Μουσική διά την περίστασιν

Ο λόγος σήμερον γίνεται περί του απεμπλουτισμένου μουσικού διαιτολογίου των πιστών και ενσυνείδητων SYRIZIάνων (αν υπάρχουν τέτοιοι)

Μύθος και Θεός. Αυτά είναι τα δύο βασικά συστατικά των υψηλότερων διανοημάτων, που έχουν καταγραφεί στην παγκόσμια πολιτισμική παραγωγή. Η «Ιλιάς» και η «Οδύσσεια» ξεκινούν με την επίκλησης της θεάς και της μούσας. Το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ είναι η μουσική απόδοση της νεκρώσιμης ακολουθίας των καθολικών. Ο «Αρχοντας των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν είναι γεμάτος με βασιλιάδες, ξωτικά, νάνους, δαίμονες, ημίθεους και ήρωες. Στα δημοτικά τραγούδια της πατρίδας ξεπηδούν, σχεδόν ανά στροφή, το μεταφυσικό, ο θρύλος, η θεϊκή παρέμβαση, ο κόσμος που δεν είναι ορατός και χειροπιαστός, αλλά πάντα εντός του θα βρίσκουμε τις μεγάλες συγκινήσεις, τη συντριβή και την έκσταση. Ο Τσίπρας καμαρώνει πως είναι άθεος. Τη μεταφυσική δεν την αποδέχεται (εκτός αν το απαιτήσουν ο Σόιμπλε ή ο Ντάισελμπλουμ). Ομοίως κομπάζουν για την πεζότητα των αντιλήψεων και του «ρεαλισμού» τους όλοι εκείνοι που ξελαρυγγιάστηκαν να φωνάζουν «ναι» στην παράδοση της χώρας στους πιστωτές. Καμάρι που το ‘χουν το μηδέν…

Εξάψαλμος

Ο SYRIZA είναι μια παράξενη συνάθροιση ανθρώπων που ανέβηκαν στην εξουσία, αδυνατώντας να περιγράψουν στους πολλούς πόσα… ωραία πράγματα μπορεί να κάνει το τίποτα στο οποίο πιστεύουν. Τι τους ταιριάζει να ακούνε; Η πρώτη απάντηση που έρχεται στον νου είναι ότι τους ταιριάζει να ακούνε τον εξάψαλμο για την καταστροφή που προξενούν στην Ελλάδα. Ομως, το θέμα εδώ είναι αμιγώς μουσικό. Ο πολιτικός λογαριασμός έπεται. Πρέπει στ’ αλήθεια να κάνεις έρευνα για τα προτεινόμενα ακούσματα σε SYRIZιάνους.

Ακόμα και το ροκ βρίθει μεταφυσικής. Οπότε, μια χαρά θα τους έρχονται κάτι «έντεχνα» της προαυτοκτονικής κατάστασης, ολίγος Σαββόπουλος με τις χοροπηδηχτές ανέξοδες θυμοσοφίες του, όσα ρεμπέτικα είχε απαγορεύσει ο Μεταξάς (κυρίως χασικλίδικα), λίγο χιπ χοπ, σχεδόν ολόκληρη η παραγωγή της πανκ μουσικής και όσα τραγούδια του Δρογώση προηγήθηκαν της μεταστροφής του καλλιτέχνου. Ολα τα υπόλοιπα μπορούν να τα ακούνε, ασφαλώς, αλλά δεν θα ταιριάζουν με τα ιδεολογικά νέφη στα οποία κάθονταν μέχρι να βρεθούν εγγύς της εξουσιαστικής κουτάλας.

Παναγιώτης Λιάκος