Κατά το παρελθόν, επί διαφόρων κυβερνήσεων, υπουργοί και άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πήγαιναν σπίτι τους για λόγους πολύ μικρότερης σημασίας από αυτούς για τους οποίους η Νίκη Κεραμέως έπρεπε να είχε παυθεί χθες από τα καθήκοντά της.
Είναι γεγονός, βεβαίως, ότι με την πάροδο των χρόνων η έννοια της πολιτικής ευθύνης εξασθένησε στον τόπο μας. Επαψε να συνεπάγεται συγκεκριμένες κυρώσεις και έμεινε η αόριστη και θεωρητική αναγνώρισή της, χωρίς τίποτε άλλο. Σκέτα λόγια, δηλαδή. Και μάλιστα, πολλές φορές ούτε καν αυτό.
Οδηγηθήκαμε σταδιακά στη σημερινή εικόνα της πλήρους παρακμής και της απόλυτης χοντροπετσιάς. Οχι μόνο δεν καταλογίζονται ευθύνες, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται λάθη, αλλά -κόντρα σε κάθε λογική και με απύθμενο θράσος- ζητούνται και τα ρέστα.
Η υπουργός Παιδείας αποτελεί σε αυτή τη συγκυρία ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα αυτής της παθογένειας. Ως νέα πολιτικός θα έπρεπε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.
Ύστερα από έναν και πλέον χρόνο στην εξουσία, πάντως, θα ήταν ψευδαίσθηση να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό. Στο διάστημα αυτό, η κυρία Κεραμέως έχει διαπράξει το ένα λάθος μετά το άλλο. Τη μια γκάφα μετά την άλλη. Παρά ταύτα, ο πρωθυπουργός, αντί να την απομακρύνει, την έχει καλύψει συστηματικά και την έχει επιβραβεύσει διατηρώντας την στο κυβερνητικό σχήμα, και μάλιστα σε ένα από τα πιο ευαίσθητα πόστα, το οποίο έχει να κάνει με την Παιδεία και τη μόρφωση. Ισως διότι ξεπληρώνει κάποια εσωκομματικά γραμμάτια από την περίοδο 2015-2016. Ισως διότι η φέρελπις υπουργός διέθετε, έως τώρα τουλάχιστον, και κάποιες άλλες «πλάτες», όπως του κ. Σαμαρά ή άλλων ισχυρών παραγόντων και κέντρων εξουσίας.
Όλα αυτά, όμως, δεν μπορεί παρά να είναι πεπερασμένα. Ερχεται κάποια στιγμή που η ακροβασία πάνω σε τεντωμένο σχοινί αποδεικνύεται πολύ επικίνδυνο σπορ. Εκ του αποτελέσματος, το χθεσινό φιάσκο με την τηλεκπαίδευση των μαθητών συνιστά την κορυφαία απόδειξη ανικανότητας της κυρίας Κεραμέως, η οποία έχει αρνητικές συνέπειες για εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες. Και, εάν ο κ. Μητσοτάκης, όμηρος του «επιτελικού κράτους» και των φιλιών του, μένει αδρανής και ελλιπής στις ευθύνες του ως πρωθυπουργός, η ίδια η υπουργός δεν έχει την ευθιξία να υποβάλει την παραίτησή της; Ή, μήπως, της είναι άγνωστη λέξη;
Μ.Η.Τ. 232120