Πισώπλατες μαχαιριές

«Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή, δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή…» Πόσο επίκαιροι είναι, αλήθεια, αυτοί οι στίχοι από τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, οι δύο πρώτες στροφές του οποίου είναι ο εθνικός μας ύμνος…

Σχεδόν 200 χρόνια μετά η εικόνα μοιάζει τραγικά η ίδια. Αυτή η παραστατική περιγραφή της στάσης των Ευρωπαίων προς την Ελλάδα στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης δεν έχει και πολλές διαφορές από όσα συμβαίνουν σήμερα. Οι εταίροι και σύμμαχοί μας δεν μας γυρίζουν απλώς την πλάτη. Φροντίζουν να μας δώσουν και πισώπλατες μαχαιριές παίζοντας, με δόλιο και ύπουλο τρόπο, το παιχνίδι του Ερντογάν.

Στο χθεσινό διάγγελμά του ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε αισιόδοξος για τη στήριξη των Ευρωπαίων. «Δεν είμαστε μόνοι σε αυτήν την προσπάθεια» είπε με έναν καθησυχαστικό τόνο. Εάν το έκανε για λόγους τακτικής, θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε και ποιες εναλλακτικές διαθέτει ως υπεύθυνος πρωθυπουργός της χώρας. Εάν όμως το πιστεύει, τότε μάλλον δεν διαβάζει σωστά τα γεγονότα και τις δηλώσεις.

Όποιος θέλει να βλέπει κατάματα την πραγματικότητα αντιλαμβάνεται ότι για άλλη μια φορά μας έχουν αφήσει μόνους. Το ακριβές βέβαια είναι ότι ανέκαθεν έτσι είχαν τα πράγματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, παρά τους εξωραϊσμούς και τις κατά καιρούς επιδιορθώσεις. Μια αλήθεια την οποία οφείλαμε εγκαίρως να έχουμε συνειδητοποιήσει, να λάβουμε τα μέτρα μας και να κάνουμε όποιες κινήσεις επέβαλλε το εθνικό μας συμφέρον. Μια αλήθεια την οποία η «δημοκρατία», όπως είχε καθήκον, έχει επισημάνει με τα πρωτοσέλιδα την αρθρογραφία και τα ρεπορτάζ της πάρα πολλές φορές.

Αντ’ αυτού οι εκάστοτε ηγεσίες μας επαναπαύονταν στις φιλοφρονήσεις και στα χτυπήματα στην πλάτη, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιστορική μυωπία, για να μείνουμε στην πιο καλοπροαίρετη εκδοχή των πραγμάτων. Τώρα λοιπόν, ύστερα από πολλές δεκαετίες, βρισκόμαστε πάλι σε σημείο μηδέν για την εθνική μας υπόσταση. Και δυστυχώς αποδεικνύεται ότι τα (πολλαπλά) διδάγματα της Ιστορίας δεν αξιοποιήθηκαν όπως θα έπρεπε.

Για όποιον δεν εθελοτυφλεί, οι προστάτες και σύμμαχοί μας όχι μόνο δεν μας στηρίζουν, αλλά θέλουν να μας σύρουν σε ταπεινωτικό διάλογο και συνθηκολόγηση. Ολα τα άλλα είναι λόγια για κατανάλωση. Έστω και τώρα λοιπόν οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή δείχνουν τον μοναδικό δρόμο…