Από την αρχή διακυβέρνησης της χώρας, το καλοκαίρι του 2009, από τη Ν.Δ. ήταν φανερό ότι η επικοινωνία θα αποτελούσε βασική -αν όχι τη βασικότερη- παράμετρο άσκησης της εξουσίας. Όσο καιρό αυτό συνδυαζόταν και εξισορροπούσε με το περιεχόμενο των πολιτικών αποφάσεων υπήρχε και η ανάλογη αρμονία…
Το πρόβλημα για την κυβερνητική ηγεσία και τον Κ. Μητσοτάκη προσωπικά άρχισε να διογκώνεται όταν η ισορροπία αυτή χάλασε και η ουσία έγινε θυσία χάριν των εντυπώσεων. Πάει αρκετός καιρός, λοιπόν, που διαπιστώνουμε όλοι μια αυξανόμενη δυσαρμονία μεταξύ εξαγγελιών και αποτελεσμάτων. Μεταξύ λόγων και δράσεων.
Δεν θα σταθούμε ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή στο υγειονομικό κομμάτι αντιμετώπισης της πανδημίας. Έχει σημασία, όμως, να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από τη διαχείριση που έχει γίνει στο σκέλος των εμβολιασμών. Οι υποσχέσεις που δίνονται αφειδώς εδώ και μήνες από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, σε δηλώσεις και συνεντεύξεις του, δεν έχουν επαληθευτεί.
Οι «προσωπικές δεσμεύσεις» του έχουν αποδειχτεί κενό γράμμα και σήμερα -τέλη Μαρτίου- η απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις διακηρύξεις παραμένει μεγάλη, εάν όχι τεράστια. Βεβαίως, στο συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχουν ελαφρυντικά, τα οποία έχουν να κάνουν με εξωγενείς παράγοντες, τη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις καθυστερήσεις στις παραδόσεις από τις εταιρίες κ.ο.κ. Επομένως η ασυνέπεια δεν βαρύνει εξ ολοκλήρου τον κ. Μητσοτάκη.
Αυτό που όμως χρεώνεται -κάθε ημέρα, δυστυχώς, και περισσότερο- στον πρωθυπουργό της χώρας είναι ότι πλήττεται η αξιοπιστία του. Μπορεί ο ίδιος, παρασυρμένος από τους κόλακες και τους επαγγελματίες της εξουσίας, να πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι δεν έχει αντίπαλο, αλλά οι πολίτες «συσσωρεύουν» συναισθήματα και διαπιστώσεις. Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να γοητεύεται από την επικοινωνιακή διαχείριση, αλλά, όταν υπάρχει μόνο αυτό, έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεται ένα αθεράπευτο μυωπικό σύνδρομο. Ο πολιτικός χρόνος τον οποίο μπορεί να αγοράζει με τέτοιες τακτικές ένας ηγέτης δεν είναι απεριόριστος.
Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο η χώρα και η κοινωνία ταλαιπωρούνται και βασανίζονται, με τις «ελπίδες» για το φως στο τούνελ να μετατίθενται διαρκώς πιο πίσω. Το χειρότερο δεν είναι, ίσως, η διαρκής διάψευση των ελπίδων αυτών εξαιτίας και των λαθών που έχουν γίνει.
Η μεγαλύτερη πληγή για τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι κινδυνεύει να σπαταλήσει εντελώς το κεφάλαιο της προσωπικής του αξιοπιστίας, που τον βοήθησε πριν από 20 μήνες να γίνει πρωθυπουργός…
Μ.Η.Τ. 232120