Το κράτος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να επιταχύνει την παραγωγή… αγελοποιημένων ανθρώπων, οι οποίοι επιδιώκουν να είναι χρησιμοθήρες δίχως πρώτα να έχουν διδαχθεί τι είναι χρήσιμο για εκείνους και τους οικείους τους.
Το πιο πρόσφατο κρούσμα -από τα πολλά που σημειώνονται στις ημέρες μας- προέρχεται από τον χώρο της πολύπαθης κρατικά παρεχόμενης εκπαίδευσης. Με τον νόμο Ν. 4692/2020 και την υπουργική απόφαση 74181/Δ2 για το «Ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων των Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξεων του Γενικού Λυκείου» καταργείται η διδασκαλία των μαθημάτων επιλογής Καλλιτεχνική Παιδεία (α΄ λυκείου), Γραμμικό Σχέδιο και Ελεύθερο Σχέδιο (γ΄ λυκείου).
Το υπουργείο Παιδείας, του οποίου προΐσταται η κυρία Κεραμέως, επικαλέστηκε ως δικαιολογία για αυτή την απόφαση τη χαμηλή συμμετοχή των μαθητών σε όσα μαθήματα καταργήθηκαν, χωρίς βέβαια να αναφέρει τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε για να τους ενθαρρύνει να συμμετέχουν. Θα ήταν από δύσκολο έως αδύνατο να έχουν μεγάλη απήχηση αυτά τα μαθήματα σε εφήβους που αντιμετωπίζουν το σχολείο σαν προπονητήριο για τη «μητέρα των μαχών», τις πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτή δε η αντιμετώπιση δεν είναι καπρίτσιο των μαθητών, αλλά το αποτέλεσμα του συνόλου της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Ένα από τα μεγάλα, υπαρξιακού χαρακτήρα ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν την πολιτική τάξη της χώρας αλλά και την εκπαιδευτική κοινότητα είναι τι είδους εκπαιδευτικό σύστημα επιθυμούμε. Εξυπηρετεί την Ελλάδα μας, την πατρίδα των Μουσών και των Χαρίτων, να καταντήσουν τα σχολεία και τα ιδρύματα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης γραμμές παραγωγής μαζανθρώπων, οι οποίοι έχουν κατορθώσει να αποστηθίσουν και να παπαγαλίσουν σειρά από πληροφορίες χωρίς ποτέ να έχουν αποκτήσει τα πνευματικά εφόδια ώστε να συνθέσουν σε αληθινή γνώση όλα όσα έμαθαν από την κοινωνία και από τα χρόνια τους στα θρανία; Εμείς, οι Ελληνες, που δεν έχουμε σταματήσει, δικαίως, να καμαρώνουμε για τα καλαίσθητα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των προγόνων μας, πώς είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε περιττά τα καλλιτεχνικά μαθήματα; Η μονοδιάστατη, τεχνικού χαρακτήρα, εκπαίδευση μπορεί να διαμορφώσει καλύτερες συνθήκες για την κοινωνία ή χειρότερες;
Ο δρόμος της Παιδείας είναι ανοιχτός. Έχει, βέβαια, περισσότερες δυσκολίες από όσες νομίζουμε, αλλά οι επιλογές πάντοτε βρίσκονται στα χέρια της κοινωνίας και της αντίστοιχης πολιτικής τάξης. Αυτό που λείπει από την εκπαιδευτική συνταγή είναι η ισορροπία, όχι η μονομέρεια και η τάση για ισοπέδωση. Όλα τα μαθήματα έχουν τη θέση τους στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Τα Καλλιτεχνικά φυσικά και είναι απαραίτητα στους μαθητές για τη διάπλαση αρμονικού και υγιούς χαρακτήρα και για την ενίσχυση του αισθητικού κριτηρίου τους.
Μ.Η.Τ. 232120