Η Ανάσταση εντός μας

Σε μια χώρα όπως η δική μας, που είναι ξέφραγο αμπέλι και ο ισλαμικός εποικισμός ενθαρρύνεται και επιδοτείται από το κράτος, ενοχλεί τους κρατούντες η κωδωνοκρουσία στις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως. Απαγορεύτηκαν και οι κωδωνοκρουσίες αλλά και το δικαίωμα των ιερών ναών να στήσουν μεγαφωνικές εγκαταστάσεις για να ακούσουν οι ενορίτες τις ακολουθίες των Θείων Παθών και το «Χριστός Ανέστη» και να νιώσουν ότι βρίσκονται ακόμα στον τόπο τους, στην ορθόδοξη Ελλάδα. Τα ανομήματα δεν διώκονται, ενώ έχει τεθεί υπό απαγόρευση η άσκηση της χριστιανικής λατρείας!

Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν να κρατήσουν κρυφό ότι στόχος τους δεν είναι κανένας άλλος παρά ο ίδιος ο Ιησούς ο Χριστός. Αυτός ενοχλεί, Εκείνος είναι το καρφί στο μάτι της νεοταξικής λαίλαπας. Ολα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Ωστόσο, το μέγα ζήτημα είναι η Ανάσταση εντός μας, η αποκατάσταση της σχέσης με τον Χριστό και με την κοινωνία. Οι διαχειριστές της κοσμικής εξουσίας είναι μεσίτες της πτώσης. Υποχρεώνουν τους άλλους να επιλέγουν ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο, και δεν διανοούνται καν να θέσουν την κοινωνία σε δίλημμα, ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο.

Στα πρώτα βήματά της η πίστη μας ήρθε σε ευθεία αντίθεση και ειρηνική, μαρτυρικού χαρακτήρα, αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Κύριός μας ήταν εκείνος που ύψωσε το ανάστημα και του Θεού και του ανθρώπου απέναντι στη φαύλη εξουσία και στις νοσηρές δομές, θρησκευτικές και κοσμικές, που καταπιέζουν τις κοινωνίες χρησιμοποιώντας πάντοτε ως προπετάσματα καπνού υψηλές αξίες και ιδανικά.

Ο χριστιανισμός δεν είναι ένας τρόπος ζωής, μια φιλοσοφική ενατένιση του θανάτου, μια σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και τον Θεό που επιβλήθηκε λόγω της ευνοϊκής μεταχείρισης από κάποιο κράτος, οποιοδήποτε κράτος.

Ο χριστιανισμός επιβλήθηκε από τους πολλούς στους λίγους και όχι από τους λίγους στους πολλούς. Δεν μπορεί, αλλά και δεν πρέπει αυτός ο ιερός σύνδεσμος που ενώνει εμάς τους θνητούς με την άφθαρτη ουσία του Θεού να εξαρτηθεί από τις αποφάσεις οποιασδήποτε γραφειοκρατίας. Δεν έχει τόση σημασία τελικά τι σκέφτεται και τι αποφασίζει το κράτος αναφορικά με τον τρόπο άσκησης της λατρείας μας. Ούτως ή άλλως, η εκτροπή των εκπροσώπων της κοσμικής εξουσίας του κράτους από την οδό της αρετής είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα ήταν παράξενο να ευνοεί την απρόσκοπτη άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων μας.

Εμείς να αναστήσουμε τον Κύριο εντός μας, μιλώντας στους οικείους μας για Εκείνον και καθιστώντας τις οικίες μας χώρους ορθάνοιχτους και φιλόξενους για τον Χριστό.