Ο αγώνας δικαιώνεται

Σκίζουμε με την Αριστερά. Χάσαμε από την Ισλανδία στην μπάλα, αποκλειστήκαμε στη Eurovision, κόφτες μισθών και συντάξεων μας φερμάρανε. Δράμα…

Αν το καλοσκεφτούμε, τούτοι δω έχουν εξελίξει στο μάξιμουμ την ημεδαπή πολιτική σκηνή. Σε περασμένες δεκαετίες, όταν σφίγγανε κάπως τα γάλατα στο εσωτερικό, οι πρωθυπουργοί ισχυρίζονταν ότι «έξω πάμε καλά». Ο κόσμος δεν τους πολυπίστευε, αλλά στους υπουργούς άρεσε να το επαναλαμβάνουν, μια και είθισται τα πρώτα θύματα των ψεμάτων να είναι όσοι τα λένε. Παρόλο που λίγοι έδιναν βάση στην πολυπαιγμένη ατάκα, σ’ έναν βαθμό ήταν ορθή. Η Ελλάδα, ως όνομα, ηχούσε όμορφα στα αυτιά των πολιτών σχεδόν ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου λόγω της αρχαίας ιστορίας της, του επικού αγώνα του ΟΧΙ (αυτό του Μεταξά το 1940, ασφαλώς, και ουχί το δημοψήφισμα-ανέκδοτο με τους Βαρουφάκηδες) και της εμπλοκής μας στον πόλεμο της Κορέας. Η υπεραξία του ονόματος Ελλάς ήταν αναμενόμενη. Είχαν μιλήσει τα όπλα μας και είχαν πει μόνο καλά λόγια για τη συλλογική αρετή μας. Τώρα με τον SYRIZA και την κυβερνώσα Αριστερά δεν πάμε καλά έξω, αλλά το έξω πάει καλά με εμάς!

Ρέγγες

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ισλανδίας δεν θα μπορούσε να επικρατήσει κόντρα ούτε σε κοπάδι από ψόφιες ρέγγες και κατόρθωσε να νικήσει εμάς. Ευγνώμονες (αλλά δεν το δείχνουν) οι Ισλανδοί. Το ίδιο πρέπει να είναι και οι Τσέχοι στη Eurovision. Προκρίθηκαν για πρώτη φορά στη γιουροβιζιονική ιστορία τους, όταν η ελληνική συμμετοχή πάτωσε. Εύκολα μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός της παταγώδους αποτυχίας του τραγουδιού που έστειλε το κράτος για να μας «εκπροσωπήσει» στον διαγωνισμό. Η επιλογή του έγινε με τον παραδοσιακά σοσιαλιστικό τρόπο της απευθείας αναθέσεως – όπως ακριβώς έχουν γίνει και όλα τα μεγάλα και μικρά δημόσια έργα που μας φέσωσαν σε Ευρώπες και Αμερικές για την επόμενη χιλιετία.

Το αστείον του πράγματος είναι ότι η σουσούδικη Αριστερά λάτρευε να κράζει τον Μιχάλη Ρακιντζή για τη 17η θέση που κατέκτησε το 2002 με το άσμα S.A.G.A P.O. Τώρα που προέκυψε το μουσικό Grexit από τη γιουροβιζιόνα, δεν είναι το ίδιο ομιλητικοί οι τότε επικριτές…

Παναγιώτης Λιάκος