Προσοχή στο κενό

Τα Πόκεμον μοιάζουν πολύ με τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων: Μη ορατά διά γυμνού οφθαλμού και άυλα

«Ξεχαστείτε με ένα Αρλεκιν» υποδείκνυε η διαφήμιση των σεντιμεντάλ μυθιστορημάτων. Οι κυρίες, καθώς φαίνεται, είχαν μεγάλη ανάγκη από λησμονιά και τα Αρλεκιν μοσχοπούλησαν. Διόλου άσχημο αυτό, διότι Αρλεκιν ξε-Αρλεκιν, επρόκειτο για λογοτεχνία. Καλή; Καλή; Μέτρια; Μελιστάλαχτος και αισθαντικολυρική; Οπως θέλετε αποκαλέστε την. Πάντως, ήταν λογοτεχνία.

Εδώ που τα λέμε, και οι κυρίες πέρασαν καλά και οι ανδρικές αρετές διαφημίστηκαν τα μάλα. Εραστές ή κανονικοί σύζυγοι, αρραβωνιαστικοί ή απλώς φλερτ, σκληρόκαρδοι ή ευαισθητούληδες, στυγνοί ή γεμάτοι κατανόηση, οι άντρες παρουσιάζονταν στα Αρλεκιν σχεδόν επικοί! Και οι χαρακτηρισμοί καταπληκτικοί: Ευρύστερνος, με θεληματικό πιγούνι, έντονο βλέμμα, φωνή σταθερή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, άγγιγμα τραχύ και συνάμα ηδονικό, και τα πάντα όλα. Και η γυναίκα-πρωταγωνίστρια της υποθέσεως, κάποια στιγμή, παραδιδόταν αμαχητί και ένιωθε τον ανδρισμό του ντελικανή να «διαπερνά το “είναι” της σε μια ξέφρενη γιορτή της σάρκας, την ίδια στιγμή που τα παθιασμένα φιλιά του ρουφούσαν την ίδια της την ψυχή, που έβγαινε από τα μισάνοιχτα χείλη της».

Μπορεί το κόλλημα με τα Αρλεκιν να κόστισε μερικά ταψιά με καμένους μουσακάδες, αλλά μικρό το κακό. Τα θήλεα λησμονούσαν τα προβλήματά τους (εκπληκτικός τρόπος να λύσεις τα άλυτα) και οι άνδρες είχαν να ζηλέψουν μόνο τους φανταστικούς χαρακτήρες, που εξέπεμπαν μαγνητισμό και θανατηφόρο έλξη. Ολοι (σχεδόν) ευχαριστημένοι και, σε κάθε περίπτωση, σωματικά άθικτοι. Ακόμα κι αν σου εκσφενδονίσουν ένα ερωτικό βίπερ και αυτό σε βρει με τη ράχη κατακούτελα, ούτε μώλωπα δεν θα σου κάνει.

Ομως, με τα Πόκεμον είναι αλλιώς. Πιο επικίνδυνο. Σκανάρεις την περιοχή με το κινητό σου για να βρεις το επόμενο και ξαφνικά αρχίζεις να κατεβαίνεις δίχως να έχεις πάρει ασανσέρ. Περπατάς και δεν κοιτάς τον δρόμο, αλλά το τηλέφωνο, μην τυχόν και ξεμυτίσει ο Πικατσού, και πέφτεις στη λούμπα του υπεργολάβου, που τρύπησε το οδόστρωμα και… ξέχασε να το κλείσει.

Προσοχή στο κενό, λοιπόν, μεταξύ του κινητού και της ζωής σας.

Παναγιώτης Λιάκος