Μόνο όποιος είναι αφελής ή φοράει παρωπίδες δεν περίμενε τις χθεσινές, άκρως δυσάρεστες εξελίξεις από τις Βρυξέλλες με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, η οποία για μία ακόμη φορά «χάιδεψε» την Τουρκία και επέτρεψε στον Ερντογάν να βγει και όχι μόνο να πανηγυρίζει, αλλά ουσιαστικά να γελάει σε βάρος της χώρας μας.
Τα ψυχρά δεδομένα είναι τέτοια εδώ και πολύ καιρό, που θα ήταν ουτοπία αν πίστευε κανείς ότι θα συνέβαινε κάτι ουσιωδώς διαφορετικό από αυτό που είδαμε να ανακοινώνεται τα ξημερώματα. Φυσικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί αφελής και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, τον οποίο παρακολουθήσαμε μετά το πέρας της συνόδου να κάνει δηλώσεις ικανοποίησης και να υποστηρίζει ότι «κάναμε ένα βήμα». Αφελής δεν είναι ο κ. Μητσοτάκης, αλλά ενδεχομένως νομίζει ότι παρουσιάζοντας το μαύρο ως άσπρο και βαφτίζοντας το κρέας ψάρι θα προκαλέσει σύγχυση στην κοινή γνώμη και -με την επικοινωνιακή ασυλία και κάλυψη που διαθέτει από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης- θα δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού, το οποίο θα του επιτρέψει να προχωρήσει, χωρίς ισχυρούς κραδασμούς, στο επόμενο οδυνηρό στάδιο, του διαλόγου και της συνθηκολόγησης με τον «σουλτάνο».
Αυτές οι πολιτικές και επικοινωνιακές κουτοπονηριές, όμως, έχουν πάψει προ πολλού να πετυχαίνουν τον στόχο τους. Η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται. Οι πολίτες καταλαβαίνουν πολύ καλά τι τεκταίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες και τους σκοτεινούς διαδρόμους των διπλωματικών παρασκηνίων.
Όπως επίσης είναι πλέον αντιληπτό ότι έχουν τελειώσει οριστικά οι ψευδαισθήσεις για τον ρόλο των Ευρωπαίων εταίρων μας. Η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, η οποία δήθεν αντιμετωπίζει με αλληλεγγύη τα μέλη της, έχει καταστεί προ πολλού και αυτή ένας μύθος.
Τα οικονομικά κατά βάση και τα ευρύτερα κυνικά συμφέροντα και οι δοσοληψίες είναι αυτά που καθορίζουν και επηρεάζουν τις αποφάσεις. Ο βρόμικος ρόλος της «υπερδύναμης» στην ευρωπαϊκή ήπειρο, της Γερμανίας, έχει γίνει μάλιστα τόσο εμφανής, τόσο ξεδιάντροπος, που μπορεί κανείς να τον προβλέψει με τεράστια ευκολία. Σαν να διαβάζει ανοιχτό βιβλίο – ορθάνοιχτο.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πλέον από τους τους «εταίρους». Δυστυχώς, όσο οδυνηρή κι αν είναι, αυτή είναι όμως η πραγματικότητα!
Μ.Η.Τ. 232120