Οι Έλληνες που πολέμησαν τους κομμουνιστές στη Μάχη του Μακρυγιάννη της 6ης Δεκεμβρίου 1944 αξίζουν κάθε τιμής. Το συγκρότημα των κτιρίων όπου στεγαζόταν Σύνταγμα Χωροφυλακής Αθηνών, στη συνοικία Μακρυγιάννη, στην περιοχή της Ακροπόλεως, έγινε η έδρα της ελευθερίας της Ελλάδας, την οποία απειλούσαν οι ξενοκίνητοι συμμορίτες, που επιδίωκαν να επιβάλλουν στην πατρίδα μας σοβιετικού τύπου τυραννία.
Η Βασιλική Χωροφυλακή κατόρθωσε, πολεμώντας σκληρά και έξυπνα, να απωθήσει τους κομμουνιστές και έτσι γλίτωσε η πρωτεύουσα την κατάληψή της από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, και η Ελλάδα ολόκληρη από μια άνευ προηγουμένου καταστροφή. Οι ελληνικές απώλειες στη μάχη του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ανέρχονται σε 150 άτομα. Οι γενναίοι αυτοί πολεμιστές υπέγραψαν με το αίμα τους το συμβόλαιο τιμής που είχαν συνάψει με το έθνος από τη στιγμή που αποφάσισαν να υπηρετήσουν είτε στη Βασιλική Χωροφυλακή είτε στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας.
Σήμερα οι ηττημένοι στις μάχες του Δεκεμβρίου 1944 και των συγκρούσεων 1946-1949 συμπεριφέρονται σαν νικητές, ενώ στα μνήματα των δαφνοστεφανωμένων νικητών αποφεύγουν να πάνε για να ανάψουν ένα κερί, να παραστούν σε επιμνημόσυνη δέηση εκείνοι που ευνοήθηκαν από τη θυσία τους.
Οι κομμουνιστές συνετρίβησαν στις μάχες και θριάμβευσαν στην ειρήνη για έναν και μόνο λόγο: Οι επικεφαλής των πολιτικών φορέων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τη Δεξιά ήταν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, φοβικοί, ιδεολογικά ανερμάτιστοι, ηθικά τρωτοί σε κρίσιμες πτυχές του βίου τους και αδιάφοροι για το πνευματικό περιεχόμενο του συλλογικού βίου. Απλώς ήθελαν την εξουσία και, για να την κατακτήσουν και να τη διατηρήσουν, ήταν πρόθυμοι ακόμα και συγγνώμες να ζητήσουν από τους κατσαπλιάδες, που προσπάθησαν να καταντήσουν την Ελλάδα πενόμενη και ανελεύθερη Σοβιετία.
Οι χωροφύλακες και οι στρατιωτικοί που πολέμησαν τους αδίστακτους ΕΛΑΣίτες στη Μάχη του Μακρυγιάννη στις 6 Δεκεμβρίου 1944 δεν σέβονταν και δεν τιμούσαν τους «αγώνες» της Αριστεράς. Αν σέβονταν και τιμούσαν τους δολοφόνους, που αιματοκύλισαν την Ελλάδα για να κατακτήσουν την εξουσία, σήμερα δεν θα είχε μείνει λίθος επί λίθου. Τα σύνορα της Ελλάδας θα βρίσκονταν νοτίως του Ολύμπου και το Αιγαίο θα είχε περιέλθει σχεδόν ολοκληρωτικά στην κυριαρχία της Τουρκίας, ενώ ο ελλαδικός χώρος θα ήταν ένας εξαθλιωμένος ερημότοπος.
Η απότιση φόρου τιμής και η μνήμη της θυσίας των πολεμιστών δεν είναι επιλογές με συμβολικό, αλλά με ουσιαστικό χαρακτήρα. Η επιμονή στην ιστορική μνήμη και στην ανάδειξη της αλήθειας για όλα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα μπορεί να μας γλιτώσει από νέα λάθη, που ίσως να αποδειχτούν χειρότερα και από τα προηγούμενα.
Αιωνία η μνήμη των ηρωικών πολεμιστών της Μάχης του Μακρυγιάννη!
Μ.Η.Τ. 232120