Ιδεολογικοποίηση του ραγιαδισμού

Υπάρχουν κέντρα στην Ελλάδα που απεργάζονται τη δορυφοροποίηση της πατρίδας μας προς την Τουρκία. Ο ρόλος τους είναι αμιγώς στρατιωτικός, αν και τα στελέχη αυτών των κέντρων δεν φορούν στολές. Δεν έχουν διακριτικά, αλλά φέρουν και επιδεικνύουν… διακρίσεις σε διάφορους επιστημονικοφανείς τομείς, τους οποίους ελέγχουν απόλυτα.

Οι φορείς και τα πρόσωπα που διεξάγουν ψυχολογικές επιχειρήσεις εναντίον του ελληνικού λαού, σε όσα λένε, διαφέρουν μόνο στις λεπτομέρειες και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα. Στα βασικά, η «γραμμή» τους είναι ίδια και, μεταξύ άλλων, λέει τα εξής: «Η περίοδος της σκλαβιάς των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι δαιμονοποιημένη από τους ‘’εθνικιστές’’ ιστορικούς, όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει μια σειρά από ελευθερίες και προνόμια στους Ελληνες και επί Τουρκοκρατίας, και τότε ‘’περνούσαμε σχετικά καλά’’. Δεν υπήρξε Γενοκτονία των Ποντίων, αλλά μόνο κάποιες ‘’ωμότητες’’ των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Για τις γενοκτονίες και τις σφαγές που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος του Ελληνισμού δεν ευθύνεται μόνο η αντίπερα όχθη, αλλά και εμείς φέρουμε βάρος ευθύνης για όσα υπέστημεν». Αυτό το επιχείρημα εξισώνει το θύμα με τον θύτη και αποδίδει ευθύνες στο θύμα, για κάθε φορά που αυτό αντιστάθηκε.

Όσον αφορά τις τρέχουσες εξελίξεις, οι ιδεολογικοί πεμπτοφαλαγγίτες συνιστούν «να τα βρούμε» με τους Τούρκους. Η φράση «να τα βρούμε» ουσιαστικά σημαίνει ότι θα εξαγοράσουμε βραχύβια, ασύμφορη και ατιμωτική ειρήνη, αν εκχωρήσουμε στους μαφιόζους της «γειτονιάς» όσα μας ανήκουν! Φυσικά, ορισμένοι εξ όσων διατυπώνουν τέτοιου είδους «ψύχραιμες» και «τεχνοκρατικές» εισηγήσεις και απόψεις είναι αδρά αμειβόμενοι από «ιδρύματα» της αλλοδαπής, αλλά και από το Ελληνικό Δημόσιο. Οι Ελληνες φορολογούμενοι πληρώνουν από το υστέρημά τους παχυλούς μισθούς, τις επιχορηγήσεις και τα μυστικά και φανερά κονδύλια, που προθύμως προσφέρει στους ακούσιους και εκούσιους συνεργάτες του εχθρού το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος.

Αυτό το πρόβλημα, στο παρελθόν, είχε μάλλον υποτιμηθεί από τα λίγα ισχυρά πρόσωπα που ενδιαφέρονται για την τύχη της Ελλάδας, την αξιοπρέπεια του έθνους και την ευημερία του λαού. Δεν είχε δοθεί η πρέπουσα σημασία στη δύναμη της συνήθειας – και, δυστυχώς, στη δημόσια σφαίρα (πανεπιστήμια, ΜΜΕ, κρίσιμοι θεσμοί και ζωτικές λειτουργίες του κράτους) είναι σύνηθες φαινόμενο η προπαγάνδιση του εθνομηδενισμού και η ανάγκη προσαρμογής της Ελλάδας στις… ανάγκες και στα καπρίτσια του Ερντογάν ή οποιουδήποτε άλλου Τούρκου ηγέτη.

Η κατάσταση πλέον έχει γίνει τόσο επισφαλής για την Ελλάδα, ώστε δεν γίνεται να αγνοηθεί το όπλο της ιδεολογικοποίησης του ραγιαδισμού. Κάθε δράση πρέπει να συναντά ανάλογη και αντίστοιχη αντίδραση. Αλλιώς, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η επιστροφή σε συνθήκες πριν από την Εθνεγερσία του 1821. Η ελευθερία κατακτάται κάθε μέρα. Δεν απονέμεται άπαξ και δεν έχει αιώνια ισχύ…