλήματα που δεν χωράει ο νους και εσχάτως μια μαφιόζικη εκτέλεση δημοσιογράφου, μέρα μεσημέρι έξω από το σπίτι του. Πού φτάσαμε, αλήθεια; Πόσο τιμάται άραγε η ανθρώπινη ζωή στην εποχή μας;
Η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ συγκλόνισε τους πάντες. Μετά το αρχικό σοκ και τις σχετικές δηλώσεις και αναρτήσεις στο διαδίκτυο, τι έμεινε; Πάει κι αυτό, προχωράμε παρακάτω λες και δεν έγινε τίποτα; Η ζωή συνεχίζεται και… αυτά συμβαίνουν; Όχι!
Όλα τα παραπάνω είναι φαινόμενα βαθιάς κρίσης και παρακμής. Πόσο μάλλον όταν τελευταία βλέπουμε συνεχώς να επιβραβεύονται και να ευνοούνται πάσης φύσεως λαμόγια, απατεώνες και ανώμαλοι. Κάτι σάπιο υπάρχει. Τα φαινόμενα αυτά δεν εμφανίστηκαν τώρα, με την παρούσα πολιτική κατάσταση. Υπήρχαν από πριν. Τώρα όμως όλα αυτά τα «μπουμπούκια» βρήκαν τόπο και τρόπο να «ανθίσουν». Με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί η σαπίλα και να κυριαρχήσει η δυσωδία. Που ό,τι κι αν κάνουν δεν κρύβεται.
Μ.Η.Τ. 232120